Kar Gezisi

Valizimi son bir kere daha gözden geçirdim. Hiçbir şey unutmamalı ve her duruma hazırlıklı olmalıydım. Son kontrolün ardından valizimin fermuarını çektim ve rahatlamak için derince nefes alıp verdim. Gece evi bizi kayak merkezlerinden birine götürüyordu. Herkesin gelmek istememesi üzerine sadece iki otobüs gidecektik. Tabi o otobüste benim gece gülüm Daryna da benimle gelecekti. Bundan daha iyi ne olabilirdi ki.
Hızlıca valizimi kaptım ve otobüslerin yanına gittim. Etrafta Daryna’yı arıyordum. Bu arada çoğu çaylak sevgili ile birlikte gidiyordu bu kafalarımızın biraz rahatlayacağı tatile. Hepside benim hissettiklerimi hissediyorlardı kesin.
En Sonunda Darnya’yı buldum. Oda etrafta beni arıyormuş. Onu görünce yanına gittim ve ona sarıldım. Bir an ne olduğunu anlayamadı ama ben olduğumu anlayınca rahatladı ve o da sarıldı. Bende konuşmaya başladım:
-Merhaba,güzellik.
-Merhaba Ace.
-Yolculuğa hazır gibisin. Bu güzel,çünkü orada bir çok şey yapacağız. Kayak yaparız, hediyeli,k eşya dükkanını gezeriz, şöminenin önünde sıcak kakao içeriz, ormanda kayboluruz…
-Evet bence de güzel olur. Ama ormanda kaybolmak dışında.
-Orası işin şakası. Her izlediğim filmde bu tip gezilerde birileri kayboluyor. Güzel macera olurdu hani…
-Ace!
-Tamam… tamam. Ah, yarın sabah uyandığımda gözlerimi beyaz güzelliğe açmak için o kadar sabırsızlanıyorum ki. Eminim güzel olacak. Başbaşa geçireceğimiz bir hafta. Normal, sıradan, macerasız bir hafta. Hayali bile çok güzel ve bize yüz elli mil uzakta.
-Bende sabırsızlanıyorum.
-Hadi, en güzel yerleri diğerlerine kaptırmayalım.
Ardından hızlıca otobüse bindik. İçimde fazlasıyla çocukça bir sevinç vardı ve kendimi tutamıyordum. İlk defa bu kadar uzun süre tebessüm edebilmiştim. Ardından sırt çantamdan bir kitap çıkardım ve okumaya başladım. Daryna ise müzik çalarının kulaklıklarını taktı ve kafasını omzuma yaslayarak müzik dinlemeye başladı.
Biraz sonra otobüs kalktı ve yolculuğumuz başladı…

Gerçekten çok mutluydum. Sıradan bir tatil haftası. Hem de Ace'le... Rüya gibi...
Onu gerçekten çok seviyordum.
''Bu arada," dedim göğsünden başımı kaldırarak. "Ben kayak yapmayı bilmiyorum. Oraya çıkıp rezil olmadan önce bana öğretir misin?"
"Tabii ki," dedi ve alnımdan öptü.
Yolculuk devam ederken ben yapacaklarımızın listesini zihnimde hazırlıyordum. Akşam gruptan ayrılarak, Ace ile beraber bir akşam yemeği yemek istiyordum. Bence gruptan kısa bir süre ayrılmamıza birşey demezlerdi.
Yapacaklarımızın hayalini kurarken gözlerim yavaşça kapandı ve uykuya daldım.

Bir gürültüyle yerimden sıçradım ve hemen dövüş pozisyonuna geçtim. Sadece Çaylaklardan birisi valizini yere düşürmüştü.
"Ne? Ne oldu? Geldik mi?" dedim uyku sersemi bir şekilde. Ace de bizim çantalarımızı alıyordu. Bu komik halim onu güldürdü ve "Evet, geldik," dedi.
Otobüsten indik ve serin bir rüzgar yüzüme çarpıp saçlarımı dalgalandırdı. Ürperdim ve siyah deri cekedimi üzerime geçirdim. O sırada bir Vampir, "Oklahoma Kayak Merkezi'ne hoşgeldiniz!" dedi. Bir 'Okie' olmasam da, Oklahoma'yı ve güzelliklerini seviyordum. Kara hayranlıkla bakıyordum. Ama dikkatim kardan, Ace'e kaydı. Şimdi ise ona hayranlıkla bakıyordum. Birlikte geçireceğimiz günlerin düşüncesi beni mutlu etmişti...
Birden kendime geldim ve etrafımda kimse olmadığını farkettim. Kafam karıştı ve koşmaya başladım. Koşarken, yapılı bir vücuda çarptım. Yaydığı güzel kokudan tanımıştım, bu Ace'ti.
"Hey, yavaş ol. Ne oldu?"
Gözlerimi sıkıca kapatıp açtım ve herkesin burada olduğunu farkettim. Az önce ne olmuştu?
"Hiç. Hiçbirşey olduğu yok. Sanırım mutluluk yüzünden kafayı yedim." Sırıttım. Ace de gülümsedi. Ama onun da kafası karışmıştı.

Yolculuğun ne kadar çabuk bittiğini anlayamamıştım. Bir an kafamı kitaptan kaldırdım ve o muhteşem manzara ile karşılaştım. Daryna hala uyuyordu. Onu rahatsız etmeden montumu giydim ve atkımı boynuma dolayıp beklemeeye başladım. Beş dakika sonra kayak merkezine gelmiştik. Bir anda Daryna uyandı ve:
-Ne? Ne oldu? Geldik mi?Dedi yarı baygın gibi.
Onun bu halini çok seviyordum. Adeta oyuncak ayısı elinde ve gözünü ovuşturan şirin bir kız çocuğu gibiydi:
-Evet, geldik. Dedim sevinçle.
Ardından indik ve bize rehber olacağına ihtimal vediğim bir vampir bizleri selamladı. Hızlıca valizleri almaya gittim. İkimizin valizini aldığım sırada Daryna koşarak bana çarptı. Ne olduğunu anlayamamıştım. cüssem sayesinde ayaktaydım ama Daryna tam düşecekti ki onu tuttum:
-Hey, yavaş ol. Ne oldu?
sanki kimseyi görmüyormuş gibiydi. Gözlerini açıp kapadı ve:
-Hiç. Hiçbirşey olduğu yok. Sanırım mutluluk yüzünden kafayı yedim. Dedi ama ben onun için endişeleniyordum.
Ardıdan diğerlerinin arasına karıştık ve profesörlerin kuraları yüksek sesle anlatırken muhabbet ediyorduk:
-Bu sene isteyen istediği ile kalması güzel bir durum.
-Evet. İlk defa kızlar ve erkekler yatakhanesindeki gibi ayrı değil, birlikte olacağız.
-Odaya başkasını sokmayacağım. Eğer denerlerse yumruğumun tadına bakarlar.
Ardıdan otelin içine girdik ve profesörler oda anahtarlarını dağıtmaya başladı. Daryna ve ben aynı oda da kalacaktık. Bunun için biraz yalvarmam ve bir kağıt imzalamam gerekmişti. Ardından odamıza çıktık, eşyalarımızı yerleştirdik ve ben anında yatağa uzanıp TV izlemeye başladım. Daryna ise içeride üstünü değiştiriyordu. Biraz sonra dışarı çıkmak için hazırdık. Sonra saatime baktım ve:
-Yemeğe daha çok var. En iyisi ben sana kayak yapmayı öğreteyim, hadi. Dedim ve birlikte dışarı çıktık...

"Iıım... Burası biraz şey değil mi... yüksek?"
Kayacağım yerden aşağı baktıkça başım dönüyordu.
"Hayır," dedi Ace, "gayet normal."
"O zaman hemen bir deneme yapalım."
Ace'in 'dur!' diye bağırmasına aldırmadan kendimi aşağı bıraktım.
İlk başta gayet iyiydim. Sonradan elim büyüklüğündeki bir taşın kara saplanmış bir şekilde durduğunu gördüm. Nasıl sağa kayacağımı ayarlayamadan taşa takıldım ve yuvarlanmaya başladım. Bir süre sonra düzlüğe indim ve durdum. Nefes nefese kalmıştım. Ace çoktan yanıma gelmişti bile.
"İyi misin? Birşeyin var mı?"
Hafifçe doğrulup sağ ayağımı kaldırmaya çalıştım ama olmadı. "Sanırım kırıldı. Ama hayır, kırılsaydı daha çok acırdı. Eminim sadece incinmiş. Belki de bir kayak hocası bulmalıyız. Şu yakışıklı olanlardan."
Ace kaşlarını çattı ve ben de kahkahayı bastım. Şaka yaptığımı anladı ve o da güldü. Bir anda bana uzandı ve beni kucağına alacağını anladım. Elimi göğsüne bastırarak onu durdurdum. "Hayır. Yürüyebilirim. Yürüyeceğim de. Yürüyen bela olduğum için sürekli kendimi kucakta taşıtıyorum ama bu sefer böyle olmayacak." Ayağa kalkmaya çalıştım...

Kayak dersinin sonucu felaket olmak üzereydi. Daryna bir kaya parçasına doğru gidiyordu. Ne yazık ki ona yetişecek kadar hızlı değildim. O yuvarlandıktan ancak üç dakika sonra yanına varabilmiştim:
-İyi misin? Birşeyin var mı?
Ayağa kalkmaya çalıştı ve aniden kendini yere bıraktı:
-Sanırım kırıldı. Ama hayır, kırılsaydı daha çok acırdı. Eminim sadece incinmiş. Belki de bir kayak hocası bulmalıyız. Şu yakışıklı olanlardan.
Şu yakışıklı hoca lafı iyice canımı sıkmıştı. Hem Daryna'nın yaralanmasını engelleyememiş, hem de kendimi bir beceriksiz gibi hissetmiştim. Bir süre sonra şakayı anladığımı belli etmek için güldüm ama hala kendimi biraz kötü hissediyordum. Hatamı telafi etmek için onu otele kadar taşımayı düşündüm ama beni engelledi:
-Hayır. Yürüyebilirim. Yürüyeceğim de. Yürüyen bela olduğum için sürekli kendimi kucakta taşıtıyorum ama bu sefer böyle olmayacak.
Daryna ayağa kalktı ama hala ayağının incilmiş olduğunu düşündüğümden onun koluna girdim ve birlikte otele döndük. Bu sırada Daryna'nın kendisini bir yük olarak görmesinin ne kadar garip olduğunu düşündüm. Asıl suç bendeydi ama o kendisi suçluymuş gibi görüyordu. Demek ki sevmek böyle bir şeydi.
Bu tatilin kötü geçmemesi için o odada dinlenirken ona sıcak çikolata getirdim:
-Ayağın iyi duruyor ama bir daha ben "sürebilirsin" demeden kendini aşağı bırakma.
-Yoksa benim için endişelendin mi?
-Evet, endişelendim... Bence tatil çok güzel geçiyor ve daha başlayalı iki saat olmadı.
-Ayağımı incitmem sence güzel mi?
-Hayır ama sıcak çikolata içme güzel.
Elimdeki kupadan bir yudum çikolata içtim ve içimin ısınmasıyla üstüme bir yorgunluk çöktü. Kupa bittiğinde on on beş kere esnemiştim bile. Daryna çoktan uyumuştu. Üstümü değiştirdim ve yatağa yattım. Daryna' ya sarıldım ve kendimi uykunun ellerine bıraktım...

"Günaydın!"
Ace'i yanağından öperek uyandırdım. İlk önce ne olduğunu anlayamamış gibi baktı. Sonra kendine geldi ve gülümseyerek bana sarıldı.
"Ee," dedim, "bu gün neler yapacağız?"
"Bileğin iyi mi?"
"Evet. Yeniden denemek istiyorum."
"Madem öyle istiyorsun..."
Ace daha sözünü bitiremeden hazırlanmak için banyoya koşmuştum bile.

"Tamam, ben hazırım. Bu sefer acele etmeyeceğim, başıma buyruk davranmayacağım ve daha dikkatli olacağım." Sanki bunları bana Ace söylemişti de, ben de onun sözlerini tekrar ediyor gibiydim. Ace nefesini sıkıntıyla dışarı üfledi ve "Böyle düşünme. Benim hatamdı," dedi. Kaşlarımı çatarak, "Nasıl yani? Senin ne suçun vardı ki?" diye sordum.
"Sana yetişemedim, engel olamadım ve..." Onu öptüğümde susmak zorunda kalmıştı. Bir süre daha öpüştük ve sonra geri çekildim.
"Saçmalama. Asıl ben düşüncesiz davrandım. Ah, Tanrıça. Çocuk gibiyim resmen." Kendimden, Ace'e suçlu hissettirdiğim için nefret ettim.

-Şimdi boşverelim şunu. Geçti gitti artık...
Saatime baktım ve:
-Yemek için bir saatimiz kaldı. Bence hemen başlayalım. Dedim.
Ardından nasıl kayak yapacağını. Hızlanmak için paletleri paralel yapması gerektiğini, yavaşlamak içinse çapraz yapması gerektiğini ve çok fazla hızlanmaması gerektiğini gösterdim ona. Bu ikinci denemesi daha da iyiydi. Düz olarak aşağı inebilmişti. Yanına gittiğimde beni yanağımdan öptü ve:
-Sen iyi bir öğretmensin. Dedi.
Bir saatin ardından Daryna çok yol kat etmişti. Öğrettiklerimi anlamış ve ilkteki düşüşünün yarattığı korkuyu atlatmıştı. Daha sonra odamıza döndük ve yemek için hazırlandık. Kafileye katılmayı düşünmüyorduk. Ben hemen profesörün yanına gittim ve yine bir ricada bulundum ama bu sefer izni alamamıştım. Daryna' ya kötü haberri verdiğimde:
-Üzülme Ace. Bir fikrim var.
Ardından herkes yemek salonuna giderken Daryna bayılma taklidi yaptı. Vay be, gerçekten iyi rol yapmıştı. Ardından onu odaya götürmek için izin istedim ve yemeklarimizi yanıma alıp odaya çıktık. Odaya vardığımızda planın birinci aşaması bitmişti. Ardından Yemekleri bir torbaya doldurdum ve birlikte otelden gizlice ayrıldık. Otel kalabalık olduğu için kimse fark etmemişti. Gitmeden önce de kapıya rahatsız etmeyin kartını asmayı ihmal etmemiştim.
Artık özgürdük. Kimsenin görmediği bir yerde torbadaki yemekleri hayvanlar yesin diye döktüm ve artık başbaşa bir yemek için hazırdık. Burası ile ilgili araştırma yaparken otelin iki kilometre uzağında bir kasaba ve yemek yemek için güzel yerler olduğunu okumuştum. Daryna'yla birlikte oraya gitmek için yola koyulduk...

"Özgürüüz!" diye bağırarak koşmaya başladım. Ace beni, "Kaçtığımızı mı belli etmeye çalışıyorsun?" diyerek susturdu.
"Ee, nerede yemek yiyeceğiz? Birşeyler düşündüğüne eminim."
"Tabii ki de düşündüm."
"Hadi gidelim o zaman."
Yürüdük, yürüdük, yürüdük...
"Ee?"
"Birazdan varırız."
Biraz daha yürüdük.
"Ee?"
"Tamam, gidiyoruz işte."
Biraz daha yürüdük.
"Ace!"
"Ne oldu?"
"Bir saattir yürüyoruz ve ben etrafımda ağaç ve ormanlık alandan başka birşey göremiyorum. Yoksa..."
"Yo, hayır. Buranın küçük bir kasaba olduğunu duymuştum. Kolay kolay kaybolmayız."
"Kasaba küçük olabilir ama, ya ormanı büyükse? Ace, kabul et, kaybolduk! Hey! Sen ormanda kaybolmak istiyordun ya, al işte kaybolduk. Ne yapacağız şimdi?" Sonra birden durdum ve "Ace?" dedim. Onu gözden kaybetmiştim. Karanlıkta kalbim hızla çarparak durdum. Ani bir hareketle arkamı döndüm ve Ace'le burun buruna geldim.
"Ne oldu?"
"Lanet olsun! Yine yönümü kaybettim. Bende bir tuhaflık var. Yön bulma duygumu kaybedip duruyorum! Bu gidişle sorun çıkarıp duracağım herhalde."

Kaybolmuş olduğumuza inanamıyordum. Daryna yanımdan bir santim ayrılmıyordu. İşin kötüsü ise kaçmış olmamızdı. Bizi bulduklarında kesin eve geri yollayacaklardı. Hayır! Buna izin veremem:
-Açıkçası ben kaybolma işini hakatten şaka niyetine söylemiştim. Bir daha şaka yaparken iki defa düşüneceğim.
-Bence de öyle yapmalısın.
-Merak etme, yolumuzu şimdi buluruz.
Bu sözlerimden sonra bir saat yürüdük ama etrafta ağaçlardan başka hiçbir şey yoktu. yorulduğumuzu hissedince oturduk:
-Benim karnım acıktı.
-Benim de ama nereye gitmeliyiz ki?
Sözlerimmden sonra etrafa büyük bir sessizlik çöktü. Hava git gide soğuyor ve vücudumuz biraz daha enerji kaybediyordu... kendimi "I Shouldn't Be Alive" sunucusu gibi hissettim. Tam bunu düşünüp gülüyordum ki:
-Bu kadar komik olan ne?
-Hiç. Sadece durumun kötü olduğunu unutup daha iyimser düşünmeye çalışıyorum.
-Kaşlarımız resmen kar kaplı ve dudaklarımız mosmorken bunun neresi güzel.
Ardından onu dudaklarından öptüm ve:
-Bence mor sana çok yakıştı... Hadi artık gitmeliyiz. Dedim ama Daryna yerden kalkmadı. Bir problem olduğu kesindi. Hemen onu kucağıma aldım ve ormanın içlerine doğru yürümeye başladım. Eğer bir an önce o kasabayı bulamazsam sonumuz hiç iyi olmayacak...

Kendime geldiğimde Ace'in kucağında bulmuştum kendimi.
"Ne oluyor? Hala bir yol bulamadın mı?" Sonra Ace'in kucağından inmek için debelendim. Beni bıraktı.
"Beni bir daha kucağına falan alma. Uyuya kalacağım şimdi," dedim çarpık bir gülümsemeyle.
Gözleri kocaman açıldı ve "Sakın!" dedi.
Evet, uyursam ölürdüm. Ama insanın elinde değildi ki. Biraz daha yürüdük...
"Ciddi ciddi yoruldum. Ama bir yere oturursak uyurum ben."
"İzin vermem."
"Ya da gözüm açık uyuyakalırım o zaman."
Ace'le aynı anda ofladık.
Yarım saat sonra umudumu kesmiştim.
"Ace."
"Efendim?"
"Bence öleceğiz."
"Hayır, ölmeyeceğiz. Birisi bizi bulacak."
"Enayi bir Vampirin teki, 'Canım sıkıldı, aa dışarıda da kar fırtınası varmış. Hemen ormanda yürüyüşe çıkayım,' mı diyecek?"
Bu örnek üzerine güldü ve sesi kesildi. Ace yine yok olmuştu.
"Hay aksi şeytan!" Yine olmuştu. Sinirle yere oturdum ve kendimi Ace'in ayaklarının dibinde buldum.
"Bende bir problem olduğu kesin. Sanırım beynim dondu." Kahkahayı bastım. Sonra melodik kahkaham, bir iniltiye dönüştü. "Sinirlerim de bozuldu galiba. Ben tamamen delirmeden, çıkalım bu beyaz cehennemden. Ah, kafiyeli oldu!"
Ben saçmalamaya devam ederken yürümeye devam ettik.

Beyaz cehennem. Genelde kartopu oynadığım, güldüğüm, eğlendiğim şey adeta beni iliklerime kadar donduruyordu. Daryna garip hareketler yapıyor ve bense bir çıkış yolu bulmaya çalışıyordum. Dudaklarım yakında çatlayacakmış gibi zonkluyordu, ayakkabıma, yirmi santim karda yürümeye çalışırken, kar kaçmıştı. Saate bakacak cesaretim yoktu ama en az üç dört saattir buralarda dolanıyorduk. Bizi merak ederler diye yatağımızı da kabartmış ve sanki biz iyice yorganı üstümüze çekerek uyumuşuz gibi ayarlayarak kaçmıştık ki bu durumu ancak yaarına doğru anlarlardı. Açıkçası bir daha tatillere gönderilmemek kötü olacaktı ama gidip refakatçi öğretmenin yüzüne "Senin hatandı. Eğer bize izin verseydin bunların hiçbiri olmayacaktı!" demeyi de çlok istiyordum. Tabi bu suçlamayı kabul etmez ve çok rahatça sıyrılabilirdi ama hayır... Geri döneceğiz ve herkes farketmeden çoktan yataklarımıza dönmüş olacağız.
Biz soğukla cebelleşirken birden bir ses duyar gibi oldum. Anında durdum ve Daryna' yı da durdurdum. Evet, ileriden tüfek sesleri geliyordu. Bunu duyduğum anda koşmaya başladım. Daryna' da arkamdan geliyordu. İkimizde bu küçük umudu kaçırmak istemeden koşuyorduk ve karı adeta yarıyorduk. Tüfek sesleri daha da yaklaştı. Yaklaştı, yaklaştı, yaklaştı... Artık gecenin karanlığında tüfeği ateşleyenleri görebiliyordum. Tam o sırada Daryna bağırmaya başladı:
-Hey! Biz-
Hemen Daryna' nın üstüne atladım ve onu karlara yatırdım. Hemen elimle ağzını kapattım ve:
-Yüzdük yüzdük, kuyruğuna geldik Daryna ama unutma ki biz otelden kaçtık ve kaybolduk. Eğer sanki burada dolaşıyormuşta, kasabaya gidiyormuş gibi davranırsak eminim yolu da gösterirler, sağ salim kasabaya da gideriz ve akşam sıcak yatağımızda oluruz. Dedim.
Daryna' da başını salladı ve birlikte ayağa kalktık. Bizi fark etmemişlerdi. Hemen yanlarına gittik ve:
-Merhaba. Dedik.
Adam işaret parmağı ile sus işareti yaptı ve:
-Kuşları kaçırmak mı istiyorsunuz? Dedi.
Bizde bir süre bekledik. Adam beş dakika boyunca silahı ile nişan aldı ve ateş etti. Ne olduğunu anlayamadan bir kuşun acı çığlığını duyduk ve ileride birşey karlara düştü. Adam da zafer edasıyla bize döndü:
-Evet çocuklar. Sizin için ne yapabilirim?
-Şey biz biraz ormanı gezelim dedik ama kaybolduk. Acaba kasabanın ne tarafta olduğunu söyler misiniz?
Adam sinsice gülerek cevap verdi:
-Gece vakti karlı bir ormanda gezinti... Şu gençleri hiç anlamıyorum...Peki, şu aralığı takip edin. on beş dakikaya varırsınız.
Ardından teşekkür ettik ve hızlıca yola koyulduk. Adam doğru söylemiş ve yaklaşık on beş dakikaya kasabaya varmıştık. İkimizde mutlulukla birbirimize sarıldık:
-Ben sana geliriz dedim mi, demedim mi?
-Ah, hadi otele dönelim.
-Bu ne acele. Saat daha dokuz. Biraz yemek yiyelim, sonra döneriz.
Ardından Daryna oluma girdi ve daha demin ölümün kıyısından geçmemişiz gibi sakince bir restoran aramaya başladık...

"Sonunda. Burası çok güzel!" Geldiğimiz restoranta hayranlıkla bakıyordum. Eski ve gotik tarzda döşenmişti. Kocaman bir şömine heryeri ısıtıyordu. Hemen bir yere oturduk siparişleri verdik. Şömineye özellikle yakın bir yer seçmiştik.
"Hala beynim tam çözülmüş değil," dedim sırıtarak. Ace de sırıttı ve elimi tuttu. Onunkilerden daha soğuklardı. Parmaklarımı da hissetmiyordum.
Yemekler geldi. Ben çok acıkmıştım ama kilo alma korkusuyla yavaş yavaş, az az yedim.
"Bu gün, ölmedim veya delirmedim ya, artık sonsuza dek yaşarım!"
"Sonuçta kurtulduk. Ben sana demiştim."
"Ama umut yok gibiydi. Aniden karda avlanan bir avcı göreceğimizi nereden bilebilirdim? Şu an olduğu gibi..." ellerimle neredeyse bizden başka kimsenin olmadığı restorantı gösterdim "herkesin evlerine saklanmış olacağını düşündüm."
"Neyse, boşver. Artık güvendeyiz."
"Hımm... Saat geç oluyor," dedim koyu pembe Swatch'ıma bakarak. "Biraz daha otururuz, sonra da otele gideriz. Ama... Geri dönüş yolunu nasıl bulacağız? Ace! Onca yolu aklında tutmuş olamazsın."
"Daryna! Hemen herşeye panikliyorsun. Sakin ol biraz."
"Ne yapayım, yapım böyle. Deli, herşeye hemen panik olan ve gereksiz konuşmaları çok seven birisiyim işte," dedim gülerek. "Aslında, senin gibi bir erkek bana nasıl baktı, hiç anlayamadım."
Bana doğru eğildi ve fısıldayarak...

-Kendini küçümseme tatlım. Emin ol seni diğer erkeklerden uzak tutmak için çok uğraşıyorum.
Restoranda sadece biz vardık ve garson artık kapatacağını söyler gibi gözlerini üstümüze dikmişti ama ben aldırmıyordum. Büyük bir tehlikenin ardından ilk defa mutlu ve Daryna ile baş başaydık. Daryna' nın hafifçe kızardığını gördüm. Bu halini çok seviyordum. Hafifçe yanağını öptüm ve yanağına yayılan yeni kırmızılık dalgasını izledim. Ardından da garsona seslenip hesabı istedim. Gerçektende güzel yemek yemiş ve bu işi ucuza kapatmıştık.
Dışarı çıkınca bir daha kaybolmaya niyetim yoktu. Hemen birilerine otelin yerini sordum ve onlarda ana yolun yerini gösterdiler. Bu şirin kasabaya daha erken gelseydik belki şu an yavaş yavaş ışıkları sönen hediyelik eşya dükkanlarını gezebilirdik... Benim hatamdı ama yine de mutluyum. Şimdi otele gitmeli ve listemden "Ormanda kaybol" gölümüne bir tik atmalıydım. Şu küçük şakanın bile bu kadar büyümesi beni gerçekten şaşırtmıştı. Daryna' ya baktım. O da bacasından duman tüten şirin, tek katlı, ttaştan yapılmış evlere bakıyordu. Kimisinin içinde bir aile şöminenin başında oturmuş birşeyler içiyor, kimisi ise oturduğu yerde uyuya kalmıştı. Biraz elimizi çabuk tutmazsak sonunda orada olmadığımızı anlayacaklardı ve bir daha bu şirin yere izinler dışında gelemeyecektik. Adımlarımı hızlandırdım ve en kısa sürede otele varmayı umdum. Yolda yürürken Daryna ile sohbet ettik:
-Eee, ormanda kaybolmak iyi maceraydı değil mi?
-Maceralı olduğu doğruydu ama ilk defa ölüm korkusunun kıyısına geldim.
-Seni asla bırakmazdım Daryna. Orada herşeye ramen ölmezdik, ki ölmedikte. Seni korumak benim görevlerimin başında geliyor.
-Peki ikinci görevin ne?
-Seni mutlu etmek.
Daryna yine kızarmış ve kolumu daha sıkı tutup bana biraz daha yaslanmıştı. Yanımızdan geçen arabaların farları sayesinde yüzündeki gülücüğü görebiliyordum.
En sonunda otele vardık ve şimdi sıra yukarı çıkmaktı. Oda üçüncü kattaydı ve oraya merdivenleri kullanarak çıkamazdık. Hemen Daryna'ya sırtıma çıkmasını ve gözlerini sıkıca kapamasını söyledim. Ardından en yakındaki su borusundan yukarı tırmandım. Ardından ilk balkona tutundum. Kendimi yukarı çektim ve karşıdaki pencerenin kenarına atladım. Panjur ve balkonun hafif çıkıntısı sayesinde kendimi yukarı çektim. Ardından da ikinci kata sarkıtarak bıraktığımız çarşaflara tutunarak kendimizi odamıza çektim. Ah, iyi ki vücut çalışıyordum, yoksa ikimizi taşıyamazdım.
Odada kimse yoktu. Demek ki daha fark eden olmamıştı. "Do not disturb" yazısının bu kadar işe yarayacağını düşünmemiştim. Sonunda üstümüzü değiştirdik ve etrafı kolaçan etmek için dışarı çıktık. Kimse gittiğimizi fark etmemişti. Aşağı kattaki şöminenin başında bizimkileri gördük. Sohbet edip, kakao içiyorlardı. Hemen aralarına girdik...

Aşağı indiğimizde uzun süredir orada olmadığımızı farkeden olmamışa benziyordu.
Diğerlerinin arasına karışırken adını hatırlayamadığım sınıf arkadaşlarımdan biri beni kolumdan tutup çekti.
"Ne halt ediyorsunuz!" diye tısladı gözlerini kısarak. "Senin yokluğunu farkettirmemek çok zor."
Güçlükle yutkundum. "Nasıl yani?"
"Benimle oynama, D." Yüzünde alaycı bir sırıtış vardı. "Üç saattir Ace'le ortalarda gözükmüyordunuz."
Benzim attı. Demek ki birileri fark etmişti. "Lütfen başkasına söyleme. Ace'le biraz vakit geçirdik falan..."
Kaşları havaya kalktı. "Ah, anladım." Suratında şimdi de sürtükçe bir gülümseme oluşmuştu. Hafifçe bana dirsek attı. İlk ne demeye çalıştığını anlamadım. Sonradan çaktım ve kızardım.
"Hayır! Tabii ki de o anlamda söylemedim! Bu düşünceyi derhal aklından çıkar! Böyle bir şey olamaz."
Bu kadar kızdığıma şaşırmış göründü. Sonra omuz silkti ve işaret parmağını dudağının üzerine sürerek "Dudaklarım mühürlü," dedi.
"Teşekkür ederim."
Ace'in yanına dönmek istedim. Sonra başka erkeklerle konuştuğunu görünce bölmek istemedim. Arkamı döndüğüm anda bize bakmakla görevli olan Vampire çarptım.
"Bayan Simon," dedi yüzündeki o kasıntı ifadeyle. "Sizi pek buralarda göremedim."
"Şey..." dedim huzursuzca kıpırdanarak, "size öyle gelmiş. Ben hep buralardaydım."
"Lütfen bana yalan söylemeyin. Size pek güvenemedim de." Gözlerini kısmıştı.
Sonra yalan söylemenin dünyanın sonu olmadığını farkettim. Ayrıca yalan söyleyince kızarmayacaktım. Utangaç, çekingen birisi de değildim. Karakterime yakışacak şeyi yaptım.
"Bakın," dedim, "ben size yalan söylemiyorum. Buralardaydım. Belki de birazcık daha uzakta. Ama bu, sırf sizin gözetiminde olduğumuz için sizin dibinizden ayrılmayacağımız anlamına gelmez. Birazcık etrafta dolandım, vakit geçirdim. Buraya eğlenmeye geldik sonuçta."
Ben de inatla gözlerinin içine bakarak ona meydan okuyordum.
"Söz ve hareketlerinize dikkat edin, Bayan Simon," dedi ve gitti. Ace'i işe karıştırmayarak en doğrusunu yaptığıma inanıyordum. Onun başını belaya sokmaya gerek yoktu. Tabii, eğer onun da yokluğunu fark etmedilerse...

Fark etmeden Daryna'dan ayrılmıştım. Hemen arkadaşlarımın yanına gittim:
-Eee gençler, ne yapıyosunuz?
-Bizler iyiyiz Ace. Sen nasılsın?...
Hepsi sırıtarak bana bakıyordu:
-Ne var. Ne bakıyosunuz öyle?
-Oğlum bizi yeme, kaçarken gördük seni. Hemde Daryna ile.
Bu sözler kafama bir balyoz gibi inmişti. Hemen birinin boğazına sarıldım:
-Eğer birine söylerseniz sizi fena yaparım.
-Tamam, tamam. Söylemeye niyetimiz yok. Hadi yine iyisin.
Ben bunları yaparken rehber hocanın bize yaklaştığını görmemiştim:
-Bay Skym, bir problem mi var?
-Hayır, sağolun. Bir anlık sinirdi.
-Umarım bugün ki gidişinizle ilgili değildir?
-Ne gidişi?
-Bilmiyormuş gibi yapmayın bay Skym. Bayan Simon bana herşeyi anlattı.
Gerçekten böyle birşey yapmış olabilir miydi?Hafifçe Daryna'ya baktım. O da bana bakıyordu ama korkar bir ifadesi yoktu. Bana göz kırptı:
-Üzgünüm ama neden bahsettiğinizi gerçekten bilmiyorum. Bütün gün odadaydık... Eğer başka bir konuda yardım isterseniz lütfen çekinmeden gelin.
Ardından da bir beyfendi gibi elini öptüm. Kadın bir an için yumuşadı ve peşimi bıraktı. Ardından Daryna'nın yanına gittim. Hala sırıtıyordu:
-Siz erkekler yok musunuz, hep böylesiniz.
-Gülme. Ben mi istedim bunu? Kadın anca böyle yumuşadı.
-Neyse, hadi kendimize birer kakao söyleyelim...