--Sorular--

Revirde geçirdiğim süre boyunca kabus dolu zamanlar yaşıyordum.Anıllar yeni kurduğum güçlü kaleye birbiri ardına çarparak yıkmışlardı.Yine o eski korkak çocuk oluvermiştim.Kafamde binlerce soru vardı.Revirden taburcu olduğum gün direk Nyx'in tapınağına gittim.Etrafta insanlar dolaşıyor ve soru soran gözlerle bana bakıyorlardı.Çünkü tapınağao kadar sinirli şekilde girmiştim ki adeta bağıracaktım.Nyx heykelinin önünde durdum ve konuşmaya başladım:
-Cevap istiyorum tanrıça.Kafamı kurcalayan sorular için cevaplar istiyorum.Niye bu kadar korkuyorum.Oysa bir hafta önce herşeyi geride bırakmıştım.Ben o eski çocuk değildim.Neden böyle oluyor.Yardım et bana.Çok zorlanıyorum.
Gözlerimden iki yaş damlası usulca yüzümde süzüldü ve çenemde birleşip yere düştüler.herkesin bana baktığını düşünüyordum.Arkamı döndüğümdeyse orada kimsenin olmadığını fark ettim.Herhalde dersler başlamıştı.Ee programdaki ilk ders edebiyat olunca problem olmuyordu.Devam ettim:
-Cevap ver tanrıça.Benim bu kadar problemim varken beni yeni bir derdin içine attın.Neden?Cevap ver.
Ama hiçbir şey olmamıştı.Hiçbir işe yaramamıştı bu.Elimi saçlarımın arasından geçirdim ve derin bir nefes aldım.Kimsenin bana cevap vereceğini düşünmüyodum.umutsuzca arkamı döndüm ve o an arkamda dikilen kişiyi gördüm.

-O sana cevap veremez. Sadece dinler ve dinler. Sen konuşursun, o dinler.Ama bir süre sonra onun dinlemediğini anlarsın.
Arkamdaki bir yüksek rahibeydi.Bir an panikle üstümü başımı düzelttim:
-Oh.Özür dilerim rahibem.Ben...ben...Kafam çok karışık.Buraya gelmeden önce hayatım cehennemden farksızdı.Buraya geldiğimde bir kuzgun saldırısına uğradım ve sonuç bu.Ben şansızın tekiyim.
"Kurgun"dediğim anda hafif irkilir gibi oldu.Sonra anlamadığım bir şekilde bana kızmadı:
-Merak etme.Burada birşeyler bulabileceğini sanmıyorum.Herkesin ilk günleri böyledir.Hoş kimse senin gibi kuzgun saldırısından kolay kolay kurtulamaz ya da kuzgun saldırısına uğramaz.Burada bu heykelden medet umman boş.
-Ben heykelden değil.heykelin benzediği kişiden cevap istiyorum.
-Yine de boşuna uğraşıyorsun çaylak Ace.
Öylece kalmıştım.İsmimi nereden biliyordu:
-İsmimi nereden biliyorsunuz?
Biraz daha yanıma yaklaştı:
-Ben insanların aklını okuyabilirim.
Ben öylece kalmışken bir kahkaha patlatı verdi:
-Şaka yaptım.Ben buradaki herkesin ismini bilirim.Dosyalarınız ilk benden geçer.
Bu rahibe biraz garipti ama bunu yüzüne söylemeyecektim...

Rahibe bir anda gülmeyi kesti:
-Belki de sorunlarını seni gerçekten dinleyecek ve çözüm üretecek birine anlatmak istersin.
Kadının beni dinleyeceğini biliyordum ama sorunlarım ta çocukluğumda başlıyordu.Yani zamanını boşa harcayacaktım ve galiba bir rahibenin zamanı boşa harcanmazdı.Mahçup olmuş şekilde:
-Sizin kafanızı benim sorunlarımla doldurmak istemem.
-Ah, ben bir profesörüm ve her gün öyle çok kişinin sorununu dinliyorum ki, yani buna alışığım.
Bu iyi birşeydi.Güldüm.Çünkü gerçekten de bu rahatlamaya ihtiyacım vardı.Sonra birlikte kapıdan dışarı çıktık ve bir bank bulup oturduk.Ben başımdan geçenleri bir bir anlattım.Kimseyle düzgün arkadaşlık kuramamamı,okulda hep yenilen tarafta olduğumu,hiçbir zaman hocalarıma karşı alışkın olamadığımı ve bunlar yetmezmiş gibi bir de işaretlenmemi,sonra bilinçs,zce yola çıkışımı ve aracın bana çarpışını.Ardından ailemin bana değer vermediğini ve buraya kendi çabalarımla geldiğimi,ilk günümde de Amanda ile tanıştığımı ve kuzgunun bana saldırmasını anlattım.Hatta biraz fazlaya kaçtım ve dedemin bana verdiği kılıcı,bulunduğum ortamdaki eskiden olmuş olayları görebildiğimi ve ona aşkım Rose dan bahsettim.Bir süre şöyle bir düşündü ve devam etti…

-Bunlara üzüldüm Ace, ama bardağın dolu tarafı da var. Mesela Rose'u seviyorsun ve aşk dünyadaki en iyi histir. Ayrıca işaretlenmeyi bir sorun olarak görme. Bu bir ayrıcalıktır. Bundan çok uzun zaman önce,
işaretlendiğimde, annem ve babam benden resmen kurtulurcasına beni buraya getirmişlerdi. İşaretimden nefret ederdim. Ama sonra bunun bir ayrıcalık olduğunu geç de olsa anladım.
Ayrıcalık mı. Böyle ayrıcalığın canı cehenneme diye düşündüm ama bir rahibenin yanında böyle konuşamazdım. Sonra aklıma bir fikir geldi ve konuşmaya başladım:
-Drakula mesela. O da mı ayrıcalıklıydı? İnsanlar onu kan emici bir iblis olarak görüyorlardı. Tamam biz yarasa olamıyor veya güneşe çıkabiliyoruz ama aynı şey bizdede geçerli. Herhangi bir cani ölüm vakasında ilk sizin kapınıza dayanmıyorlar mı?
Cevap vermesini bekledim ama düşünüyordu. Beni bertaraf edecek bir cevap arıyordu. Aslında böyle bir cevabı gerçekten istiyordum. Beni kendime getirecek tek şey buydu çünkü. Hem ben buraya cevap almak için gelmemişmiydim. Düşüncesini yarıda böldüm:
-Haklıyım değil mi? Hepimizi bir canavar olarak görüyorlar. O zaman bunun neresi ayrıcalık?

Bizi canavar gibi görüyorlar ve korkuyorlar. Buna gülesim geliyor çünkü şu ağır güreşçiler bize bir yumruk savursa bizi yere devirebilir ama onlar bunu bilmiyor
Bu doğru olabilirdi ama içten içe buna inanmak istemiyordum. Şimdi neyin ne olduğunu daha iyi biliyordum. Geri dönmek ve hatalarımı telafi etmek istiyordum; yeni bir hayata başlamak değil. Rahibeye döndüm. Gerçekten de iyi bir insana benziyordu, ona güvenebilirdim ama o Nyx'in rahibesiydi. Beni yeni bir hayatın ortasına öylece atan kişinin rahibesiydi. Kafamı ellerimin aarasına aldım:
-Bazen neyin doğru, neyin yanlış olduğunu bilmiyorum. Hayat bana hiç ama hiç adil davranmadı. Şimdi yeni bir hayatım var. Bir odam, eşyalarım, okulum, arkadaşlarım var. Kedimin bile gelmesine izin verdiler. Peki ben niye bu kadar sinirliyim. İçimdeki bu kin kime, neden?
Tam ağlayacaktım ki kendimi tuttum. Burayı sevmiştim. Sadece kitaplarda okuduğum şeyler buradaydı ve bir hafta içerisinde adrenalin patlaması yaşamıştım. Tabi sonra revire kaldırıldım. Ve o revirde geçirdiğim her gün eski, sefil Ace oldum. Ama tek fark artık o kadar güçsüz değilim. Ayaklarım yere basıyor ve herşeyin farkındayım.
Bir süre böyle düşünürken rahibenin dost elini omzum da hissettim...

Bazen neyin doğru, neyin yanlış olduğunu bilmiyorum. Hayat bana hiç ama hiç adil davranmadı. Şimdi yeni bir hayatım var. Bir odam, eşyalarım, okulum, arkadaşlarım var. Kedimin bile gelmesine izin verdiler. Peki ben niye bu kadar sinirliyim. İçimdeki bu kin kime, neden?
Bu asi çaylağın başına gelen olaylar öyle hızla gelişmişti ki bardağı taşırmıştı.
Sen sinirli değilsin, içinde kin falan da yok, bunlara inanıyorsan belki de Nyx'la iletişime geçemiyorsun demektir. Bunun ne demek olduğunu biliyor musun? Sen Nyx'ın tarafında değilsin. Öyle misin?
Sorusuna soruyla cevap vermem onu şaşırtmıştı ki gözlerini iri iri açtı. Bana garip bir bakış fırlatıp konuşmaya başladı.

-Sen sinirli değilsin, içinde kin falan da yok, bunlara inanıyorsan belki de Nyx'la iletişime geçemiyorsun demektir. Bunun ne demek olduğunu biliyor musun? Sen Nyx'ın tarafında değilsin. Öyle misin?
Nyx'in tarafında olmak... Başka kim vardı ki. Bu cevap beni baya şaşırtmıştı. Sinirliydi. Bana adeta kızmıştı. Gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladım:
-Bİlmiyorum. Bu durumum belkide revirde aldığım narkozun sonucudur ama Nyx ile iletişim kuramamak da neyin nesi? Nyx bana eskiyi görebilme yeteneğini verdi. Bu bir iletişim sayımaz mı? Ayrıca başka ne tarafı var ki. Buradaki herkes Nyx taraftarı gibi. Siz bile onun verdikleriyle buradasınız. Bana dememiş miydiniz, bu işaret olayı sonunda aileniz sizi direk buraya yolladı diye. Sonra da bunun aslında iyi bir şey olduğunu, burada yeni bir hayata başladığınızı söylediniz. Tanrı aşkına biraz olsun beni anlamanızı beklerdim. Sizde bu duruma düşmediniz mi? Ama şimdi Nyx'i bana karşı savunabiliyorsunuz. Hoş,benim cevabım "Hayır, Nyx' i sevmiyorum" olsa beni buradan yollayacak olan siz değil misiniz? Fark etmiyor musunuz? Burası Nyx' in; Bizim değil. O ne isterse o oluyor. Sizin de hiç itiraz ettiğiniz yok.
İki dakika soluklanmak için durdum ve bir hata yaptığımı düşündüm ve düzeltme ihtiyacı duydum:
-Üzgünüm. Biraz sert çıkmış olabilirim. Sadece beni anlamanızı ve bana yol göstermenizi istiyorum ama Nyx'ten başka yol yok gibi gözüküyor.

-Üzgünüm. Biraz sert çıkmış olabilirim. Sadece beni anlamanızı ve bana yol göstermenizi istiyorum ama Nyx'ten başka yol yok gibi gözüküyor.
Bu çaylak herşeyden bi haber gibi gözüküyordu.
Tabii ki Nyx'tan başka yollar da var!
Öyle hiddetlenmiştim ki kısık gözlerim adeta kocaman olmuştu ve suratımda tehlikeli bir görüntü olduğunu tahmin edip gülümsedim. Sinirlenmiştim, benim kraliçesi olduğum tarafın bilinmemesi beni gerçekten kızdırmıştı.
Ace şaşkın şaşkın suratıma baktı.
Karanlık taraf. Eğer Nyx'ın yolundan saparsan bunu saygıyla kabul ederim çaylak. Bu senin seçimin.
Başını ellerinin arasına aldı ve düşünüyormuş gibi bir görüntü çizdi.

-Karanlık taraf. Eğer Nyx'ın yolundan saparsan bunu saygıyla kabul ederim çaylak. Bu senin seçimin.
Tanrım, doğru. Bir iyi taraf varsa(Hoş ne kadar iyi olur orası bilinmez), bir de kötü taraf olmalıydı. Gerçekten var mıydı? Peki lideri kimdi? Peki ben niye onları hiç görmemiştim. Hoş okuldaki ikinci haftam ve ben birinci haftamı bir kuzgun tarafından revirde geçirmiştim ama yine de görmem gerekirdi... Tamam, bu bana uyardı işte. Ağzımı açtım ama teredütle kapattım. Tabii ya. O bir profesördü ve burasıda Nyx'in okuluydu. Karanlık tarafı seçtiğimi anlarsa beni direk şutlayacağına emindim. Hemen rol yeteneğimi devreye soktum:
-Hayır, sanmıyorum. Şimdi düşünüyorum da, bu kadar olanak varken Nyx iyi biri olsa gerek. Onu anlamak için çabalasam daha iyi.
İyi bir rol yaptığımı biliyordum ama o kadar sözden sonra bu çok tutarsız kalmıştı...

-Hayır, sanmıyorum. Şimdi düşünüyorum da, bu kadar olanak varken Nyx iyi biri olsa gerek.
Onu anlamak için çabalasam daha iyi.
Lanet olsun! Bu sefer çok çok yaklaşmıştım!
- Yalan söylediğini biliyorum Ace.
Belki de sadece kabullenmeye çalışıyorsun ama ışık herzaman iyilik
demek değildir. Gerçekten...Seni anlarım. Burası özgür bir ülke...

- Yalan söylediğini biliyorum Ace.
O kadar da iyi rol yapmıştım ama profesör çoktan yaptığım seçimin farkındaydı. Konuşmasına devam etti:
- Belki de sadece kabullenmeye çalışıyorsun ama ışık herzaman iyilik
demek değildir. Gerçekten...Seni anlarım. Burası özgür bir ülke...
Doğruyu söyleyip söylemediğini anlayamıyordum. Bu sefer farklıydı. Kaçamazdım veya saklamnamazdım. Yüzleşmeli ve gerekeni yapmalıydım:
- Evet, karanlık tarafı istiyorum. Lanet olsun ama doğru bir seçim mi yapıyorum, bilmiyorum. Sadece... İçimdekileri anlamıyorum...
O sırada kafama dank etti. Bu profesör karanlık hakkında çok şey biliyordu. Neden benimle bu kadar uğraşıyordu ki? Aklıma gelen ilk soruyu sordum:
- Afedersiniz ama karanlık tarafla bu kadar bilgiyi nereden biliyorsunuz?