Ayrılık mı Bitiş mi ?

Konu: Ayrılık mı Bitiş mi ? Perş. Mayıs 13, 2010 7:01 pm

Amy odasından çıktıktan sonra yaveri yanına geldi.
”Rahibem bu savaşı yapmak [i]istediğinizden emin misiniz?”
dedi .Amy bu sözleri duyunca şaşırdı.Yaverinin neden böle düşündüğünü merak etti.
“Harlan nasıl böyle düşünebilirsin .Bu savaşın olması lazım.Artık insanların mutsuzluklarını görmeye dayanamıyorum.Onun yıktığı her şeyi düzeltemiyorum.Anlıyormusun ? “
dedi Amy. Harlan Amy’nın bu çıkışına şaşırdı.Halbuki onunda bu savaşı istemediğini biliyordu.Onun çok uzun bir süredir yaveriydi.Artık onu tanıyordu.Birbirlerinin sırdaşı bile olmuşlardı.Amy ona dik dik bakıyordu.Ama o gözlerinde çaresizlik görüyordu.
”Amy kendine neden işkence ediyorsun. Onu sevdiğini sende bende biliyoruz ki artık onunda seni sevdiğini biliyoruz.”
dedi Harlen .Amy’nin bakışları çaresizlikten şaşkınlığa sonra da öfkeye dönüştü.Belli ki Harlen’in onları dinlediğine kızmıştı.
“Amy bana öyle bakma. Biliyorsun ben insanların veya vampirlerin neler söyleyeceğini önceden biliyorum.”
Dedi. Biraz kızgınlıkla.
” B-ben özür dilerim Harlen “
dedi Amy üzgün bir sesle.
“Özür dileme lütfen.Sadece şu soruya cevap ver.Bu savaşın sonunda her iki taraftan birinin öleceğini biliyorsun.Bu sende oda olabilir.Peki ölen kişi o olursa üzülmeyecek misin ?Bben seni kaç yıldır tanıyorum Amy.Eğer ona bir şey olursa yaşayamayacağını da biliyorum.Eğer sana bir şey olursa hem onun hem de benim yaşayamayacağımı da biliyorsun.Amy o seni gerçekten seviyor.Ama tek değiştiremediği şey doğası.Yaptıklarının doğru olmadığını ben de biliyorum.Ama bir daha düşün lütfen. “

dedi Harlen.Amy’nin gözlerinin içine baktı.Oradaki çaresizlik daha da artmıştı.Üstüne de umutsuzluk yerleşmişti onun deniz mavisi gözlerine.Harlen Amy’nin konuşmasını bekliyordu ama o konuşmuyordu.Onun düşüncelerini de dinlemiyordu.Söyleyeceklerini onun ağzından duymak istiyordu.Harlen daha fazla dayanamadı ve konuşmaya başladı.
“Amy ben bunları sen üzülesin diye söylemedim.Sadece kararından eminmisin.Ama şunu bil ki ne karar verirsen ver sein arkandayım”.
Amy Harlen’in gözlerine baktı.Onun gözlerinde de kendisinde olan çaresizliği ve üzüntüyü gördü.Canım arkadaşım diye düşündü ve daha fazla dayanamadı.Arkadaşına sarılıp ağlamaya başladı.Harlen ilk başta şaşırdı ama onu teselli etmeye çalıştı.
“Olmuyor Harlen yapamıyorum.Onsuz yapamıyorum.Onu delicesine seviyorum ve ne yapacağımı bilmiyorum.Neden böyle oldu onu da bilmiyorum.Neden ben olduğumu da bilmiyorum.Tanrıçanın bir lütfü olduğunu düşünüyorum çünkü onu karşıma çıkardı.Cezası olduğunu düşünüyorum çünkü ona hiçbir zaman ulaşamayacağım.Deli gibi aç olan bir insanın önüne en sevdiği yemeği koyarsın ama ona yedirmezsin ya o durumdayım.Bende ona açım ama ona ulaşamıyorum.Şimdi ise ya ona ulaşamadan ölmüş olucam ya da o ölmüş olacak.Ne yapacağımı hiçbir şekilde bilmiyorum.”
dedi Amy .Şimdi hıçkırıkları daha da artmıştı.Harlen arkadaşının durumuna o kadar üzülüyordu ki.Ama onun da elinden bir şey gelmiyordu.Onun da eli kolu bağlıydı.Birden Amy kendini topladı.Sarılmış olduğu arkadaşından ayrıldı.
”Hiçbir şey bilmeden çıkıyorum buradan.Yakında her şeyi bili cem.Harlen bu söyleyeceğime lütfen itiraz etme ama eğer ona bir şey ama eğer ona bir şey olursa peşinden bende göçeceğim bu dünyadan “.
dedi Amy.Harlen öyle yüksek bir sesle itiraz etmişti ki bu duruma Amy çok şaşırmıştı.
”Hayır hayır hayır ! ! ! Böyle bir şey yapmayacaksın.Eğer öyle bir şey yaparsan ben de arkandan gelirim.”

Harlen’in yeşil gözleri öfkeden ve kızgınlıktan dışarı çıkacak şekilde büyümüştü.Sanki delirmişti.Ne diyordu bu kız böyle.İyice saçmalamıştı.Buna hayatta izin veremezdi.Bu dünya da değer verdiği tek kişiyi kaybedemezdi.Amy onun suratını avuçları içine aldı.
“Harlen lütfen lütfen böyle yapma onsuz yapamam .Lütfen beni anlamaya çalış.Bu durumdan sonra geri de dönem.Lütfen beni anla.”
Harlen onun deniz mavisi gözlerine baktı.Sanki derinliklerine girmişti ve Amy’nin her bir hücresinin Artemis’siz yapamayacağını anlatıyordu adeta.Ayrı yeten de her bir hücresi ona yalvarıyordu.Bunun nasıl olduğunu düşünmeden kendine geldi ve Amy’nin gözlerine son bir haykırışla bakıp yanından koşarcasına ayrıldı.Amy’de daha fazla durmadı içerde.Kendini iyice toplayıp dışarı öıktı.Dışarıya baktığında kadınlı erkekli birçok vampir gördü.Hepsi onun yanında savaşmaya gelmişti.Omuz omuza.Bu savaştan kaç kişinin sağ çıkacağını merak etti.Eğer kendisine bir şey olursa hiç birisinin çıkmama ihtimali vardı.Bunu daha fazla düşünmedi.Çünkü o bu savaşa her hâlükal de ölmeye gidiyordu.Kafasını çevirdi ve Harlen’i gördü.Ona bakıyordu.Gözlerinde ki yakarışı görmemeye çalıştı.Ve konuşmaya başladı

-“Biliyorsunuz bu savaşa girme nedenimizartık yıkımlara son vermekti ve bunu başarabileceğimizi bilmiyorum.Ama şunu bilmenizi isterim ki son nefesimi verene kadar hep yanınızda olucamLütfen söyleyin aranızda bu belirsizliğe girmek istemeyen varmı ? “
Hiçbir kimseden ses çıkmıyordu.
”Hepiniz benimle misiniz”
”Evet”
diye aynı anda haykırmalar oldu.Bu Amy’i çok duygulandırmıştı.Halkı onun her zaman yanında olmuştu.Ama o olmayacaktı.Harlen’in sesini duydu.
”O zaman hazırlanın”
diye bağırdı ve her tarafa emirler yağdırmaya başladı .Herkes savaş için hazırlanmıştı.Harlen Amy’e de bir at getirdi.Amy ata bindi.Harlen de kendininkine.
”Konuşman o kadar iyi değildi.”
dedi gülerek . Amy biran şaşırdı.Harlen’e baktığında güldüğünü gördü.Oda gülerek
“Evet değildi.Bu durumda da olamaz zaten”dedi. Harlen
” Tamam o zaman işlerini bana bırak .Herkes beni dinlesin.Özel güçleri olanlar tehlike anındayken diğerlerini koruyacak.İçinizden birine herhangi birinize bir şey olursa yüksek rahibeniz yardıma gelicek.Hazır mısınız ! ! !1”
“Evet”
“Hepinize bol şans o zaman.”
dedi.Onun u konuşmasından sonra her tarafta bir sessizlik oldu.Herkes Artemis’in ordusunu bekliyordu artık.Zaten birkaç dakika sonrada ordu göründü.Amy’nin ordusunun neredeyse 1.5 katıydı.Ama o bunu düşünmedi.Artemis’e odaklandı.Oda atın üzerinde geliyordu.Bu onu son görüşü olabileceğini bildiği için sadece ona bakıyordu.Şimdi 2 ordu karşı karşıyaydı.Meydanda adeta bir ölüm sessizliği vardı.Ve birden
“Saldırın ! ! ! “
emri geldi. Amy ne olduğunu anlayamadan iki ordu çarpışmaya başladı.Aklına yeni gücü geldi.Halkı için son bir şey yapabilirdi belki de.Hemen atından indi.Kollarını açtı ve bütün yaşam verme gücüyle halkından olanları ve artemisi sardı.O andan itibaren hissettiği tek şey acıydı. Vücudundan parçalar kopuyordu sanki.Birden bu acıya dayanamadı ve yere diz çöktü.Ama dayanmalıydı.Halkı için yapmalıydı bunu.Dayanmaya çalıştı.Harlen onun bu halini görünce biran duraksadı ve kötü bir darbe aldı.Bu darbeyi Amy’de hissetmişti.Amy tekrar ona baktığında çarpışmaya devam ediyordu.Çevresine baktı.Yaşam gücüyle sardığı kişilerin aldığı darbeleri kendisi de hissediyordu.Ama halkından ölen kişi yoktu.Onları kurtarabilmişti.Ama Artemis’in ordusunda ciddi bir kayıp vardı.Kazanamayacaklarını zannettikleri bu savaşı gücü lehine çevirmişti.Aklına Angela gelmişti.Savaşa girmeden önce onunla konuşmuştu.Ne kadar üzgün olduğunu anlatmıştı ona.Oda kötülün ruhu kardeşinin bedenine girdiği ve hayatının aşkı olan Jared’ın ölmediğini anlatmıştı.Bu duruma hem çok üzülmüş hem de sevinmişti.Eski günlerini hatırlamıştı.İlk başta birbirlerinden nefret edişlerini,daha sonra ise kardeşten yakın olduklarını düşündü.Her şeyi beraber yaptıklarını.Aslında şimdi bile öyleydi.O kötülüğe Amy ise Artemis’e aynı zamanda savaş açmıştı.İkisinin de kazanıp kazanamayacağı belli değildi.Belki ikisi de ölücekti.Kendisinin öleceğinden emindi ama Angela için bir umut vardı.O Angela’yı düşünürken vücudunda keskin bir acı hissetti.İlk sırtından başladı ve daha sonra bütün vücuduna yayıldı. Amy bu beklenmedik acı karşısında şok olmuştu.Şoktan bu acıya neden olan şeyi de anlayamamıştı ve aynı acıyı bir kere daha hissetti.Amy ilk defa böyle bir durumla karşılaşıyordu.Bu durumun ilk olmasının sebebi özel gücüydü ama şimdi bütün gücü halkındaydı.Sonunda ona bunu yapana bakmak aklına gelmişti.Arkasını dönünce Elizabeth’i gördü.Elinde keskin bir kılıçla Amy’e bakıyordu.Elinde Amy’nin kılıcı vardı.İyice yanına gelip kılıcı bir daha karnına sapladı ve kulağına
“Bu dünyaya veda et iyilik meleği”
dedi. Ve kılıcı Amy’nin karnında çevirdikten sonra çıkardı. Eli karnına gitti.Artık etrafı bulanık görüyordu.Elizabeth’e son bir defa baktı.Suratındaki pis sırıtışı gördü.Artık acıya daha fazla dayanamadı ve yere yığıldı.Biraz önce savaş alanına bakan gözleri şimdi bilinçsizce gökyüzüne bakıyordu.Her şey ne kadar hızlı gelişmişti.Öleceğini biliyordu ama bu kadar hızlı olacağını düşünememişti.
“Amy ! ! ! “
diye bir haykırış duydu .Bu onun sesiydi.Hayatı boyunca sevdiği tek adamın sesi.Artemis’in sesiydi.Onun ağzından adını duymak ne kadar güzel olduğunu düşündü.Şimdi sesi daha yakından geliyordu.
” Amy ! !”
bir daha duydu adını onun ağzından ve yüzünü gördü. Zümrüt yeşili gözlerine baktı.Sanki acı görmüştü gözlerinde.Ama bunu bilinçsizliğine vermişti.Amy elini kaldırarak Artemis’in yanağına dokunmuştu.Bunu çok zor yapmıştı.
”Ağlama lütfen böyle olması gerekiyordu”.
Bu sefer Artemis’în göz yaşları daha hızlı akmaya başlamıştı.Onu ilk defa böyle görüyordu.Onun heykel suratına ağlamayı hiç yakıştıramadı.Ama o anda acısı sanki 2 ye katlanmıştı.Acıyla inledi.Artık zamanın geldiğini biliyordu.Son sözlerini hatta hayatında söyleyeceği en önemli 3 kelimelik cümleyi söyledi.
“Seni seviyorum Artemis”
dedi ve dudaklarına bir öpücük kondurdu ve yavaşça Artemis’in kucağına tekrar yattı.Derin ve acılı nefesler alırken gözyaşlarından kurtulmak için gözlerini kırpıştırdı ve Artemis’in melek yüzünü gördü.
”Biliyorum hayatımın anlamı .Eğer beni bırakırsan yaşamak için hiçbir sebebim kalmaz.Peşinden gelirim.Ne oluyor yalvarıyorum sana beni bırakma.”Artemis’in bu sözleri Amy ‘i o kadar mutlu ediyordu ki.Onu sevdiği kadar onun da kendisini sevdiğini anlamıştı.Gözlerinden akan yaşlar bu sefer mutluluk gözyaşlarıydı.Ne savaş,ne acı hiçbir şey umurunda değildi.Sadece Artemis’in sözlerine odaklanmıştı.Ona sıcacık gülümsedi.Eğildi ve dudağını dudağına yasladı.Sanki o an her şeyden kopmuştu.Dünyada sadece o ve ben vardık.Ama ona doğru gelen hançer dünya ya dönmesini sağladı.Hançer hızlıca aşağıya iniyordu.Amy Artemis’i ittirdi ve hançerin kalbine saplanmasına neden oldu.Hançerin sahibi Amy’e acıyla haykırdı.
“Bunu yapmamalıydın.Lütfen Amy.Lütfen “
Harlen’i bu acıyla yalnız bırakamazdı ama hançer dünya ile olan son bağını kopardı.Son duyduğu ses bitanesinin haykırışıydı.
“Amy beni bırakma.Hayatımı anlamsızlaştırma.Seni çok seviyorum.Meleğim…!!!

Bu rp diğer yayınladığım rpnin devamı niteliğinde

Konu: Geri: Ayrılık mı Bitiş mi ? Perş. Mayıs 13, 2010 7:50 pm

Öncelikle kurgunu beğendim ama kurgun çok zengin değildi.
Noktalama yanlışların var. Noktalama işaretinden sonra boşluk olur.
Ayrıca renklendirme göz yorucuydu.
Birkaç yazım hatası gördüm.
Kendini geliştirdiğini fakat fazla gelişme göremediğimi düşünüyorum.

Yeni Puan: 80.

» Ayrılık Vakti