Mesecina Despared

Beynindeki patlamalar yeniden başlamıştı. Acı öyle güçlüydü ki, ölüm
sonunda onu almaya gelmişti ve "hayır" kelimesini cevap olarak kabul edecek gibi görünmüyordu.
Nefes alışları hırıltıya dönüşmüştü. Acının kırık cam parçalarının sivri uçları gibi hızla ilerleyip kafatasını parçaladığını düşünürken inlemesi duyuluyordu. "Lütfen ne olacaksa bir an evvel olsun" diye yalvardı Tanrı'ya. "Lütfen sona ersin bitsin bu acı"
"Angela?" Sam'ın sağ kulağının yanındaki alçak sesini nerdeyse
duyamıyordu. Cevap veremedi. Gözlerine yaşlar dolmuştu. Ölmek istiyordu ama ölemiyordu.
Son 5 gündür her seferinde olduğu gibi acı yavaş yavaş
uzaklaşmaya başladı ve o sinirden neredeyse ağlayacaktı. Acı geride kaldığına göre demek ki ölmemiştim, bu da aynı acıyı yine yaşayacağım anlamına geliyor diye düşündü. Acı tamamen sona erdiğinde Sam'ın endişeli bakışlarıyla karşılaştı. Sam'ın "Neyin var?" sorusuna dürüstlükle verdi.
"Sam kendimi çok berbat hissediyorum ve başımdaki ben-gerçekten-beynini-patlatabilirim tarzındaki acı bu berbat halimin tek nedeni değil. Daha önümde cevaplanmayı bekleyen binlerce soru var, yaklaşık 48 saattir uyumadım ve bu cehennemdeki tek kuralı ihlal etmek istemem çünkü henüz ölmek istemiyorum"dedi ve Ah! Bu arada ihlal edilmemesi gereken o tek kuralda; Uyuma çünkü her an o periye dönüşmüş maymunlara benzeyen iğrenç şeylerin saldırısına uğrayabilirsin yani kısacası uyursan ölürsün! diye geçirdi içinden . Sam artık ona endişenin ötesinde bir ifadeyle bakıyordu. Endişesi çaresizliğe oradan da üzüntüye ve en son öfkeye dönüştü.
"Seni koruyacağım Angela merak etme. Her olursa olsun bu işin içinde birlikteyiz. Tamam, benden daha güçlü olabilirsin ve sen şey bir... Bir... " Sözünü keserek.
"Evet, ben bir ucubeyim hem de en yeteneklisinden. Uçabiliyorum, aşırı güçlüyüm, geleceği değiştirebiliyorum, bazı şeyleri kontrol edebiliyor ve dünyanın sonunu getirecek olan şey her ne ise beynimde gizli olabilir ama ben kendimi bu dünyadaki en güçsüz, savunmasız, yorgun insanımsı bir yaratık gibi hissediyorum ve bundan nefret ediyorum. Daha tam olarak ne olduğumu bile bilmiyorum ve peşimde beni öldürmek isteyen yine ne olduklarını bilmediğim garip yaratık benzeri şeyler var. "dedi. Sam ona doğru eğildi yüzü yüzüne bir iki santim kala durdu ve iyice yaklaşıp kulağına fısıldadı.
"Sana inanıyorum Angela her ne olursa olsun ya da sen ne olursan ol seni bir an olsun yalnız bırakmayacağım. Biliyorum tanışalı daha bir kaç hafta oldu ama ben sana güveniyorum hem de herkesten çok."
Ardından göz kırparak gülümsedi.Angela için bezersizdi! .
Suratı inanılmaz derece de muntazamdı. Saçları her daim dağınık olurdu ama bu ben-çok-seksiyim havasına ayrı bir muhteşemlik katıyordu. Sert hatlı çenesi, düzgün burnu, çıkık elmacık kemikleri ve insanın içinde kaybolmak isteyeceği türden derin ve sakin bir okyanusu hatırlatan masmavi gözleriyle büyüleyiciydi ve bunu itiraf etmekten ne kadar utansa da Angela ona gerçekten âşık olmaya başlıyordu. Yüzünde tatlı bir gülümsemeyle Angela'ya bakarken;
"Bana güveniyorsun değil mi ?" diye sordu. Ona güvenmemek mümkün müydü hele bana böyle bir gülümsemeyle bakarken diye düşündü Angela.
"Tabi ki de sana güveniyorum" dedi "Hem de senin güvendiğinden daha çok" Bunları söylerken bir yandan da muzip bir gülümsemeyle sırıtıyordu. Söylediklerini duyunca Sam'ın yüzünden bir sürü duygunun geçtiğini gördü Angela. Mutluluk, heyecan, güç ve zafer. Zafer mi? Ne yani neden bu söylediklerimden dolayı zafer duygusunu hissetsin ki. Ah! Fazla abartıyorum. Bu güne kadar bana kimseye güvenmemem gerektiği öğretildi. Güvenin ne demek olduğunu daha yeni öğreniyorum ve bunu
mahvetmeyi kesinlikle ama kesinlikle istemiyorum. Hem belki de sadece şu erkeklere has güven-kazanmak-her şeydir kalıbını oda benimsiyordur. Ya da… diye düşündü Angela.
Bütün bunları kafasından atma isteğiyle başımı iki yana salladı.
"Bunu duyduğuma sevindim"
dedi. O tatlı gülümsemesi şeytani bir ifadeyle yok oldu. "Çünkü eğer bana güvenmeyip her zaman sana öğretileni yapsaydın şu an seni ele geçiremeyecektik." derken
gözleri parladı ve o yaratıklardan birine dönüşmeye başladı.Onun
dönüşmesini izlerken Angela kafasında kaçış planları yapıyordu ama ne yazık ki bulamıyordu. Etrafı sarılmıştı ve o biraz önce yaşadığı şeyin şokunu
henüz atlatamamıştı. Başını iki yana sallarken "Hayır bunlar olamaz!
Böyle olmamalıydı, ben kaybedemem !" diyordu ve o an gerçekten çok
öfkelendi. Öfkesinden güç aldı. O bilindik duyguyla titrerken şeytanice sırıtma sırası ondaydı. Vücudundaki her noktanın değişimini hissederken öfkesi gittikçe artıyor ve bu onu iyice güçlendiriyordu. Değişimi hissediyor, değişimi seviyordu. Gözlerinden ışıklar saçılırken bedeninden yükselen ani bir dürtüyle kafasını kaldırıp hırladı.
Etrafındaki yüzlerin korkuyla sarmalandığını görebiliyor ve bundan zevk alıyordu. Onların korkmasını hem de çok korkmasını istiyordu ve sonra saldırıya geçti. Önce onu kandıran o süper-ucubenin icabına baktı. Göğsüne iki ayağımla güçlü bir tekme atarken nefesinin kesildiğini gördü. Kendisine gelmesine fırsat bırakmadan ikinci tekmesini ensesine geçirdi. Bir kere sallandıktan sonra yere yığıldı. Onu öldürmek istiyordu ve öldüğünden emin olmak istiyordu. Bu yüzden yanına gitti yüzünü ellerinin arasına alırken ne kadar salak olduğunu düşünüyordu ve boynunu tek bir hamleyle kırdı. Bunu yaparken ufacık bir vicdan azabı ya da üzüntü hissetmedi. Birini halletmişti ve etrafında icabına bakması gereken şimdilik on ama sayıları gittikçe artan ve kendine güvenini sarsan süper-ucubeler vardı. Yenileceğini hissederken karnıma bir yumruk yemiş gibi oldu hayır ben yenilemem ve güçlerimle pekâlâ onların canlarını okuyabilirim diye düşündü.
Tekrar titredi ve güç ile bütünleşirken istemeden kocaman bir kahkaha attı. Onları afallatmıştı. Şimdi sıra öldürmekteydi. Kollarını iki yana açarken rüzgârın gelmesini istedi ve gelecekte onları yenmiş olduğunu gördü. Rüzgâr çevresinde dönerken "Beni ele geçirmek istediğinize pişman olacaksınız" dedi. Rüzgâr hızlandı ve bir hortuma dönüştü. Her şeyi yutuyordu ve yuttuğu her şeyde gücünün arttığını hissediyordu.
Yerden havalanırken hala kolları iki yana açık ve kafası arkaya doğru yatıktı. Rüzgârı hızlandırdı. Rüzgâr hızlanırken kopan etlerin sesini duyup kanın kokusunu alabiliyor, o yaratıkları parçalarken mutluluktan gülüyordu.
Bittiğinde yavaşça yere indi kollarını bedeninin iki yanına indirirken başı yavaşça öne geliyor ve rüzgâr yavaşlıyordu. Kopan et ve uzuv parçaları yere düşerken vücudunun kanla ıslandığını hissediyordu.
Gülümsemesi o ana kadar yüzünden ayrılmamıştı ama şimdi gülme zamanı değil kaçma zamanıydı. Kaçarken yanaklarının yanında süzülen yaşları yeni fark etmişti.
Neden ağladığımı biliyordu. Hayatta artık kimseye güvenemeyeceğini ve hep yalnız olacağını kötü bir tecrübeyle iyice kafasına kazıdı.
Yeni yerlere doğru uçarken kafasında onu bu hayata bağlayan tek bir düşünce vardı. Bir gün bunların hepsi sona erecek ve o normal huzurlu ve şu an kulağa çok hoş gelen sıkıcı bir hayat yaşayabilecekti. Evet, bunu gerçekten çok istiyor ama daha uzun zaman buna ulaşamayacağının bilincinde ve göğsündeki sızıyla yol alıyordu ama kötü talih peşini bırakmayacaktı. Beynindeki o bilindik acıyla yere doğru düşerken tüm dünya artık ona çok uzakmış gibi hissediyordu. Acı beynini parçalara ayırırken ne uçabiliyor ne de düşünebiliyordu sadece boşluğa doğru kayıyor ve sonsuz karanlığın onu içine çekmesine izin veriyordu. Bundan sonra olacakları göremiyor, bundan kurtulmak için dua ediyordu. Tek düşünebildiği ölümün ta kendisiydi...

Değiştirdim .
K.bakmayın..