buda benim hikayem 'Aura'

Konu: buda benim hikayem 'Aura' Salı Mart 23, 2010 9:18 pm

Nashira ciğerlerini yırtan o hisse rağmen kalkıp ışığı yakmayı başardı. Başucundaki su dolu bardağı kaptığı gibi tepesine dikti ve biraz sakinleşti. Odasının açık pembe duvarlarının her yanında asılı duran posterlere baktı anlamsızca. Zachary Levi, Hayden Christensen bile onu sakinleştiremiyordu. İki katlı evin tavan arasındaki bu güzel oda şu an onu boğuyordu, duvarları yırtmak istiyordu. Koşmak… kaçmak. Çünkü bu bilinmezlik, bu karanlık öldürüyordu onu. Tek kişilik yatağından kalkarak dolabına ilerledi. Eline geçen ilk ceketi giydi. Eşofmanları ayağına dolana dolana aşağı indi; karanlık holden geçerek mutfağa gitti. Işığı açıp beyaz mermer tezgaha yaslandı ve düşündü. Son bir haftada neler olmuştu öyle? Herkes ondan kaçıyordu sanki! Sevgilisi onu terk etmiş, en yakın arkadaşı Anne ile tartışmıştı. Ve annesi bile ondan yayılan bu karanlık enerjiden korkar olmuştu. Bir hafta önce herkesin sevdiği bir kızken şimdi en karanlık en dışlanmış kız oluvermişti. Bir de gördüğü rüyalar vardı tabi. Rüya denemezdi aslında. Sadece karanlık vardı. Ve bir ayna. Karşısında duruyordu aynanın. Kendisine bakmaya çalışıyordu ama her bakışında siyah bir silüet görebiliyordu sadece. Sonra bir anda ayna kırılıveriyor ve sıçrıyordu. Aynı saatte… Gecenin üçünde. Artık alışmaya başladığını anladı. Yuvarlak masaya oturdu ve kafasını devirdi. Uykusu vardı ancak uyumaması gerektiğini düşünüyordu.

Neden sonra ayakları onu mutfaktan çıkardı. Yine ayaklarının isteğiyle spor ayakkabısını giydi ve kapı dışarı edildi. Müstakil eve son bir kez baktı ve boş sokakta yürümeye koyuldu. Her yer neden bu kadar karanlıktı ki? Aydınlığı istiyordu artık. Bir haftadır göremediği o aydınlığı. Etrafına bakındı. Sokak lambaları yanmıyordu ancak yerdeki beyazlığı görebiliyordu. Kar her yeri kaplamıştı. Köşe başına geldiğinde bir lambanın yanık olduğunu fark etti. Ancak bir tuhaflık vardı… Havada kristal taneler asılıydı. Önce anlamadı bunların ne olduğunu Nashira. Sonra kar olabileceğini fark etti. Peki ama neden asılı kalmıştı? Parlıyorlardı çok güzel görünüyorlardı ama yanlıştı. Işığa yaklaşıp onlara dokunmak istedi. Eline aldığı taneler erimiyorlardı. Elmas gibi gözüküyorlardı ve bunlarla oynamanın çok eğlenceli olacağını düşündü. Bir yanlışlık nasıl bu kadar güzel gözükebilirdi ki? Köşeden dönüp yürümeye devam etti. Çıkmaz sokağa vardığında taneler hala havada asılıydı. Ama artık onları düşünmeyi bırakıp başka bir şeye odaklanmıştı Nashira. Karşısındaki eski pörsümüş ahşap eve. Tıpkı kendi evleri gibi iki katlıydı. Kafasını kaldırdığında ihtişamlı bir çatı gördü. Renkleri göremiyordu ancak kahverengi-kırmızı karışımı bir şey olabileceğini düşündü. Ayakları yine beyninden önce hareket etti ve etrafında salındığını düşündüğü karanlık enerjiyle evin kapısına adım attı. Alttaki tahta gıcırdadı. Kapıyı açtı Nashira ve gördüğü manzara karşısında şok oldu…

Hep severdi Nashira eski döşemeli evleri. Ama bu bir başkaydı. Kare bir antre vardı karşısında ve kahverengi bir askılık. İlerledi. Salona açılan kapıyı gıcırdatarak açtı ve rengi solmuş ama hala ihtişamını koruyan pembe-kahverengi koltuklarla karşılaştı. ‘U’ şeklinde dizilmiş üç koltuk vardı ve ortasında bir sehpa. Kahverengi sehpa yer döşemeleri kadar eskiydi. Koltukların desenine kaydı gözleri. Çok hoş çiçek desenleri işlenmişti. Tepeye baktığında kararmış elmaslardan oluşan bir lamba karşıladı onu. Bu ev 1500’lü yılların sarayına benziyordu. Burada fazla vakit kaybettiğini düşünerek üst kata çıkmaya karar verdi. Merdivenler çürümüştü ve her an çökebilirdi. Ancak kenarlara tutunarak çıkmaya devam etti Nashira.

Üst katta tek bir oda vardı. Kapıyı açtığında gördüğü şey aynı rüyasındaki gibiydi.

Etrafını saracak şekilde beş boy aynası dizilmişti… Işık yoktu, hiçbir şey yoktu ama hissetti Nashira karanlığı. En derinliklerinde hissetti. Aynalarda beş silüet gördü. Arkasına hızla döndüğünde hiçbir şey yoktu. Korkmadan sordu:

‘Siz kimsiniz?! Peşimi bırakın!’ Sorduğu şeyin saçmalığını fark etti. Ne olduğunu bilmediği bir şeye konuşuyordu. Gülümsedi.

Sonra Mac’inde okuduğu bir yazıyı hatırladı. ‘Aura’. İnsan aurası çok farklı şekillere bürünebiliyordu birkaç çeşit aura vardı ve bunlar enerji yayıyordu falan. Üstünde durmamıştı bu yazının. Ama içindeki ses ona bu silüetlerin onun aurası olduğunu ve kesinlikle kötü enerji yaydığını söyledi. Evet enerjiyi hissedebiliyordu. Aynalara baktı ve parlak kahve gözlerini gördü. Karanlık içinde cevap arıyordu gözleri. Neden bu olayların olduğunu anlamadı pek. Şimdilik…

Birden güç hissetti içinde. Tarifi olmayan ılık bir güç. Şimdi karanlık ona kötü şeyler hissettirmiyor aksine onu sarmalıyor, ona muhteşem bir haz veriyordu. Ve sonra aynaya tekrar baktı. Beş silüet yuvarlak bir esinti şeklini alarak etrafında birleşmişti.

Gözleri parladı Nashira’nın ve dudaklarını bir gülümseme aldı.

Kendini hazır hissediyordu…

Konu: Geri: buda benim hikayem 'Aura' Çarş. Mart 24, 2010 7:48 pm

Nashira Amber .

Rp'n akıcı ve güzeldi.Umarım ikinci Rp'nde devam edersin de merak etmeyelim.Noktalama/İmla yanlışı göremedim.Renk gözlerimi yormadı.

Rp puanın ; 90 .
Rütbe istiyorsan adminlerimize bildirebilirsin/özel karakter olmak istiyorsan başvurunu yapabilirsin .
Uğurlar olsun !

Y. Mod ~ Erin Bates

Konu: Geri: buda benim hikayem 'Aura' Çarş. Mart 24, 2010 8:34 pm

Konu kilit.
Rütbe için adminlere özel mesaj atabilirsin.

» İşte benim RP bakalım kaç puan alıcam.
» Benim Çalışmalarım.
» Benim Değilsin Sen
» Yalnız Benim Ol
» Benim eserim :)