$éyTaN vé MéLéK

Konu: $éyTaN vé MéLéK Salı Şub. 02, 2010 4:29 pm

Güneş, Nefertiti’nin yüzünü okşuyordu. Bu onun hoşuna gitmezdi o gecenin kızıydı nasıl olurda güneşi sevebilirdi? Gözlerini kırpıştırarak ve yüzünü buruşturarak uyandı. Kalkıp giyinmeye başladı. Gene her zaman yaptığı gibi okula geç kalmıştı. Okulun kapısından içeri girerken yüzünde utangaç ve sıkılgan bir ifade vardı. Hiç kimseye yakalanmama umuduyla okulun koridorlarında hızlı hızlı ilerliyordu. Tam o sırada koridorun sonundaki dönemeçten dönen Ian onu görünce koşturarak gelmeye başladı. Ian onu çok severdi hatta delicesine tapardı ama ne yazık ki Nefertiti içinde ona karşı hiçbir duygu beslemiyordu. Hemen arkasını dönüp biyoloji sınıfına girdi. Tatlı bi kızın yanına oturdu. Dersi dinlemeye başlamıştı ki o anda kapıdan içeri Edward girdi. O anda yüreğini büyük bir sevinç kapladı Nefertiti’nin. Onu her görüşünde kalbi göğüs kafesinden dışarı çıkçak gibi olurdu. Edward’da Nefertiti’yi kendine çeken görünmez bir ip vardı sanki. Daha sınıfa adımın atmasıyla sınıfın havası karanlık bir büyüle sarılmıştı. Bu karanlık büyüden hiç hoşlanmazdı Nefertiti. O bir melekti ve bir şeytana asla âşık olmamalıydı. Bütün sınıf gözlerini Edward’a dikmişti fakat Nefertiti dersi dinlemeye devam ediyordu. Edward bu duruma çok sinir oldu ve bu yüzden dersin dikkatini dağıtmaya karar verdi. —Merhaba hocam. Dersinizi böldüğüm için özür dilerim.dedi alaycı bir ses tonuyla ve bu kelimeleri söylerken bir an olsun gözlerini Nefertiti’den ayırmadı. O Nefertiti’nin melek, Nefertiti de onun bir şeytan olduğunu biliyordu. Ama birbirlerine dokunamadıkları gibi, özel güçlerini de birbirlerine uygulayamıyorlardı. Aynı ortamda bulunmak onların ne kadar sinirini bozsa da Tanrı onları bu dünyayı birbirleriyle savaşmak için yollamıştı. Ve buna mecburdular. Sürekli dikkat çekmeye çalışıyordu Edward. Ve bu Nefertiti’nin canına sıkıyordu. Biyoloji hocası Edward’ı yanına çağırdı. Edward yerinden kalkıp onun yanına doğru gitti. Profesör mitoz evrelerinden bahsediyordu. Bu konuyu Edward’ın anlatmasını istedi. Edward dersi anlatmaya başladı fakat gözünü bir an olsun Nefertiti’den ayırmadı. Nefertiti de inatla onun gözlerine bakıyordu. Sanki birbirlerinin ruhlarını okuyorlardı. Hayat bu kadar kötü olmalımıydı? Kaderin oyunuydu bu. Onlar sadece bu dünyadaki rollerini oynuyorlar. Ve bu rollerde onlara düşman olmak düşmüştü. Onlar da bu rolün hakkını sonuna kadar veriyorlardı. Ama bu rollerde aşk yoktu. Oysa onlar gittikçe birbirlerine âşık olmaya başlamışlardı. Birbirlerine dokunmak sarılmak ve hissetmek istiyorlardı fakat bu mümkün değildi. Birbirlerine dokunurlarsa kül olurlardı. Ama dayanamıyorlardı bu çekime… Ders Edward’ın kadife sesiyle son buldu. Tam kapıdan çıkacakken Edward’la Nefertiti çarpıştılar ve birden elektrik çarpmışa döndüler. Edward’ın dudakları acıyla kıvrıldı. Nefertiti’nin ise gözlerinden yaş damlamıştı. Birbirlerinden korkuyla uzaklaştılar. Nefertiti’nin arkasından Edward da çıktı. Ve Farklı yönlere doğru uzaklaştılar. Az önceki yakınlaşmanın hüznü ve acısıyla dolmuştu ikiside… Bakalım bu durum ne kadar sürecekti!
Nefertiti okulda bütün bir gününü geçirdikten sonra sonunda evine gelebilmişti. Bugün çok zor şeyler yaşamıştı ve bunun için serin ve huzur veren suyun altında eriyip gitmek istiyordu. Ona dokunmak için yanıp tutuşuyordu ama bunu yapamazdı. Bugüne kadar hiç kendi için yaşamamıştı. İlk defa bir isteği vardı hayattan ama şartlar buna izin vermiyordu. Tek bir doğrusu vardı oda artık bu duruma dayanamayacağıydı ama bir sürü yanlış yüzünden bu doğruyu kaybetme olasılığı vardı. Ona yardım edecek kimse yok muydu ?
Gece soğuk soğuk ter dökmeye başlamıştı. Bir rüya görüyordu bu rüyada onun için gelen bir melek vardı. Üstünde bembeyaz bir elbise ve uzun beyaz kanatları vardı bir çayırın üzerinde durmuş Nefertiti’ye bakıyordu. Onunla konuşmaya başladı. —Nefertiti bunu yapmamalısın! Biliyorum, çok acı çekiyorsun. Fakat eğer bunu yaparsan tanrımıza karşı çıkmış ve onu yok saymış olursun. İmkânsızı gerçekleştirmeye çalışma. Seni uyarmaya geldim fakat tanrı hepimize kendi irademizi seçim senin ya iyiyi seçer tanrı yolunda kalırsın ya da karanlığı seçer siyahlığında kaybolursun seçim senin. dedi ve parlak bir ışığın içinde kayboldu. O anda ağlayarak uyandı Nefertiti. Sabah olmuş ve her yer güneş ışığıyla sarılmıştı. Fakat o gittikçe geceye alışıyor ve güneşten nefret ediyordu. Giyinip evden çıktı gözlerinin acımaması için simsiyah bir gözlük takmıştı. Artık ne yapacağından emindi ve okulun kapısından girer girmez Edward’ı aramaya koyuldu. Sonunda onu bulduğunda ona bir göz işareti atarak onu takip etmesini istedi. Edward Nefertiti’yi ikiletmeden arkasından yürümeye başladı okuldan uzaklaştıklarında Edward dayanamayıp: —Nereye? diye sordu. Nefertiti cevap vermeden yürümeye devam etti. Sonunda semtin terk edilmiş kilisesine gelmişlerdi Nefertiti içeri girdi. Edward da ürkek tavırlarla arkasından geldi. Sonunda tam Meryem ana heykelinin önünde durdular. Hiç konuşmadan uzunca bir süre Meryem anaya baktılar. Sonunda Nefertiti: —Şu yüzyıllık hayatımda bir kez olsun hata yapmadım tanrıma hiçbir zaman karşı gelmedim. Fakat sen bana yeminlerimi doğrularımı bozdurtuyorsun. Ne de olsa sen bir şeytansın değil mi? Görevin bu ve bunu hakkıyla yapıyorsun. Ama artık ben dayanamıyorum içimde sana karşı yok edilemez bir aşk ve yüreğe sığmayan bir arzu var. Ve bu arzu ve aşk benim yüreğime sığmaz oldu artık yeter buraya kadarmış. dedi ve Edward’a doğru bir adım attı Edward korkuyla bir adım geriledi ve konuşmaya başladı. —Nefertiti seni deliler gibi seviyorum. Benim içimde de sana karşı bu duygular var ve artık bedenime sığmaz oldu. Fakat bu durumun ikimizde bilincindeyiz bu tanrı yolundan çıkmak ve yanıp kül olmak demek. Bunu gerçekten istiyor musun? Bir şeytan için yanıp kül olmak…dedi ve kafasına yana çevirip gözlerini yumdu ikiside birbirlerinin acısını hissedebiliyorlardı. Bu kadar yakınken, bu kadar uzak olmak…Edward: -Dudaklarından üflenen nefesle yanmaya hazırım meleğim.dedi Edward ve Nefertiti’ye doğru bir adım attı. Nefertiti:
—Ruhundan gelen alevle kül olmaya hazırım aşkım.dedi ve Edward’a doğru bir adım attı ve o anda birbirlerine sımsıkı sarılmaya, arzu ve acı içinde öpüşmeye başladılar. O anda yanmaya ve inlemeye başladılar fakat bir an olsun dudaklarını birbirlerinden ayırmadılar. Dünya yerle bir oluyordu sanki yerde kocaman bir delik açılıyordu ve o deliğe doğru çekiliyorlardı. Tüm vücutları kül olurken birbirlerine söyledikleri tek söz “SENİ SEVİYORUM” oldu.

Not: Umarım neferet olurum uzatabildiğim kadar uzattım. Adminlerim hepinize şimdiden teşekkürler… $éyTaN vé MéLéK Icon_smile

Aman Tanrım.. Böyle bitmeseydi keşke üzüldüm.
Canım güzel ve yaratıcıydı.Ve uyarıya uyup uzatmışsın.
Puanın:76

Misafir

Bu Rpg çok kısa eğer çok düşük bir puan almak istemiyorsanız lütfen uzatın ve bize bildirin.. Sizin düşük puan almanızı istemeyiz...

Admin: Stevie Rea...

Konu: Geri: $éyTaN vé MéLéK Salı Şub. 02, 2010 11:40 pm

tamam uzatıyorum...

Konu: Geri: $éyTaN vé MéLéK Çarş. Şub. 03, 2010 4:23 pm

konu kilit

» İki Melek (Bengü)
» Bu kız melek değilse...
» Şeytan mı Melek mi?