İmkansız bir aşk

Konu: İmkansız bir aşk Cuma Mart 26, 2010 4:53 pm

Her şey çok karışık.Ona bu kadar yakın ve bir o kadarda uzaktı.Bu uzaklık onu öldürüyordu.Ona her bakışında tükeniyordu.Onun derin mavi gözlerine baktıkça kendini her şeyi açıklamamak için zor tutuyordu.Ama bunu yapamazdı.Onu ne kadar severse sevsin bunu açıklayamazdı.Onu uzaktan sevmeye dayanmalıydı.Ama bunu nasıl yapıcaktı.Onun her gün melek gibi sesini duymadan yapamazken onu uzaktan nasıl sevebilirdi.Onun kumral rengi beline kadar uzanan saçları,deniz mavisi gözleri,dolgun şeker pembesi dudakları narin bedenini görmeden ve melek sesini duymadan ne yapardı.Ama bunları son düşünüşü olabilirdi.Çünkü birazdan savaş alanında o karşısında olacaktı.Ahh Amy !!!Neden böyle bir şey yaptın diyordu.Eğer ona bir şey olursa nasıl yaşardı.Gerekiyorsa her şeyi göze alır onu korurdu ama ya bunu yapamazsa.O zaman ne yapacaktı.Bu dünya ona Amysiz çok boş gelirdi.Aslında bunu düşünmesine bile gerek yoktu.Eğer ona bir şey olursa tabiî ki de kendi yaşamına son verecekti.Çünkü o olmadan yapamazdı.Bir şey yapmalıyım diyordu.Bu savaş olmamalı...O planlar kurarken kapı çaldı ve içeri Elizabeth girdi.”Artemis ordu hazır emrini bekliyor.O kadar mutluyum ki Amy ve yandaşları ortadan kalkacak.””Savaş olmayacak Elizabeth””Sonunda onun suratını görmekten kurtulucaktı.Bir dakika sen ne dedin?” Elizabeth kendini o kadar kaptırmıştı ki ne dediğini duymamıştı .”Dedim ki savaş olmayacak.””Nasıl yani? Sen ne dediğin farkında mısın? Bu kadar kişi her şeyi göze alıp buraya toplandı ve sen son anda savaş olmayacak diyorsun !!! “”Evet ne dediğimin farkındayım.Gidip Amy ile bir daha konuşacağım.””Sakın bunu yapma.Kendini onun önünde küçük düşürme.Bu savaşı kolayca kazanabiliriz.”Artemis artık sinirlenmişti.”Kararlarımı sorgulama hakkı nerden buluyorsun.! “”B-ben sadece…””Kes!Bu işe karışıp beni daha fazla sinirlendirme.Senin için kötü olabilir.”Artemis tehditkar bakışlarla Elizabeth’e bakıyordu.Tehlikeyi anlamıştı ki ”Tamam” deyip arkasına bile bakmadan odadan ayrıldı.Peşinden oda odadan çıktı.

….…………….

Amy nerde kalmıştı.Artık sabırsızlanmaya başlamıştı ki ayak sesleri duydu.Onun karşısında her zamanki alaylı tavrına bürünüp “Ah canım bu güzel yüzü son görüşümüz.Doya doya bakalım””Bu ukala yaratığı son görüşüm olabilir.Ne kadar üzüleceğim bilemezsin”dedi.Bu sözleri karşısında suratı asıldı.Galiba gerçekten böyle düşünüyordu.Kaşları çatık bir halde dik dik birbirlerine baktılar.Söyleyecek bir şey bulamadı.En sonunda “Ne istiyorsun” dedi.Kendisini toplayıp “Bu savaşa gerek yok.Oturup konuşalım bu konuyu.Her iki tarafta üzülmesin.” Dedi.”Sen üzülmek nedir bilirmiydin.Onca işkence ettiğin canlıların aileleri üzülürken sen oturup öylece izliyordun ve şunu da hatırlatırım kisseninle bu konuyu kaç kez konuştuk.Senin şartlarınla benimkinin uymadığını gördük.” Dedi.Israr etmek zorundaydı.”Ortak nokta bulabiliriz.””Nasıl bir ortak nokta bulucaz kibütün canlıların yaşam şansını alıyorsun.Arkanda nasıl bir yıkım bıraktığın umurunda bile olmuyor.Artık sen ve senin gibi güçlerini kötüye kullanan vampirleri ortadan kaldırmanın vakti geldi.” Dedi.Sanki yıllardır içinde biriktirdiği kini boşaltıyordu.”Bu benim gücüm bana verilen özel güç.Bunu en iyi sen bilirsin.Demek ki bir taraf ortadan kalkıcak.” Ne bunu o mu sölemiştii.Hayır söylemiş olamazdı. “O zaman burada vakit kaybetmeye gerek yok” dedi.Demek ki demiştii.Ne yaptım ben.Aptal aptal aptal…Onun deniz mavisi gözlerine uzunca bir süre baktı.Bu gözler yıllardır hiç değişmemişti.Hep aynı canlılığıyla parlıyordu.Artık dayanamayıp “O kadar şansızım ki hayatım boyunca sevdiğim tek kişiyi öldürmek zorunda kalıcam “ dedi ve arkasını dönüp odadan çıktı.Ne demişti.Ona duygularını açıklamıştı.Evet Artemis öyle yapmıştı ama yanlış zamanda yanlış yerde.Ona duygularını ilk gördüğü anda açıklamalıydı.Geri dönerken onu gördüğü ilk günü hatırladı.

………………………………………………

Aynı gece evindelerdi ama o Artemis'ten bir sınıf küçüktü.Onu ilk yemekhanede görmüştü ve o anda aşık olmuştu.Neşeyle arkadaşlarına bir şey anlatıyordu.Oturduğu yerden onu izlemeye başlamıştı.O kadar heyecanlıydı ki gözü hiçbir şeyi görmüyordu.Onu incelemeye başladı.O kadar güzeldi ki.Ama en çok gülüşüne hayran kalmıştı.Onu izlemeye o kadar dalmıştı ki yanında duran arkadaşının ona baktığını çok geç fark etmişti.Tuhaf bir kızgınlıkla bakıyordu ve daha sonra Amy’nin de bakışları ona çevrilmişti.Tabi oda yerinden kalkıp arkasına bile bakmadan oradan çıktı.Doğu duvarında her akşam oturduğu köşeye gitti ve onu düşünmeye başladı.Gözlerini,şaçlarını,gülüşünü…Onu düşününce içi tuhaf bir mutlulukla dolmuştu.Böyle duygular onun için değişikti.O anda gücü aklına geldi.Yok etme gücü.Ona zarar verebilirdi.Aynı şuanda toprapa verdiği gibi.Çimenler elinin altında kurumuştu ve kendine sinirlenmişti. "Ne yaptığını zannediyorsun onlar hayat kaynağı nasıl kurutursun onları." Bu ses karşısında şaşırmıştı ve şaşkınlıkla ona bakmıştı.Şaşkınlığı öfkeye dönüştü.Amy Yere çömelip kuruttuğu çimleri canlandırdı.Bu sefer daha da şaşırmıştı.Bu nasıl olurdu.Şaşkınlıkla “"Benim tersimsin ben öldürenim sen canlandıransın” dedi ve onun deniz mavisi gözlerine baktı.Onun gözlerine bakınca kızgınlığı geçmişti.."Evet iyikide senin tersinim.Gücünü bile bile niye etrafına zarar veriyorsun.". Kendini toplayıp “Ne yapalım tanrıçanın bana verdiği yetenek bu” dedi.Ne kadar saçmalıyordu.”O gücünü iyiyede kullanabilirsin.Bu arada çevrende neden siyah bir sis var.” Dedi.Bunu duyunca daha çok şaşırdı.”O benden yayılan tehlikeyi gösteriyor.Biliyormusun bunu ilk sen fark ediyorsun.” İyice saçmaladın.Nerden bilcekti.”Fark edilmeyecek gibi değilki neyse.Bir daha bunu yapma.””Neyi?””Çevrene zarar verme her zaman düzeltemem.”Haklıydı düzeltemezdi.Onu o anda çok kıskanmıştı.”Çok şanslı olduğunu biliyormuydun.Yeteneğin hayat veriyor benimki ise bitiriyor….””Tanrıçanın bir hediyesi bu sanada vermiş bunu.””Sorma ne yetenek beni doğuştan kötü yapıyor.” Dedi ve hışımla ayağa kalktı.Omzumun üstünden “Benim yaptığım yıkımları temizle lütfen” dedi ve cevabını dinlemeden koşar adım uzaklaştı.o geceden sonra bir daha onla konuşmadı.Onunla ne zaman karşılaşsa umut dolu mavi gözleriyle ona bakarken buluyordu.Ama onunla konuşsa sanki ona zarar verecekmiş gibi geliyordu.Birgün yemek salonunda bir çocukla Amy hakkında kavga etti.Çocuğa öfkeyle vurmasıyla cansız bedeni ile yere düştü.Gözleri Amy’i aradı ve onu buldu.Acıyla gözlerine baktı.O ise hemen yardına koştu.Herkes ve Artemis onu şaşkınlıkla izliyordu.Çocuğun yanağına dokunmasıyla çocuk yaşama geri döndü.O sırada yüksek rahibe geldi.Birkaç kişiye olayı anlattırdı.Onu ve Amy’i odasına çağırdı.Amy ‘i tebrik etti.Onun için çok mutlu olmuştu.Ama Artemis'E “ Artık burada kalamazsın bizim için tehlikelisin.En yakın zamanda başka bir gece evine geçeceksin.” Dedi.Bu karara pek şaşırmamıştı doğrusu.Onu burada tutmazlardı.Ama bir daha Amy’i göremeyeceği için çok üzülüyordu.En çokta hislerini ona açıklayamadan yanından ayrılıyordu.Gideceği gün onun melek yüzüne bakıp “Yıkıntılarımı temizlediğin için teşekkür ederim.” Dedi.Aklına başka söyleyecek bir şey gelmemişti.Aradan yıllar geçti ve Artemis karanlık tarafın lideri oldu.Amy ise Nyx’ın bir rahibesi olmuştu.Onun adına sevinmişti.Geçnişteki gibi Artemis yıkım getiriyordu o ise düzeltmeye çalışıyordu.Ama her şeyden önemlisi onu hala deli gibi seviyordu.Ama artık her şey için çok geçti.İkiside son sözümüzü sölemişti.Ordular hazır bekliyordu.Tek bir emir her şeyi biticekti.Zırhını giydi ve onu düşünerek odamdan çıktı.

Konu: Geri: İmkansız bir aşk Cuma Mart 26, 2010 10:11 pm

Buram buram aşk.İşte bu.Çok beğendim.Amy'i Meltem olarak düşündüğüm için çok hoşuma gitti.Artemis'ide sevdim.Renk uyumu güzel.Yanlışlıklar az.

Rp Puanın: 90
Uğurlar Olsun.

» İmkansız bir aşk