-Depresyon-

Koruluğun içinde koşmaya başladım.Nereye gittiğimi bilmeden.Sanki gidecek bir yer varmış gibi.Korkuyordum bu yeni yerden.Zaten eski okuluma zor alışmıştım.İnsanlarla arkadaşlık etmek istiyordum ama yapamıyordum olmuyordu.Ama o günü asla unutmayacaktım.Yine çantamı toplayıp gitmek üzereydim.Zil çalmış ve azılı öğrenci kalabalığı çoktan yola koyulmuşlardı.Bense kalabalıkla fazla işim olmadığından ağır ağır toplanıyordum.Kimya hocamızda sınıftan çıkınca çantamı sırtıma taktım ve sınıftan dışarı adım attım.tam kapıya gidecekken ileride bir adamın birini beklediğini gördüm.Daha önce bu adamı buralarda hiç görmemiştim.Kel ve yuvarlak kafası vardı.Derisi süt beyazıydı.Yüzünde de garip dövmeler vardı.Bir çeşit hipi deyip adama yaklaştım:
-Efendim okul kapandı.Kimi bekliyorsanız size yardım edeyim?
-Seni bekliyorum.
-Beni mi?Ama Ni…
Daha sözümü bitiremeden anlıma dokundu ve bir anda yere yapıştım.Hizmetli beni uyandırdı veanlımdaki hilali göstermek için ayna uzattı.Bunu arkadaşlarımın bana şaka yapmak için yaptığını söyledi.Anlımda içi boş bir hilal vardı.Hemen sokağa koştum.Etrafıma bakmadan yolda koşarken bir araç bana çarptı ve üç metre uzağa uçtum.Çığlık atarken lağımın kapağını açtım ve içine girdim.Buradan çıkmak için beş saat bekledim ve lağım beş saat geçirmek için pek hoş bir yer değildi.Eve gidince annemle babam beni fazla merak etmemişti.Hemen odama girdim ve bu durumu araştırdım ama tek çıkan sonuç gece evleriydi.Yapacak bir şey olmadığı ve oraya gitmem gerektiği söyleniyordu.Bir iki telefon konuşmasından sonra buradaydım.Rol yapmak bana göreydi.Mutlu gözüküyordum ama aslında içim kan ağlıyordu.Bana bir oda verdiler ve sonra kendimi burada,bu korulukta buldum.Tam yorulmaya başlamıştım ki ayağım taşa takıldı ve yere yuvarlandım.Kendimi yerden kaldırma zahmetinde bile bulunmadım.Zaten yapabileceğimi de sanmıyordum.Cenin pozisyonu aldım ve ağlamaya başladım.Çok garip geliyordeu ağlamak.Bizim oralarda ağlayan erkeklerle çok dalga geçerlerdi ama elimde değildi.Kel bir adam yüzünden yerimden,yurdumdan sürülmüştüm resmen.Bu düşüncelerle boğuşurken uyuya kalmıştım.

Koruluklarda geziniyordum. Biraz hava almak , bütün sorulardan kurtulmak istiyordum. Kısa bir süreliğine de olsa. Aurnia bir türlü aklımdan çıkmıyordu. Gerçekten dostum mu olmuştu ?
Onun önünde neden kendime hakim olamadan ağlamıştım?
Aurnia Tsi Sgili değilse Tsi Sgili kimdi?
Bunun gibi bir sürü anlamsız , cevapsız sorular. Bunlardan sıkılmıştım. Sıkıldığım zamanlarda koruluğa giderdim. Burada kendimi güvende ve huzurlu hissederdim. Temiz havanın güzelliğine bırakırdım kendimi. ağaçların hışırtısına , tatlı kokusuna...

Amaçsızca sadece sorulardan uzaklaşmak için sessizce ilerliyordum korulukta. Karşımda yerde yatan bir çocuk gördüm. Şaşırmıştım böyle bir şeyle karşılaşmayı hiç beklemiyordum. Sanırım ağlıyordu. Kim olduğunu bilmesem de içimden bir ses ona yardım etmem gerektiğini söylüyordu. Hemen yanına koştum. '' Hey. Sen iyi misin?'' dedim. Ona üzülmüştüm. Ağlayan bir erkek. Hemde yerde. Sorunları olduğu ortadaydı. ama bu zamanda kimin sorunları yok ki?...

Beni yerden kaldıran bir kız oldu.Endişeli bir şekilde bana seslenmişti:
-Hey, sende kimsin?
Hızlıca yerden kalktım ama ne diyeceğimi bilmiyordum.Ağzımı açtım ama öyle kaldım.Sonra bir şey söyleyemeyince ağzımı kapadım.Kız bana garip bir şekilde bakıyordu.Herhalde beni deli sanmıştı.Bunun böyle olmayacağını anlayınca aklıma gelen ilk kelimeyi sesli söyleyi verdim:
-Zürafa.
-Ne?
-Pardon.Şey, ben bu konularda iyi değilimdir de.Konuşmalarda.Başkasıyla konuşmakta.Yani…adım Ace,Ace Skym.Senin ismin ne?
-Amanda.Tanıştığıma memnun olum.
-Bende.
Hala bana bakıyordu ama o garip ifade yerini bir gülümsemeye vermişti.Şaşırmıştım.Eğer biri bana böyle davransa ya kaçardım ya da onu üzmeden hızlıca kaçmanın yolunu arardı.Ama o oradaydı işte.Tam karşımda ve masmavi gözleriyle bana bakıyordu.Pardon,galiba yeşildi.Işık yüzünden tam seçemiyordum.Beline kadar olsn sarı saçları dalgalı ve parlaktı.Teni ise süt beyazıydı.onu incelediğimi fark edince:
-Pardon ama çok garip bir tipsin.
-Sağol.
-Bunu iltifat olarak görmen garip.
-Benim durumumda olsan bu senin için çok iyi bir şey olurdu.
Sonra bütün hikayemi sonuna dek anlattım.Beni ciddi bir şekilde dinledi.Hikayem bitince de:
-Bu kadar olduğunu bilmiyordum.Ama merak etme.Burası senin için yepyeni bir başlangıç olacak.Sen artık o eski çocuk değilsin.
-Bu kadar anıların arasına sıkışmışken bu biraz zor olacak.
-Sanırım haklısın ama olabildiğince çabuk alışmaya çalış.
-Neyse…Bu kadar benden bahsetmek canını sıkmış olmalı.Senin problemin ne?
-Anlayamayacağın kadar büyük sorunlarım var.anlaman için ben olman gerekir.
-Yine de sen bir dene.
Ağzını hafifçe açtı ama problemini anlatacağını sanmıyordum.O kadar yorgun ve bitkin gözüküyordu ki şimdi yere yığılıp kalacağını sanıyordum ama gerçekten güçlü bir kıza benziyordu.

Adı Ace'ymiş. İlk başlarda garip bir tip olarak düşünsemde daha sonra yaşadıklarını öğrendiğimde onu anladım.
Herkesin sorunları vardı.
-Neyse…Bu kadar benden bahsetmek canını sıkmış olmalı.Senin problemin ne?
-Anlayamayacağın kadar büyük sorunlarım var.anlaman için ben olman gerekir.
-Yine de sen bir dene.
Ne diyeceğimi bilemedim. Tsi Sgili'den ona bahsetmem sakıncalı olabilirdi. ama bu çaylak kötü olsaydı daha önce görüş gelirdi diye düşünerek başladım konuşmaya. Ace'ninde benimde gözlerim kan çanağı gibiydi.

- Ben Nyx'n kahiniyim. Sürekli görüşler geliyor. Ve bu lanet olası görüşlerden artık bıktım. Dün görüşümden sonra buraya hava almaya gelmiştim. Ve görüşüm beni yanılttı. İlk kez. Batı duvarında bir kuzgunun bana saldırdığını gördüm. Ancak o kuzgun dün burada bana saldırdı.Kolum hala berbat bir durumda. Bu yetmezmiş gibi aramızdan birisi Tsi Sgili ve onun kim olduğunu bilmiyoruz.

Ace bana anlayan gözlerle bakıyordu. Bunları bu kadar çabuk anlamsını beklemiyordum.
- Tsi Sgili ne ?
- Çok kötü Nyx'n yolundan saçmış ve korkunç güçlere sahip biri.

Ace tekrar ağzını açar gibi oldu...

Amanda susutuğunda sıra bendeymiş gibi hissettim.Gerçekten kendi derdimi unutu vermiştim.Durumunu anlayabiliyordum.Sonra biraz düşündüm ve:
-Koluna elbette bir şey yapamam ama o kuzgunları bende gördüm.o kadar saldırgan gözükmüyorlardı.
-Belirli insanlara saldırıyorlar.Benim gibi Nyx’in kahini veya kutsal yol örgütü üyelerine.
-Çok mantıklı.Bir iyi taraf varsa hep kötü tarafta vardır ve anladığım kadarıyla bu kişide kötülerin başı.
-Evet.
-Bak,benim özel bir yeteneğim var.Senin kahinliğin gibi.Bende bulunduğum ortamdaki eskiden olmuş bütün olayları görebiliyorum.Herhangi bir yardıma ihtiyacın olursa beni bulman yeterli,özelliklede şu Tis Sigli ile ilgili.
-Tsi Sgili.
Şöyle bir iç geçirdi.Bu tip şeylerde kimseye kolay güvenemediği çabuk anlaşılıyordu.Zaten ilk kez gördüğübirinin ona bu kadar büyük bir yardımı yapması hiç ama hiç akıl karı değildi.Ama bir amacımın olması beni bu dertlerimden bir süre uzaklaştıran tek şeydi.Benden yardım istemesini o kadar istiyordum ki,hayır derse hem dertlerimle boğuşacağımdan korkuyor, hem de ona yardım edemeyeceğimden üzülüyordum.Karar vermesi için sözümü bitirdim…

Özel yeteneği gerçekten müthişti. Yardım edebileceğini söylemişti. İlk kez gördüğüm birine güvenmek ne kadar mantıklıydı bilmiyorum ama zaten Tsi Sgili'den bahsetmişti. Yardım etmesi de fena olmazdı.
Zaten bu aralar gelebilecek her türlü yardıma açıktım. İyi birine benziyordu. Bu kadar derdi varken zaten kötülükle uğraşması saçma olur gibi gelmişti. Özel gücü fazla iyiydi. Nyx2n onu sevdiğine şüphe yoktu. Kaçıncı sınıf olduğunu merak ettim birden. Bu konu hakkında konuşmamıştık. Bana 5 veya 6. sınıf çaylak gibi geliyordu . Bunu sorsam daha iyi olur diye düşündüm
- Aslında olabilir. Gittiğin yerlerde kötü bir geçmiş görürsen bana yardımcı olabilirsin. Yani kötüden kastım kötülük düşünen fazla kötü biri. Gece evi için tehlikeli biri.
-Benim için kolay.
-Tamam o zaman çok teşekkür ederim. Bu konu yüzünden çıldırmak üzereyim. Bu arada sormayı unuttum. Kaçıncı sınıfsın?

Yardımımı kabul etmişti.Bir an içim o kadar rahatladım ki ona sarılabilirdim.Ama kendimi yeniden toparladım.Bana bir soru sormuştu:
-Tamam o zaman çok teşekkür ederim. Bu konu yüzünden çıldırmak üzereyim. Bu arada sormayı unuttum. Kaçıncı sınıfsın?
-Beşinci sınıfım.Yani formamda onun amblemi var ama daha derslere giremedim.
-Ah,profesörlere bir şey diyemem.zaten hepsinden nefret ediyorum ama müzik dersini seversin bence.
-Belki.Daha derslere girecek kadar kafayı yemedim.
-Bence denemelisin.
-Ejderhanın dersine girmeyi düşünüyorum.Kılıç kullanmak beni hobimdir.Eski dedem demirciydi.Bana harika bir kılıç yapmıştı.Ama daha kullanacak hiçbir yer bulamadım.
-Burada onu kullanman için çok zamanın olur.Kuzgunlarda yani.
-Evet.Bir iki tanesini doğrarsam bana iyi gelir.
-Ne kadar doğrarsın bilmem ama onlar ölümsüzler.
-En azından canlarını yakabilirim.O da bişeydir.Ben buralarda yeniyim,biliyorsun.Bu koruluğa da ilk gelişim.Acaba buralar nasıldır…En iyisi sen bana bu koruluktaki en sevdiğin yere götür.Eminim hoş ve kafa boşaltıcı bir yerdir.
Sonra korunun içine doğru yürümeye başladık.Ağaçların yapraklarının arasında ışıklar süzülüyordu.Bir iki tane sincap önümüzden hızlıca geçti.Bu koruyu gerçekten çok sevmiştim.

-En azından canlarını yakabilirim.O da bişeydir.Ben buralarda yeniyim,biliyorsun.Bu koruluğa da ilk gelişim.Acaba buralar nasıldır…En iyisi sen bana bu koruluktaki en sevdiğin yere götür.Eminim hoş ve kafa boşaltıcı bir yerdir.

Onu en sevdiğim köşeye götürmek için yürümeye başladık. Her an bir kuzgun çıkabilirmiş gibi geliyordu. Ama kuzgunlar dan saklanarak nasıl mutlu olabilirdik. O yüzden onları yok sayarak yola devam ettim. Önümüzden birkaç tane sincap geçti. Dalların arasından ışıklar süzülüyordu. Koruluğun en sevdiğim köşesine götürdüm onu. Orada kaç yıllık olduğunu tahmin edemediğim bir ağaç vardı. kocaman ve oldukça yaşlı. O ağacın gövdesine yaslanarak düşünmek bana çok iyi gelirdi. sık sık buraya gelirdim. Bunaldığımda bana huzur veren tek yer burasıydı.
İkimizde konuşmuyorduk. Bunları da Ace'ye anlatmaya karar verdim.
- Burası huzur bulduğum tek yer denebilir. Bu ağaca yaslanarak düşünmek çok iyi geliyor. Düşünmeye ihtiyacın olduğu zaman buraya gelmeni tavsiye ederim. Bir çeşit ilaç gibi bu ağaç. Ağacın gövdesine yaslan ve rahatla gibi bir şey.
Gülümsüyordum. Kurduğum cümle komik gelmişti. Ağacın gövdesine yaslan rahatla. Bundan iyi slogan olur diye düşündüm.
Daha sonra Ace konuşmaya başladı.

-Gerçekten dediğin kadar varmış.Ama bu sloganı bir tabelaya yazsak iyi olur.
Hafifçe gülümsedim.daha sonra kafamı da ağaca dayayıp gözlerinmi kapadım.Burada daha önce çok gelmişe benziyordu.Hep rahatlamak ve huzur bulmak için gelmişti.Bense burada çok güzel kitap okunacağını düşünüyordu.Yavaş yavaş gelişimizi izledim ve o an yukarıdan bir çıtırtı duydum.Kalın bir dalın üzerinde konmuş ve kanımı donduran kızıl bakışlarıyla gelişimizi izliyordu.Biz yaklaşınca hemen karşıya doğru süzülüp ağaçların arasına saklanmıştı.Hemen gözümü açtım ve tedirgin şekilde bağırşım:
-Amanda kaç.
-Ne?
-Kaç dedim.
Bunları duyunca tam karşımızda belirivermişti.İğrenç kanatlarını esnetir gibi iki yana açtı.Gözleri yine kan kırmızısıydı.pençeleri ise inanılaz keskin gözüküyordu.Keşke kılıcımı yanımda getirseydim.Hemen Amanda’yı dönüş yoluna doğru ittirdim ve kuzgunun üstüne yürüdüm:
-GİİİT!!!
-Nedensssss.
Evet,bana tıslamıştı.Hemen Amanda’ya baktım.İleride ağaçların arasında korkan gözlerle bana bakıyordu.Hemen ona”KAÇ!”diye bağırdım ve sırtımda o iblisin soğuk pençelerini hissettim…

-Amanda kaç.
-Ne?
-Kaç dedim.

Ağacın arkasına doğru koştum. Ancak ayaklarım kilitlenmişti. Daha fazla devam edemiyordum. Ace'yi orada yalnız bırakamazdım. Bir kılıç bulabilseydim işimiz kolaylaşırdı. İyi kötü kılıç kullanmayı biliyordum. Bu lanet olası kuzgunlar dan bıkmıştım artık. Ace'n sırtını yaralamıştı. Biraz havalanarak uçuşmaya başladı. Aklıma ilk gelen şeyi yaprak Ace'nin yanına koştum.
-Acele etmelisin.

Kolundan tuttuğum gibi koşmaya başladık. Kuzgun ortalıkta gözükmüyordu. Yinede saklanmak için bir ağacın altına saklandık...

Havada kıvranıyordum.Son dakikada Amanda beni tuttu ve ağaçların oraya koşmaya başladık.oraya varınca sırtımda bir sızı hissettim.Kuzgun sırtıma koca bir yarık açmıştı.Kanlar tişörtümün rengini yavaş yavaş değiştiriyordu.Hemen Amandaya:
-Bu kuzgunları çok sevdim ama bir daha ki sefere oyuncağımla gelmeyi unutmamalıyım.Şimdi hemen revire gidelim..
Amanda’nın omzuna tutunup koşmaya başladım.Her taraf yavaş yavaş silüetleşmeye başlamıştı.Kuzgunun kanat çırpışını duyabiliyordum.Amanda'da beni teselli etmek için sürekli"Az kaldı","Biraz daha dayan"diyordu. Okulun kapısını görmeye başladım.İnsanlar halimizi gözünce çığlık atmaya başlamıştı ama bana kulağıma birşeyler fısıldıyorlarmış gibi geliyordu.Amanda hemen Bağırdı:
-YARDIM EDİİİİİN!
Sonra bir iki kişinin bize doğru koştuğunu gördüm.O sırada herşey karardı ve yere düştüm.kalktığımda revirde Yüzükoyun yatıyordum.Şöyle bir etrafa baktım.yanımdaki komidinde bir çiçek vardı.Amanda etrafta gözükmüyordu.hafifçe döndüm ve saate baktım.Dersler çoktan bakmıştı.Revirdeki hemşire uyandığımı görünce yanıma geldi ve:
-Ucuz kurtuldun genç adam.Çok kan kaybetmişsin.Seni tedavi etmek epey zor oldu ama başardık.Nyx seni seviyormuş.
Bir anda o anı düşündüm.Ya ikimizde ölseydik.Amanda’ya borçlanmıştım…

Koşarak revire götürdüm onu. Tam zamanında yetişmiş olmalıyımki revirden içeri girdiği gibi bayıldı. Fazla kan kaybetmişyti. Hemşireler bize yardımcı oldu. Bir süre ayılması için başında bekledim ancak bir türlü ayılmamıştı. Dersler de başlamıştı. Yanındaki vazoya bir demet çiçek bıraktıktan sonra derslere girmek için sınıfa gittim.
Geldiği gün bir kuzgunun saldırısna uğradı. bu onun için büyük bir acı olsa gerek...


Rp Bitmiştir!