Mevsim Sonbahar...

Hava yine hüzünlü bir şekilde gülümsüyordu bana. Düşünceler aklımda sıralanmış, rüzgarın uğultusunda uçuşup beni çalmaya çalışıyorlardı.

Doğu Duvarı' ndan Yatakhane' ye doğru yürümeye başladım. Havada ki hoş esinti tenimi ürpertmişti. Artık son senemdeydim. Ya galip ayrılacaktım ya da ölüme yenilecektim bu hayatta. Bir kaç zamandır bunu düşünür olmuştum. Yatakhane ye girene kadar bi kaç arkadaşa rastlayıp selam verdim. İçeri girince aslında üşümüş olduğumu anladım.

Bu gayet normaldi aslında. Üzerimde bir ince kot, askılı bir t-shirt ve ince tül beyaz bir ceket vardı. Uzun siyah saçlarımı atkuyruğu yaptığım için omuzlarımı örtememişti. Ben bu düşünceler arasında içeri geçerken arkamda bir ses duydum.

'' Hadi ama ikiz boynunu büküp durmandan artık hiç hoşalanmıyorum. '' dedi Rech. Bi tanecik ikizim. Bu aralar çok duygusal olmuşum. Hiç olağan halim değil.

'' İkiz üşüdüm ondan. Birazdan havama girerim merak etme. '' dedim gülümseyerek.

Aklımdan bu düşünceleri savurup artık kendime gelme vaktimin geldiğini anladım. Heyy neler oluyor bana?!

Odamdaydım. Loquisha daha odaya gelmemişti ve oturmaktan sıkılıp birilerini görmek umuduyla bahçeye inmeye karar verdim. Dolabımdaki kot şortumu ve boyundan bağlamalı t-shirt'ü üzerime geçirdim. Saçlarımı taradıktan sonra odamdan çıktım.

Bugünlerde hava serindi ama beni etkilemeyeceğini düşünüp bahçeye doğru ilerlemeye başladım. Ortak salondayken içeriye ikizimin girdiğini fark ettim ve bahçeye çıkmaktan vaz geçip yanına doğru ilerlemeye başladım. Yüzünde yine bi üzgün ifade vardı. O üzüldükçe bende üzülüyordum ve artık üzülmesini istemiyordum. Ne olduğunu daha anlamış değildim. Bana her zaman ne olduğunu anlatırdı ama bu aralar onun neyin üzdüğünü anlayamadım. Üzerine gitmek istemediğim için anlatması için ısrar etmiyordum. Biliyordum ki zaten istese o bana anlatırdı. Bununda zamanı gelince anlatıcağını biliyordum. Melinda'Nın yanına doğru ilerlemeye başladım. Arkası bana dönük olduğu için beni fark etmemişti.

'' Hadi ama ikiz boynunu büküp durmandan artık hiç hoşalanmıyorum. '' dedim yanına vardığımda. Gerçektende artık üzülmesinden ve ona yardım edememekten hoşlanmıştım.

'' İkiz üşüdüm ondan. Birazdan havama girerim merak etme. '' dedi ve gülümsedi. Canım ikizim benim beni hiç kendi sorunlarıyla üzmek istemezdi ama ben onu dinlemeyi ve yardım etmeyi seviyordum. Yanında olmam ona da iyi geliyordu. Bunun farkındaydım.

"Tamam ikiz dediğin gibi olsun bakalım. Ama biraz daha seni üzgün görürsem bu kadar sakin kalıcağımı düşünme." dedim şakayla karışık bir ses tonuyla. Melinda tabi bu sözümle ne demek istediğimi anlamıştı ama o da gülümseyip "Tamam ikiz merak etme." dedi.

Ardından hala üşüyüp üşümediğini merak edip " Hala üşüyo musun ikiz ? Ceket getireyim mi?" diye sordum. Üşümesini tabiki istemezdim ve istediğini yapabilirdim. Ben sorduktan sonra Melinda cevap vermek için konuşmaya başladı..