Kardeşim İçin...

Bavulumu toplamıştım. Son bir kere daha eşyalarımı kontrol ettim ve tekrar dünün gazetesine baktım. Üçüncü sayfadaki haber yine içimi hüzünlendirmişti. Bir kişi fidye için bir kızı kaçırmıştı ama aile fakir sayılırdı. Kız bir haftadır bu kişinin elindeydi ve bu kişiyi bir türlü bulamıyorlardı. Ailesinin açıklaması ise "Lütfen... Lütfen kızımızı geri versinler. Bizim o kadar paramız yok. Zor durumdayız." dı. Bu ise beni daha da çıldırtmıştı. Kayıp kızın resmini bir kere daha okşadım. Resmin altındakileri bir daha sessizce okudum:
- Görenlerin polise haber vermesi rica olunur. Katrin Skym.
Kardeşimin kaçırılması beni çılgına çeviriyordu. İlk gördüğüm gibi hemen uçak şirketini aradım ve ilk uçağa yer aldım. Bir iki yere telefonla da herşeyi garantilemiştim. Ne Hannah, ne Lilith, ne de Ares' e haber vermiştim. Zaten tek gidip, kardeşimi kurtarıp, onu kaçıranı da biraz hırpaladıktan sonra geri dönecektim. Özel yeteneğim sayesinde en az üç günümü alırdı bu av. Şimdiden bir sürü plan yapmıştım. Evi iyice tarayıp hemen kaçıranı bulmalı ve evine geceden pusu kurup, akşam tatlı bir intikam almalıydım. Hemen valizimi aldım ve dışarı çıktım. Tam yatakhaneyi geçip, bana ayırılan araca binmiştim ki arkamdan bir ses duydum:
-ACE!!!

Gazetedeki ilani gördügümde beynimden vurulmusa döndüm. Ace'i aramak icin yola koyuldum, ama odasinda yoktu. Dolabinin kapagi acik kalmisti, ve bir araba sirketinden araba cagirmisti. Hemen odama kostum, büyük cantami cikardim icine üc dört tane pantalon ve tishört tiktim. Diger kol cantamida aldim icinde her zaman iPodum, telefonum, pasaportum, kimliklerim, kücük makyaj cantam, eski evimin ve arabamin anahtarlarim ve diger özel ve gerekli esyalarim vardi. Hemen elimde iki cantayla odadan firladim ve okulun ana girisine gittim.
"Ace, Ace", diye haykirdim sesimi duymasini umut ederek, nefes nefese kalmistim. Ve duymustu bana döndü... "Aresss", dedi. "Geldim hayatim, seni yalniz birakmayacagim. Tipki senin gibi", dedim. Oda beni hicbir zaman yalniz birakmamisti...
Tam itiraz edecektiki öyle bir baktim ona, "Lütfeennnn", dedim. Kafasini öne eydi ve arabanin kapisini acti.
Beraber arabaya bindik ve bana "Ama senin biletin yok", dedi ve saskin saskin bakyiordu. "Hayir, var aradim, ve snein ucaginda yer ayirttim", dedim.

Arabaya ilerle işareti yaptım ve yola koyulduk. Binalar yanımızdan hızla geçiyordu. Ares' e baktım. Ares camdan binaları izliyordu. Ona seslendim:
-Şimdi Ares, oraya gittiğimizde hoş karşılanacağımızı sanma. Ben otelde kalıcam ama tek kişilik oda. Sen ne yapacaksın.
-Bende bir yer ayırtabilirim. O kadar para aldım yanıma.
-Veee... aileme asla acıma. Onlar sinsi yılanlardır ve kendilerini acındırmayı çok severler. Ben oraya ailem için değil, kardeşim için gidiyorum.
-Tamam... da bu uyarı ne içindi?
-Oraya gittiğinde anlayacaksın.
Bana anlamsız gözlerle bakıyordu ama ben ne dediğimi biliyordum. Bir süre sonra hava limanına vardık. Ben işlemleri hallederken, Ares' te birşeyler alıyordu. Bir süre sonra o sıkıcı ve uzun güvenlik kuyruğuna girdik. Tam cihazdan geçerken omzumda bir el hissettim:
-Bayım, lütfen bir dakika gelir misiniz?
Arkamı döndüğümde Hannah vardı.Sırıtıyordu...

Rp Out: Hannah bir şey yazmadan RP' ye yazmak yok!

"Katrin Skym... Ah Tanrıça!"
Ace'in en değerli varlığı, kardeşi kayıptı. Ve ben onu hava limanına kadar takip etmiştim. Ares ise daha kolay yoldan onunla gitmişti.
"Bayım, lütfen bir dakika gelir misiniz?"
Ace arkasını döndü ve şaşırmış gibi göründü. Ama şaşırmamıştı. Tabii ki peşinden gelecektim. Ares ile sürekli onu takip ediyorduk.
"Demek sen de benimle geliyorsun."
"İtiraz kabul etmediğimi biliyorsun."
Dudağına küçük bir öpücük kondurdum ve cihazdan geçtik.

RP out: Teşekkürler

Cebimi karıştırdım ve biletime baktım. Doğru girişe gitmek için işaretlere baka baka ilerledim ve sonunda girişteydim. Uçağın kalkmasına on beş dakika vardı. Hemen biletimi görevliye gösterip tünele yürüdüm. Tam o sırada arkadan bağıran birinin sesini duydum:
-Lütfen yol verirmisiniz?... Teşekkürler... Yol verin de geçiyim... Sağolun.
Arkamı döndüğümde ise Lilith' in acele ile güvenlik kuyruğunu yardığını gördüm. Ah grup tamamlandı diye düşündüm. Beş dakika sonra yanımızdaydı:
-Bensiz nereye böyle çocuklar?
Ares ve Hannah sırıtıyordu ama benim gülecek zamanım yoktu. Lilith' te bunu fark etmiş olacak ki konuşmaya başladı:
-Duyunca çok üzüldüm Ace. Umarım kardeşini buluruz.
-Üzülme Lilith... üzülme. Asıl üzülecek olan o şerefsiz olacak.
İçimdeki kin içimdeki siyah sisi etkilemişti ve etrafımda yavaşça dönüyordu. Derin bir nefes aldım ve kendimi kontrol ettim. Kılıcım bavulumdaydı. Onu sığdırmak için büyük bir bavul kullanmam gerekmişti. Hemen uçağa bindik ve Londra' ya doğru yola çıktık.
Londra' ya inidiğimizde bavullarımızı aldık ve hemen bir taksi tutup eve doğru gitmeye başladık. Lilith' e de aynı uyarıyı yaptım ve o da anlamsız şekilde bana bakmıştı. Bir süre araba ile yolculuk ettikten sonra evimizi nihayet bulmuştum. Hemen iki blok ötede de otelimiz vardı. Hemen otele gittik ve eşyalarımızı buraya bırakıp eve doğru yola çıktık.Eski evim, hatırladığımdan daha eskiydi. Duvarları boyanmadığı için soluktu, giriş kapısı yer yer paslanmıştı ve duvarda çatlaklar vardı. Hemen paslı kapıyı geçtik ve evimin kapısının önüne geldik. Kapıyıçaldım ve içerdeki ses cevap verdi:
-Kim o?
-Aç kapıyı.
-Ace... Sen misin?
-Aç kapıyı anne.
-Görmeyeli daha da küstah olmuşsun.
-Aç şu kapıyı yoksa kırıcam.
Bir iki şakırtının ardından tahta kapı ardına kadar açılmış ve annem işte karşımdaydı. Yine gözlerinin altı çökmüş ve saçları dağınıktı. Yanımda kızların olduğunu görünce:
-Ooo... Ace..
-Buraya senin ve babamın vızıltısını dinlemeye gelmedim, kardeşim hangi gün kaçırıldı?
-Demek sende duydun?
-Anne, kardeşim ne zaman kaçırıldı?
-Geçen hafta cuma.
Hemen kardeşimin odasına gittim. Gerçekten de odası eskisi gibiydi. Kardeşimle burada oynadığım oyunlar aklıma geliyordu, parktaki yürüyüşlerimizi, ona anlattığım masalları... Yine hüzünlenmiştim. kendimi toplamak için derin bir nefes aldım ve gözlerimi kapattım. Adam camdan girmişti. Camdan girmiş ve kardeşim uyurken onu götürmüştü. Bu sırada annem ve babamın içeride kavga seslerini duyuyordum. Ah... bunlar hiç büyümeyecekler miydi? Bir süre camdan nereye gittiğine baktım. O sırada arkamdaki sesleri duyabiliyordum:
-O ne yapıyor.
-Şşşşt...
-Üstündeki kıyafet çok güzelmiş. Çok zenginsiniz galiba. Ailenin hizmetçiye falan ihtiyacı var mı?
-Şşşşt...
-Hadi ama. Eminim ki vardı. Çok güzel temizlik yaparım.
-Şşşşt dedim.
-İyi be. Sizde Ace kadar nankör çıktınız.
Bir süre sonra gözlerimi açtım ve elimle çıkmamızı işaret ettim. Tam çıkıyorduk ki, annemin sesini duydum:
-Lütfen Ace, bul onu. Sen ona çok bağlısın. Bu onu... Lütfen...
Annemin ilk defa masum ve gerçetken üzgün sesini ilk defa duymuştum. Kafamı hafifçe çevirdim ve:
-Onu bulucam anne. Söz... söz veriyorum ki o adam da canlı kalmayacak...

Dışarı çıkıp yürümeye başladık. Ace'i takip ediyorduk. Duvarlara asılan ilanlara baktım.
Fotoğraftaki ufaklık gülümsüyordu. Çok sevimliydi.
Acei durdurdum.
"Ace, senden bir isteğim olacak."
"Evet?"
"Karanlığı kucaklama."
Afalladı. "Ne?"
"Sakın şu etrafında dönüp duran karanlığa kalbini açma Ace!"
"Hannah, neler oluyor sana?"
Parmağımla etrafındaki karanlık şeyleri gösterdim. Ona her yaklaştığımda karanlık bana zarar verecek gibi oluyordu. Karanlığı kucaklarsa benden nefret edebilirdi.
"Lütfen yapma Ace."

Hannah ve Ace önümüzde birseyler konusuyordu.
"Bu, bu cok acimasizca", dedim hepsi bana döndü. Daha sonra Hannah gülümsedi ve bana hak verircesine kafa salladi. Ace'i ynaima cektim.
"Ace, $u bilegimdkei isaret belki banada birseyler bah$ ettmistir. Belki benimde bir gücüm vardir?", dedim. Ace bana saskin saskin bakiyordu.
"Neden olmasin, dimi Lilith", dedim. Kafasini salladi bana hak verircesine.
"Sana yardim edebilirim, bunu yapmam icin Kalonanin tarafina gecmem gerekiyorsa, bunu yaparim. Senin kardesin benim kardesim", dedim Ace'e.
Ve bana tesekkür edercesine sarildi, ardindan konusmaya basladi.

-Teşekkürler ama kardeşimi kaçıran kişi boş olmayacak. Yani... yanına gittiğimizde" merhaba. Bende sizin beni öldürmenizi bekliyorum. " demeyecek.O yüzden sizi tehlikeye atamam. Eğer benimle gelirseniz sizi orada kurtaramam.
-Belki de kurtarabilirsin...
Bir an irkildim. Bunu ne ben, ne Hannah, ne Ares, ne de Lilith söylemişti. İçimdeki karanlık konuşuyordu:
-Beni kabul et. Böylece kardeşini kurtarabilirsin...
-Şu anda böyle bir şey düşünmüyorum.
Kızlar bana şaşkın bir ifade ile bakıyordu. delirdiğimi sanmışlardı galiba.Hemen toparladım:
-Yani yanımda gelmenizi düşünmüyorum. Bu işe zaten bulaşmanızı istemezdim ama bulaştınız ve burası bu işin size kalan tarafının sonu. Gidip otelde sıcak kakao için, televizyon seyredin ve akşam haberlerinde kardeşimi kaçıranın nasılda işkence ile öldürüldüğünü izleyin.
Üçüde hayır diyecekti ki arkamı döndüm ve yürümeye başladım. İtiraz etmelerini bu sefer dinleyemezdim. Hemen özel gücüm sayesinde iz sürmeye başladım. Bir süre gittikten sonra gözlerimi açtım ve arkama baktım. Arkamda değillerdi. İnşallah otele dönmüşlerdir...

Inanmis gibi kafami salladim, ama keisnlikle inanmasmistim! Cünki bu sey benlede koinusuyordu ve benide tuzaga düsürmüstü. Önden Lilith ve Hannah kol kola girmis etrafa bakina bakina ilerlyiorlardi.
"Kizlar siz dönün otele ben biraz dolasip gelecegim", dedim. "Bana uyar", dedi Lilith ve isaret parmagini yukari kaldirdi devam etti, "Amaaa", dedi lafini kesitm "gecikmek yok", dedim. Güldü ve evet der gibi kafasini salladi.

Yolda yürüyordum, bu firsatta düsüncelerimi toparlayabilecektim. Ace birden bire ortadan yok oldu, iste firsatti gücüm olup olmadigi firsatiydi. Bir banka oturdum, gözlerimi kapattim ve Ace'ye odaklandim nerede olduguna odaklandim.
Ayaklarim yerden kesildi, Ace'yi görüyordum etrafina bakiniyordu, ayaklarim kendi kendilerine yürümeye basladi ve gözümü actigimda Ace karsimdaydi.
Tek bir seyi merak ediyordum benimle durmadan konusan o ses neydi?
Bana daha öncede, "Kacisin yok Ares Cassandra Moon, kacisin yok", yada, "Güzel bayan, yakinda size kavusacak olmak nekadar güzel", gibi seyler söylüyordu.
Ace'yi gördüm, ve ona naisl geldigimi unuttum. Hemen aklimdan gecenleri dile getirdim.
"Senledemi konsuyor?", dedim Ace ve bana saskin saskin bakti.
"Hadi amaa Ace ordan bakinca salagami benzyiorum?", dedim.
Ifadesi afallamis gibiydi, üzüntüden parildayan o güzel gözleri sönüktü.
"Bak, sen, sen benim abimsin ve henüz ayni kani tasimiyorsakta, o tarafa gececeksek, ayni kani tasiyacagiz. Bana dogruyu söyle, benimlede konusuyor", dedim, henüz kelimesini üzerine basarak söylemistim. "Hadi, Ace, söyle?", dedim merakla ve sessizce.

RP OUT: Berk devam etsin, yani Ace

Yürüye yürüye şehiri geçmiş ve otobanın yanındaki alçak bankette yürüyordum. Arabalar vızır vızır geçiyor ve çok gürültü yapıyorlardı. Biraz daha görüşümü izledim. Adam tam da solumdaki köy yolundan içeri sapmıştı. Hemen bende oraya döndüm ve tatlı bir bayırı çıkmaya başladım. Solumdan bir nehir geçiyor ve bir geyikte nehirden su içiyordu. Bir süre ona baktım öylece. Ne kadar da zarifti.Ben yine ona hayran hayran bakarken arkamdan bir ses geldi:
-Seninle de mi konuşuyor?
Şaşkın şaşkın bakıyordum. Buraya nasıl gelebilmişti. Böyle bir özel yeteneği yoktu. Demek ki karanlığı biraz olsun kullanmıştı. Ah ne ironi ama. Karanlığı ben elimden geldiğince kullanmıyordum ama Ares çok ta kullanmaya başlamıştı:
-Hadi ama Ace oradan bakınca salağa mı benziyorum?
Gerçekten kimseye şu andan itibaren cevap vermek istemiyordum. Ağzımı bile kıpırdatmadım, çünkü çok sıkılmıştım. İnsanların bir kez olsun lafımı dinlememiş olmasından sıkılmıştım. Zaten Ares devam edecek gibiydi:
-Bak, sen, sen benim abimsin ve henüz ayni kani tasimiyorsakta, o tarafa gececeksek, ayni kani tasiyacagiz. Bana dogruyu söyle, benimlede konusuyor.Hadi, Ace, söyle?
Yine derin bir nefes aldım ve devam ettim:
-Buraya karanlığın ittifakı ile geldiğine göre onu sevmişsin. Otele geri dön. Eminim bunu yapabilirsin. Çok merak ediyorsan, evet duyuyorum ama kafama takmıyorum. Çünkü bazı şeyler için çok erken. Gerçekten de erken. Karanlık taraf benim tercihim olabilir ama ben ne zaman istersem orada olacak. Buna otorite derler Ares ve sen karanlığa karşı otoriteni kaybediyorsun. İpleri elinde tutmadığın sürece bu böyle olacak ve benim elimden hiç birşey gelmez.
-Belki geç bile kaldın.
-Kapat çeneni karanlık. Senden korkmuyorum. Daha çok erken. Sen benimle uğraşma. Zamanı gelince ben zaten teslim olacağım.
Sonra Ares' in önüne kadar geldim ve belimdeki kılıcı çekip tam önündeki toprağa bir çizgi çizdim ve:
-Eğer Ares, bu çizgiyi geçersen... Seni korumayacağım. O adamın elinde ne olduğunu bilmiyoruz ve ben bunu halletmeden dönmem. Bir şekilde hallederim ama ölmem. Çünkü daha çok etken. Birlikte geçireceğimiz çok vakit var ve ben bir tane bile arkadaşımı yanımda görmezsem üzülürüm.
Sonra saate baktım:
-Vay be. Fazla gecikmeden şu adamı öldürsem iyi olur.Akşam haberlerine dört saat kalmış.
Sonra arkamı döndüm ve yine yürümeye başladım.

Ben otele döneceğimi söylemiştim ama dönmeyecektim. Lilith'i bırakıp onları takip ediyordum.
Ace içindeki Karanlığı kabul ederse mahvolurduk. Benden ve diğer Aydınlık taraftakilerden nefret ederdi. Ama bana Savaşçı Yemini ile bağlıydı. Bu nasıl olabilirdi acaba?
Ya Ares? O da -benim tabirimle- yarı-karanlık sayılırdı. O kabul ederse, yine mahvolurduk.
"ACE!"
Koşarak ona yetiştim.
"Size otele dönün demiştim. Kayle almanızı isterim."
"Ben de sana yardım için geldiğimi hatırlatmak isterim."
"Hayır, Hannah."
"Evet."
"Hayır."
"Evet."
"Hayır."

İç geçirdim. "Bak, ben de Katrin'i kurtarmana yardım etmek istiyorum. Neden izin vermiyorsun?" Tam cevap verecekken onu parmağımla susturdum. "Bana, yani bize bir zarar gelmesini istemiyorsun diye. Aramızdaki tek erkek sensin diye sadece sen mi tehlikeli şeyler yapabilirsin? Hey, buna cinsiyet ayrımcılığı denir!"
Bana 'saçmalıyorsun Hannah,' dercesine bakıyordu.
"Yani," diye açıklamaya başladım. "Hatırlarsan, benim de bir yeteneğim var. Ayrıca bir kız olarak kendimi de savunabilirim." Birşey söylemesine fırsat bırakmadan, "Sonuç olarak," dedim. "Seninle geliyorum." Sonra yanağından öptüm ve koluna girdim. Ah, ben ve şu mükemmel ikna kabiliyetim.

RP OUT: Lilith RP'ye hiç yazmıyor. Bu yüzden RP'de sanki varmış gibi yazılması yasak diye biliyorum.

Ares' in ardından Hannah' da gelmişti. Nedense itirazlarımı bir türlü kabul etmiyorlardı.İç geçirdim. En sonunda o kişi onşara zarar verirse elimden hiçbir şey gelmezdi. Yürümeye başladım.Bir süre yürüdüm ve bir köye vardım. Evler bakımlı, küçük ama sevimliydi. Evlerin önlerinde jipler vardı. Anladığım kadarıyla zenginlerin kafa dinlemeye geldiği yerlerden birisiydi burası. Peki o adamın burada işi neydi. Bir süre daha yürüdüm ve köyün arkasındaki küçük patikaya vardım.Biraz yürüdüm ve karşıma bir nehir geldi. Daha demin gördüm nehrin uzantısıydı burası. Biraz daha ilerledim ve adamın yukarıda, ağaçların arasından bir dağ evine girdiğini fark ettim. Hemen kapısını çaldım ama içeride kimse yoktu. Hemen kapıyı kırıp içeri girdim. Çok sade bir evdi. Resmen herkesin hayalindeki bir dağ eviydi ve kimse burada bir çocuk kaçırıcısının oturduğuna inanamazdı. Bir süre evi aradık ama kimsecikler yoktu. Adeta beynime kramp girmişti. İlk defa bir şey için bu kadar korkuyordum. Kardeşimin öldürülmesinden korkuyordum. Bir süre evin verandasında öylece ağaçları izledim. Burada kimin oturduğunu merak ediyordum. Tam o sırada ormandan bir tüfek sesi geldi ve bir de küçük bir kızın çığlığı. Artık neye doğru gittiğimi bilmeden, hızlıca orama doğru koşmaya başaldım...

"Tanrıça!"
Tüfek sesiyle yerimden sıçradım ve Ace koşmaya başladı. Delirmiş gibiydi.
Peşinden koşarken düşündüğüm şeyin olmaması için içimden dua ediyordum.
"Ace, beni bekle!"
Ona yetiştim ve onu durdurmaya çalıştım.
"Bırak beni! Eğer kardeşime birşey olduysa..." Sonra gözlerinden birkaç damla yaş aktı.
"Herşeyden önce, sakin ol. Böyle hiç düşünmeden hareket edersen, birşey olmadıysa da olabilir."
"Bu sakin-olma zırvalıklarını dinleyecek kadar vaktim yok Hannah. SAKİN O-LA-MAM!"
Bağırmasıyla irkildim. Açıkçası biraz kırılmıştım. Ben sadece ona yardım etmek istiyordum. Delirmiş bir şekilde kardeşini kaçıran adamı öldürmeye giderse çok kötü şeyler olabilirdi. Adam Ace'ten korkup bir anda kardeşini öldürebilirdi.
Etrafında dönüp duran Karanlık'a baktım. Çoğalmışlardı ve Ace'i boğuyorlarmış gibi görünüyordu. Ya da Ace'i koruyan ve kimsenin ona dokunmamasını sağlayan bir zar.
"Git, Ace." Kırgınlığımı saklamaya çalışmıştım ama olmamıştı. Ace koşmaya başladı. Ben de onun peşinden koşarken düşüncelerle boğuşuyordum. Belki de sinirlenince içindeki Karanlık ortaya çıkıyoru. Bana bu konuda çok güvence vermişti ama Karanlık, sanki onu ele geçiriyordu. Lanet olası.

Hızla koşmaya başladım. Hiçbir şey düşünmüyordum. Kardeşim şu an öldürülmüş olabilirdi. ağaçları hızlıca geçiyor, adamı öldürmek için can atıyordum. Bir süre sonra bir silüet görmeye başladım. Gölgesi uzun, cüsseli gözüküyordu. Yanında da küçük bir kızın gölgesi vardı. Ağacın arkasında gizlice dinlemeye başladım:
-Kuş öldü mü?
-Evet ama bu doğanın dengesi. Birileri ölürken, birileri doğar.
Hangi çocuk kaçırıcısı, kaçırdığı çocuğa nasihat verirdi ki:
-Ama... O küçücük bir kuştu.
-Geyik etini beğenmediğini söyleyen sen değilmiydin küçüğüm.
-Tamam.
Küçük mü... Bu beni iyice sinirlendirmişti ama yerimden çıkmayıp, dinlemeye devam ettim:
-Sence bu bize yeter mi?
-Tabi ki de hayır. Şurada bir kuş daha var...
Ardından bir patlama sesi ile kardeşimin tiz çığlığını dinledim. Kendimi iyice sakinleştirmeye çalışıyordum ama bu çok zordu:
-Şimdi bakalım etrafta kara tavuk var mı?
-Ot yesek olmaz mı Kaç gündür hep et yedik.
-Olabilir... Bugün pazara gidelim o zaman.
-Peki çilekte alır mıyız?
-Sen istersen küçüğüm.
-Ah dede... Seni seviyorum.
DEDE Mİ? Hemen ağacın arkasından çıktım ve altı ay önce ölmüş olası gereken dedem ve Katrin ile karşılaştım. Şaşkın şaşkın bana bakıyorlardı ama bende çok şaşırmıştım. Ya dedemin cenazesini duymuş ve çok üzülmüştüm. Şok olmuştum. Dedem adımı fısıldadı:
-Ace...
-Dede... Senin ölmüş olman gerekmez miydi? Hani şimdi mezarlıkta mermerden yapılmış mezarda yatman ve hiç kıpırdamaman...
-Biliyorum Ace... Ve herşeyin mantıklı bir açıklaması var...
Ardından Ares ve Hannah' ta yanıma geldi. Herkes birbirine bakıyor ve anlamaya çalışıyordu. Bende herşeyi kolaylaştırmaya çalıştım:
-Kızlar... bu dedem. Dedem... bunlar Ares ve Hannah.
Kızlar dehşete düşmüş gibi dedeme bakıyordu. Dedemse konuşmaya başladım:
-Bunları evimde konuşsak iyi olur...

Herkes iceri girmek üzere yola koyulmusken.
"Biliyordum", dedim. Ace bana döndü "Neyi?", dedi. "Dedeniin oldugunu, yani kardesinin dedenin yaninda oldugunu", dedim.
"Nerden biliyorsun ve bana neden söylemdin", dedi saskin saskin. "O sesss, o ses beni öldürüyor. Ayrica sen deiglmiydin bana bagirarak, yettigini ve icimdekini dinlememeyi söyleyen? Kolaymi saniyorsun. Tamam olabilir seninlede konusuyor. Ama ben senin gibi disa vurmuyorum. Insanlarin üzerine gitmiyorum, bunu kontrol edebiliyorum", dedim narince. Sonra Kathrinin yanina gittim egildim ve, "Demek Kat sensin Ace senden cok bahs etti. Ben Ares Cassandra, istersen Ares yada Cass diye bilrisin", dedim, Ace bize bakip gülümsüyordu, iki kardesini yanyana görmek güzel olmalidir diye düsündüm.
Daha sonra dedesinin yanina gittim, ve "Merhaba efendim, ben Ares Cassandra Moon", dedim ve elimi uzattim sonra devam ettim "Memnun oldum", fakat elimi sıkacagina bana sarildi. Ace'yle kardesi gibi olmamizi hissetmisti sanirim. "Bende memnun oldum kücügüm", kücügüm demisti, demekki beni sevmisti. Ace'nin yüzündeki tebessüm büyümüstü, ona bir gülücük armagan ettim. Daha sonra Ace'nin dedesi elini omzuma atti ve iceri girdik.

Gülmeye çalışıyordum ama olmuyordu. Durumlar hiçte iyi değildi. Kafam çok karışmıştı. İçeri girince burnuma yanmış odun kokusu geldi. Şöminede odunlar yanıyor ve izleyene büyük bir zevk ve çıtırtı senfonisi veriyordu. Geniş divanın üstüne oturdum ve herkesin yerleşmesini bekledim. Herkes yerleşince de dedeme dik dik bakmaya başladım. Dedemde malup olmuş bir tavırla konuşmaya başladı:
-Ace, biliyorum ki beni ölü biliyorsun ama bu bir düzmece. Kafamın rahatlaması ve tehlikelerden uzak kalmam için... Beni aslında demirci olarak biliyorsun Ace ama ben demirci değilim. Bir CSI ajanıyım. Büyük olaylar ve badireler atlattım bu meslekte. Birçok kişi gözlerimin önünde kayıp gitti ve size büyük bir yalan söylemek durumunda kaldım...
Herkes dedeme dikkat kesilmiş, ağızından dökülecek sözcükleri merak ediyorlardı:
-Tabii uzun yıllar geçti ve yaşlandım. Bunu fırsat bilerek çok ama çok saldırıya uğradım emekliliğimde ama hala zindeyim. Hala kovalayabilirim onları ama yoruldum ve sıkıldım. Bunun üzerine küçük bir plan yaptık. Devlet beni kap krizi tehşisi ile ölü yapacak, bende bbu dağ evimde yeni bir kimlikle rahatıma bakacaktım. Bu iş tamam olu ve bir ay rahat geçirdim. Ardından senin gitmeden önce bana söylediğin bir sözü hatırladım...
O sözü bende hatırlıyordum:
-Kardeşime göz kulak ol dede. Onu kimselere kaptırma.
-Evet Ace. Bende bunu üzerine devletle ikinci kez bağlantıya geçtim ve kardeşini oradan aldım. Şimdi ailen onu aranıyor olarak biliyor ama aslında polisler herşeyi biliyor ve merak etme, emir büyük yerden olunca polislerin ağzı sıkıdır.
Bir anda üztüme bir rahatlık çöktü. Yerimde biraz daha rahat oturmaya başladım. O sırada dedemin bana dikkatle baktığını ve gülümsediğini gördüm:
-Sende benim sözümü tutmuşsun.
Ardından bana yaklaştı ve kılıcımı kabzasından çıkartıp bakmaya başladı:
-Çok güzel duruyor ama iki üç çentik var. Benim bildiğim eskrim derlerinde böyle çentikler oluşmaz. Düzeltebilirim ve ben bunu düzeltirken sizde bana maceralarınızı anlatabilirsiniz...

Konuşulanlarla pek ilgilenmiyordum. Benim gözüm Ace'in kucağındaki ufaklığa takılmıştı.
Yanına gittim ve yumuşacık bir sesle "Hey," dedim. "Merhaba."
Küçük kız çekingen bir şekilde "Merhaba," dedi. Elimi uzattım. "Adım Hannah. Sen de Katrin olmalısın."
"Evet."
"Tanıştığıma memnun oldum Katrin."
Sonra gözü alnımdaki hilale takıldı. İşaretime. Parmağını alnıma doğrulttu.
"O ne?"
"O benim İşaretim," dedim. "Onu bana verdiler ve ben de özel bir okula gitmeye başladım," dedim. O, küçük bir kızdı sadece. Fazla açıklamaya gerek yoktu. Etkilenmiş gibiydi. Sonra onun alnına parmağımla bir hilal çiziyormuş gibi yaptım.
"Güzel," diye fısıldadı.
Tam o sırada Ace'in dedesinin sesini duydum. "Küçük bayan, siz neden kendinizi tanıtmıyorsunuz?"
Olabildiğimce saygılı olmaya çalışarak, "Adım Daryna Hannah Simon," dedim.
"Memnun oldum, Daryna," dedi. Saygı gereğince 'bana Hannah diyin' demedim.
"Şey... Merak ediyordum da... Katrin artık sizinle mi yaşayacak?" diye sordum.
"Evet."
"Peki ya diğer insanlar ne olacak? Polis heryerde Katrin'i arıyor."

Dedem büyük bir kahkaha patlattı ve aniden sustu:
-Galiba beni pek dinlemiyorsunuz küçük hanım. Polis ne beni, ne de Katrin' i arıyor.
-Peki annesi ile babasının hiç mi haberi olmayacak.
-O kısım Ace' e ait.
Bir anda kafaların hepsi bana dönmüştü ama ne diyeceğimi bilemedim. Boğulmuş gibi yaptım ve:
-Biraz hava alsam iyi olur. Dedim.
verandaya çıktım ve düşünmeye başladım. Bir süre dedem ile Katrin' in hayatının nasıl devam edeceğini düşünmeye başladım. Gayet güzel bir yerdeydiler ama ya dedem zamansız ölür de Katrin tek başına kalırsa. İşte bunu düşünmek bile istemiyordum. Biraz sonra yanıma dedem. Geldi ve:
-Ace, ben kılıcını tamir ederken biraz konuşalım. Arkadaşlarında köyü gezsin ve ya dinlensinler...

Beni bırakıp gitmişlerdi ve ben otelde yanlız başıma bekliyordum. Sıkılıp dışarı çıktım ve ilk önce gidip bir araba kiraladım. Arabaya bindim ve sokakların arasında dolanmaya başladım. Bir an bir his bütün vücudumu küçük çapta titretti.
"Enteresan."
Güldüm ve yoluma devam ettim. Yavaş yavaş giderken bir duvarda kocaman bir ilan gördüm. Yeni açılan bir bar. Biraz şehrin dışında kalıyormuş. Hızımı özlediğim ve sevdiğim şekilde arttırdım ve son hız giderken gözlerim karardı. Tüfek sesi ve Ares' in korkmuş yüzü gözümün önüne geldi. Arabanın hakimiyetini kaybediyordum ki hemen firene basıp durdum. Etrafımı dinlemeye başladım ve içgüdülerim beni yanlış yolda olduğuma ikna etti ve geldiğim yöne geri döndüm ve büyük bir hızla devam ettim. Sonra birden içimi bir sıcaklık sardı. Ares' i özledim ve güldüm ;
"İyiler."
Yolda benzinlikte durmak zorunda kaldım ve Ares' i aradım. Ama ulaşamadım. Ace' ı ve Hannah' ı da aradım; onlarada ulaşamadım. Marketinden yiyecek ve içecek birşeyler aldım. Belki açlardır diye düşündüm.
Sonra yola koyuldum. Bilmeden yollarda bir sağa bir sola devam ettim. Sonra bir ormanın girişinde bir yerlerde arabayı gördüm. Arabadan indim aldıklarımı elime aldım ve devm ettim. Biraz yürüdükten sonra dağ evini gördüm. Yaklaşınca kapı açıldı ve Ace ve bir adam dışarı çıktılar.
"Ace!!"

Lilith yokuşun aşağısından bana sesleniyordu. Ne ara gelmişti ki... Onu karşıladım ve kızların içerde olduğunu söyleyip dedemin yanına döndüm. Dedem çoktan kılıcın keskin kısmını kesmiş ve fırınına erimesi için bırakmıştı. Beni görünce konuşmaya başladı:
-E Ace, hayat nasıl gidiyor. Pek değişmişsin.
-Öyle oldu. Artık hayatım daha... garip.
-Ha ha ha... eminim öyledir. Umarım kardeşini yanıma almam sorun olmamıştır.
-Hayır. Akside daha iyi...
Biz sohbete dalarken kapıdan tıkırtılar geldi...