Meşenin gölgesinde...

Konu: Meşenin gölgesinde... Çarş. Eyl. 15, 2010 11:22 pm

Birbiri ardını izleyen monoton günler şu sıralar çok çabuk akıp geçiyordu. Akademi de ses getiren fazla olay yoktu. Dersler her zamankinden daha da sıkıcıydı. Zamanını dört duvar arasında geçirmekten bıkmıştı Ani. Farklı bir şeyler arıyordu. Farklı heyecanlar, farklı tatlar… Görünürde hiçbir şey farklı olmasada….

Ay ışığının solgun ışıklarıaltında ufak bir yürüyüş, bir nefes alma ihtiyacı hissetti kendinde. Odasındançıkıp, karanlık koridor boyunca hızlı adımlarla ilerledi. Ses seda kesilmişti.Duyabildiği tek ses soluğunun sesiydi. Nihayet dışarı çıkabildi. Hafif birrüzgarın hareketlendirdiği havayı doldurdu ciğerlerine. Tek nefeste tümkokuları çekti içine. Ağaçların, toprağın, gece yaratıklarının kokusunu.

Avlu… fazlasıyla sıkıcı gözüktü gözüne. Koruluğa doğru giden yola saptı. Orada olmaktan, doğanın sessizliğiyle birlikte olmaktan çok hoşlanırdı. Bir ağaç gövdesine yaslanıp geçmiş hayatını düşünüp, geleceği hayal etmek… Yalnız yaşamı boyunca yaptığı yegane eğlencebuydu. Koruluğun girişindeki 2 sıra halindeki meşeleri görünce içine anlam veremediği bir neşe doldu. Çıtırdayan yapraklar arasında, her zaman gölgesi altına oturduğu koca meşeye doğru ilerlemeye başladı usulca. O da ne… Meşeyibugün başkasıyla paylaşacak gibi görünüyordu. Meşenin altında oturan birkaraltı gördü. Ardından keskin duyuş yeteneği, çok uzaktan hıçkırmalar duydu.Karaltıya doğru ilerledi. Her kimse irkiltmemek adına parmak ucunda yürüyordu.Bu bir kızdı… Dizlerini kendine doğru çekmiş, kafasını kolları arasına almış,kesik kesik nefes alıyordu. Rahatsız ediyorum, diye düşündü kendince. Ama gönlü razı gelmedi kızı yalnız bırakmaya veyanına oturdu, başını meşenin gövdesine dayadı.Kız ilk başta irkildi ve birazyana kaydı . Ardından Ani biraz yaklaşarak usulca konuşmaya başladı;

“Rahatsızlık vermediğimi ümit ediyorum genç bayan. Fakat hıçkırıklarınızı duyunca, sizi yalnız bırakmak eldedeğil. İsterseniz yardımcı olabilirim”

Dedi düzeyli bir tonda. Kız başınıkaldırdı. Ağlamaktan kızarmış gözleri, normal haliyle oldukça güzeldir, diyedüşündü kendince. Cevap arayan gözlerle kızın masum yüzüne baktı ve cevabınıbeklemeye başladı.

Konu: Geri: Meşenin gölgesinde... Çarş. Eyl. 15, 2010 11:40 pm

Her zaman ki iğrenç günlerinden bitiydi.Emily Bu sabah en yakın arkadaşını kaybetmişti. Ne kadar çok düşünmemeye çalışsa olmuyordu,yapamıyordu. Odasında durarak daha çok kafayı yemek istemiyordu. Üzerine kotunu ve T-shirt'ünü giyip çıkmıştı. Ayakları nereye götür onu bilmiyordu. Kafasını kaldırdığında korulukta olduğunu fark etti. Hala bugün hüç durmayan göz yaşlarına karşı koyamıyord. Büyük meşe ağcının oraya ayaklarını zorla sürüyerek gitmişti.
Yumuşak çimenlere bıramkıştı kendini. Hayatında en önemli kişiyi kaybetmişti. üstelik onu tesselli edecek birisi bile yoktu."Saçını okşuyacak,tamam ağlama" diyecek kişi bile yoktu.
Dizlerini kendine doğru çekti ve yüzünü kapatarak hıçkırıklara koyuldu. Durduramıyordu kendini.Arkasından gelen sesleri duyuyor ama tepki veremiyordu. Bir gölge hissetmişti ve sonra çok güzel bir ses,Sesin sahibini henüz görmemişti.

“Rahatsızlık vermediğimi ümitediyorum genç bayan. Fakat hıçkırıklarınızı duyunca, sizi yalnız bırakmak eldedeğil. İsterseniz yardımcı olabilirim”

Kafasını kaldırdığında her zaman görmediği tanıdık gelmeyen bir simayla karşılaşmıştı. Ay ve yıldızların aydınlattığı gecede çok yakışıklı gözüküyordu. Kendini zar zor topladı.

"Yo hayır, Rahatsız olmuyorum. Oturabilirsin, benimde teselliye ihtiyacım var".dedi. Yanıa oturdu.Birşeyler demesini beklerken bir yandanda göz yaşlarını silip kendini taplamaya çalışıyordu...

Konu: Geri: Meşenin gölgesinde... Çarş. Eyl. 15, 2010 11:56 pm

Kız sevimli yüzünü kaldırdı ve tümgücüyle elmacık kemiklerine dolmuş gözyaşlarını elinin tersiyle sildi. Birazmerakla biraz da şokla gözlerini Ani’nin yüzünde gezdirmeye başladı. Tıpkıküçük bir çocuğu andırıyordu. Zar zorbir gülümseme kondurdu suretine. Ardındanhıçkırıkların ardından çatlayan bir sesle;

"Yo hayır, Rahatsızolmuyorum. Oturabilirsin, benimde teselliye ihtiyacım var".

Dedi. Ani yüzüne rahat bir gülümseme kondurdu ve kızınufak bedenine doğru yaklaştı. Her nekadar vampir olma yolunda olsalarda,vampirler üşümez diye katı bir kuralda yoktu. Üzerine geçirdiğikapşonlu svitini çıkarıp kızın dar omuzlarına bıraktı. Sviti kıza verirken birhayli yakınlaşmışlardı, öyleki kızın solgun yanakları biraz kızardı. Kızın rahat olup olmadığına emin olduktan sonra bu sefer daha içten bir sesle kıza doğru döndü ve konuşmaya başladı.

“Anladığım kadarıylakötü birgün geçirmişsin. Anlatabilcek gücü kendinde bulabiliyorsan seve seve yardımcı olabilirim.Hem bu masum yüzü gözyaşlarına boğan bir olayı çözebilirsem son derece mutluluk duyarım. Şimdi derin bir nefes al, rahatlamaya çalış. Ardından dilediğin kadar anlat. Dinlemeye hazırım”

Dedi sıcak birgülümsemeyle. Elini kızın çenesine götürdü ve başını birazkaldırttı. Ardından diğer eliyle kızın yanaklarından süzülen yaşları sildi. ”Böylesi daha iyi” dedi göz kırparak. Ardından kızın konuşmasına ve soluklanmasına fırsatvermek adına bir süreliğine sessizliğe gömüldü.

Konu: Geri: Meşenin gölgesinde... Perş. Eyl. 16, 2010 5:34 pm

Çocuk yüzüne hafif bir gülücük kondurdu ve Emily'nin yanına oturdu. Emily heyecandan mı yoksa ağlamaktan mı bilmediği bir ürperti geçirdi.Çocuk bunu anladığı için üzerinde ki Sviti çıkartıp Emily'nin omuzlarına bıraktı. Okadar çok utanmıştı ki dolgun yanakları kızarmaya başlamıştı. Ama biraz daha rahatlamıştı. Çocukta Emily'nin rahatladığından emin olup konuşmaya başladı.Bu ses Emily'i çok etkilemişti. Sanki yıllardır bu sesi bekliyordu...

"Anladığım kadarıyla kötü birgün geçirmişsin.Anlatabilecek gücü kendinde bulabiliyorsan seve seve yardımcı olabilirim.Hem bu masum yüzü gözyaşlarına boğan bir olayı çözebilirsem son derece mutluluk duyarım.Şimdi derin bir nefes al, rahatlamaya çalış.Ardından dilediğin kadar anlat.Dinlemeye hazırım."

Sözleri Emily'i çok etkilemişti. Bu dediklerinden sonra tabikide anlatacaktı.Yüzüne biraz daha net bir gülümseme koyarak çocuğa döndü. Elini Emily'nin çenesine götürdü ve başını biraz kaldırdı. Emily'i öpecek sanmıştı ama çok nazik ve centilmence bir hareket Emily'i daha çok etkilemişti çünkü eliyle gözlerimden süzülen yaşları silmişti. Daha çok yüzü kızarmıştı."Böylesi daha iyi."Dedi çocuk ve göz kırptı. Adını çok merak ediyordu.Bir iki derin nefes aldıktan sonra konuşmaya başladı...

"Şey...ımm. İlk önce ismimi söyleyeyim.Adım Emily." Bir, iki saniye durdu ve nefes aldı çünkü hıçkırıklarından nefesis kalmıştı sonra tekrar konuşmaya başladı.Bu sefer daha iyidi...

"Bugün başıma gelmedik şey kalmadı.Bu göz yaşlarımın sebebi en yakın arkadaşım,dostum değişimi reddetti ve öldü. Ve beni teselli edecek kimsem yok,birden sen çıktın".dedim ve gülümsedim ama sanki çocuk yüzünü asmıştı...

"Yo.. sakın yanlış anlama iyiki çıktın."Bu lafları Emily mi söylüyordu. Yanakları ısındığını hissede biliyordu. Çocuğun tekrar sevimli gülümsemesi belirdi yüzünde.Bu sefer konuşma sırası ondaydı. Müzik gibi gelen sesi Emily'i sanki daha çok rahatlatıyor en yakın arkadaşının öldüğünü bile unutturyordu...

Konu: Geri: Meşenin gölgesinde... Cuma Eyl. 17, 2010 9:21 pm

Kızın yanaklarının ısınması karşısında gülmemek için kendini bir süre kontrol altında tutmaya çalıştı. Derin bir nefes bıraktı, ardından gözlerini kızın üzerine yöneltti. Kız yerinde kıpırdandı bir süre ve başını ağacın gövdesine dayayıp, gözlerini yumdu. Bİr dakika kadar sessiz sessiz soluklandı ve konuşmak için başını kaldırdı ve Ani'nin mavi gözlerine kilitledi gözlerini.Dudakları aralandı bir süre- kendi kendine konuşurmuş gibi- ardından;

"Şey...ımm. İlk önce ismimi söyleyeyim.Adım Emily."

Yine birkaç derin nefesle, ciğerlerini korunun havasıyla doldurdu. Anlatacağı konuyu henüz hazmedememiş olacak ki gözleri tekrar doldu ve gücünü toplayıp dudaklarını aralandırdı;

"Bugün başıma gelmedik şey kalmadı.Bu göz yaşlarımın sebebi en yakın arkadaşım,dostum değişimi reddetti ve öldü. Ve beni teselli edecek kimsem yok,birden sen çıktın".

Gerçekten ağır bir gün geçirmiş, diye konuştu kendi kendine. Okulda yakın arkadaş edinmemişti ve böyle bu durumda ne yapacağını da bilmezdi. Belki de herkesten uzak olmasının asol nedeni, onları kaybetmeyi göze alamadığıydı. Kafasını iki yana salladı, aklındakileri dağıtmaya çalışarak. Kıza; EMily'e yardımcı olmalıydı. Gözleri bulutlandı Ani'nin. Kafasında cümlelerine topladı ve bireyler zırvalamaya başladı;

" Yoo yanlış anlamıyorum. Ve yaşadıkların... Başıma gelmediği için nasıl olduğunu tahmin edemiyorum. Ne yazık ki bu acı gerçekle hepimiz yüzleşmek zorundayız. Bunu ileride edineceğimiz gücün kefaleti olarak da düşünebiliriz. Ama güçlü olmak, arkadaşının kaderini yaşamamak adına ayakların üstünde durmak zorundasın. Hem arkadaşın seni böyle görmek istemezi emin ol. Hayat devam ediyo ve bizde yolumuza devam etmeliyiz. Ama ağlamak yanlış değil. İstediğin kadar boşalt içini. Sonra çeki düzen verip sen de kendi yolculuğuna sabırla devam et"

Ne konuştuğunu, ne kadar doğru ne kadar saçma olduğunu tarttı kendince. Sonra kızın ismini söylediğini hatırladı ve henüz adını söylemediğini fark etti.Kıza dönüp

"Bu arada Emily... İsmim Ani. ANi Clark. Memnun oldum. Daha mutlu zamanında karşılaşmamızı isterdim. "

dedi.Kızın sözlerini beklemeye başladı.

Konu: Geri: Meşenin gölgesinde... Cuma Eyl. 17, 2010 9:46 pm

" Yoo yanlış anlamıyorum. Ve yaşadıkların... Başıma gelmediği için nasıl olduğunu tahmin edemiyorum. Ne yazık ki bu acı gerçekle hepimiz yüzleşmek zorundayız. Bunu ileride edineceğimiz gücün kefaleti olarak da düşünebiliriz. Ama güçlü olmak, arkadaşının kaderini yaşamamak adına ayakların üstünde durmak zorundasın. Hem arkadaşın seni böyle görmek istemezi emin ol. Hayat devam ediyo ve bizde yolumuza devam etmeliyiz. Ama ağlamak yanlış değil. İstediğin kadar boşalt içini. Sonra çeki düzen verip sen de kendi yolculuğuna sabırla devam et"

Çocuğun söylediklerinin hepsine katılıyordu ve katılmak zorundaydı. Hayatını hep böyle tek bir olaya kilitleyemezdi.Bu açıyla yüzleşmeliydi.Gözlerini tekrar çocuğa çevirmişti.Mavi gözleri bulutlandığını gördü.Aklına birşeymi gelmişti.Söyleyemediği yada söylemek üzere olduğunu anladı. Emily'i suratına hafif bir gülümseme yerleştirdi ve gözlerini gözleirne dikti...

"Bu arada Emily... İsmim Ani. ANi Clark. Memnun oldum. Daha mutlu zamanında karşılaşmamızı isterdim. "

Emily'i bunu duyduğuna sevindi. Artık ismini biliyordu. Ayrıca mutlu olduğu bir gün sadece özel yetenğini kullandığı günler oluyordu.Bu sefer suratında acı bir gülümseme vardı.Saçlarıyla oynamaya başlamıştı. Bir yandan da ne diyeceğini düşünüyordu. Emily'i tekrar mavi gözlerine dikti gözlerini...

"Şey... Şunu söylemek gerekirse benim hayatımda çok mutlu günlerim olmaz genelde özel yeteneğimi kullandığım zamanlar mutluyumdur...Ayrıca Keşke o zaman karşılaşsaydık...Birazdan toplarım kendimi merak etme..."

Emily'i bu sefer hayatının en mutlu günü bu gün olduğunu umuyordu.Onu umursayan bir erkek çıkmıştı karşısına Kendini toplamalıydı.Eski Emily buraya dönmeliydi.Göz yaşlarını sildi.Saçlarını elleriyle düzeltti ve Ani'ye döndü...Ani'nin suratında ki ifade görmeye değerdi...

"Bu arada iyi ki burdasın Ani..."

Ani bir istek dışı sarılmıştı.Emily'nin durmayan göz yaşları tekrar başlamıştı.Ama bu seferkiler mutluluk göz yaşıydılar...Bu sefer tatlı konuşmasıyla beni etkileme sırası yine ondaydı...

Konu: Geri: Meşenin gölgesinde... Paz Ekim 31, 2010 12:40 pm

1 ayrıdır cevap yazılmadığı için konu KİLİT!