Dolunay Ritüeli

Serenity Neferet'i kötü bakışlarla süzerken Elizabeth onun yanına oturdu.
" Neferet ile sorunun ne?" diye sordu.
Serenity gözlerini kırpıştırdı.
" Hiç, hiçbirşey!" dedi ama sonra devam etti.
" Sen de onda kötü bir şeyler olduğunu hissetmiyor musun?"
Elizabeth güldü.
" Serenity, o bizim yüksek rahibemiz. Seni bilmem ama o asla yoldan sapmaz."
Serenithy düşünüyormuş gibi kafasını kaşıdı. Elizabeth de ona baktı. Aslında Elizabeth de Neferet de kötü bir şeyler olduğunu hissetmişti...

'Ah, Tanrıçam! Dolunay Ritüeli!' diye düşündükçe heyecanlanıyordu. Burada ki ilk ritüeli' ydi bu. Pek bir şey bilmiyordu aslında. Ama arkadaşlarının anlattığına göre "süper ötesi"' imiş. Heyecanla karışık merak duyguları onu ele geçirmeye başlıyordu. Ama zihninin dağılmasına izin vermeyecekti. Daha ritüele zaman vardı. Zaten birkaç dakika içinde hazır oluyordu ama saçlarını yapması uzun sürüyordu. Dolabını açtı ve tek kişilik bir odanın avantajlarından çok iyi yararlandığını düşünmeden edemedi. Dolabı çok genişti ve içi tıka basa elbise, bluz, t-shirt, kot gibi şeylerle doluydu. 'Güzel olmalıyım.' diye düşündü Viollette. Aynanın karşısına geçerek göz rengine baktı. Beyazdı.. Yine.. 'Gözlerime uygun bir giysi giysem hiç fena olmaz.' diye düşündü. Ama siyahta olabilirdi. Herkesten farklı olmak istemezdi.. Sonradan ' aman ne olursa olsun. Daha acemiyim nede olsa ' diye geçirdi aklından. Yüzü bir gülümsemeyle aydınlandı ve gözleri arkasında hafif yosun yeşili suya yansıyan buz beyazı bir mavi tabakanın önünde buğulu şeffaf bir cam gibi bir renk aldı. Gözlerini çok seviyordu!
Dolabına tekrar döndü ve bir elbise çıkarttı. Bu ona annesinden kalma eski model bir elbiseydi. En güzel günü giymesi için vermişti. Bundan daha güzel bir gün olamazdı. Elbise beyazdı. 'V' yakalıydı ve boyun arkasından bağlanan incecik askıları vardı. Göğüslerini ters 'V' şeklinde örtüyordu. Sonrasında incecik bir tül yerlere kadar uzanıyordu. Elbise' nin üstünde neredeyse farkedilemeyecek incelikte bir dantel vardı. Dövmelerine çok benziyordu. Elbisenin arkası ise sırtının yarısının biraz daha aşağısına yine 'V' şeklinde uzanıyordu. Elbise oldukça düz bir şekilde yerlere kadar uzanıyordu. Saçlarını örüp arkasına atmıştı Viollette. Makyaj yapmaya gerek duymuyordu. Deri ince bir bileklik taktı. Onunla uygun olduğunu düşündüğü yine açık deri renginde sandaletlerini giydi. 5. sınıf armasını taktı ve tapınağa doğru yol aldı. Yolda giderken çoğu çaylak ona bakıyordu ama o rahatsız bile olmuyordu. Tam tersine çok huzurluydu. Gözlerinin yine beyaz olduğundan emindi. Ve saçlarının kızıllarının dahada parladığından.. Ruh haline göre renk değiştiriyorlardı artık..
Tapınağın girişinde Profesör Anastasia' ya elini kalbine koyarak selam verdi. Profesör onu baştan aşağı süzdükten sonra hafif bir gülümseme ile alnına yıldız çizdi. "Kutsanmaya Gece' nin Kızı Viollette.. Nyx' in eli üstünde olsun. Ona uygunsun yavrum." dedi. Son cümleyi kulağına yaklaşarak fısıltıyla söylemişti. Şaşırmıştı ama bozuntuya vermeyerek "Saolun Anastasia. Kutsanmaya." diyerek içeri doğru yürüdü. Çoğu kişi ona bakıyordu ama bu umrunda değildi. Gözleri yine beyazdı. ( Gözlerinin renklerini ve kızılların parlamasını hissedebiliyordu.) Kızılları ise daha da belirginleşmişti.
Çembere doğru ilerleyerek yerini aldı. Neferet diğer çaylaklara çok güzel görünüyordu. Budan emindi. Ama ona siyah bir bataklığa batmış ve halinden mutlu gibi görünüyordu. Yüzünü kırıştırarak başını farklı bir yöne çevirdi. Neferet ritüeli başlatmıştı.. O dans ederken ona karşı bir nefret beslediğii hissetti Viollette. Gözlerinin yavaşça siyaha döndüğünden emindi artık. En sonunda tam siyaha döndüğünü hissediyordu. Nefreti bastırılamıyacak bir hale gelmişti. Buna daha fazla dayanamayarak başını eğdi ve elbisesinin rengine karşılık şokla sarsıldı. Birkaç adım geri giderek çemberi bozmuştu ama elbissesine inanamıyordu. Siyaha dönmüştü! 'Aman Tanrıçam! İmkansız!' diye düşündü. Elbisesi Neferet' in içine battığı bataklık gibi siyah ve yapışkan şeylerle kaplıydı. O anda bir ses zihninde yankılandı. " Gece' nin kızı! Nefretin o kadar güçlü ki annemin bir yansımasını sende görüyorum. Kendine dikkat et yoksa sana nefret gönderen kaynak ben, acımasızımdır." Bu Nemesis olmalıydı! Viollette' in nefretini o sağlıyordu. Ama karşılıklı mıydı? Birden gözlerini kırpıştırarak aura konumundan çıktı. Gözleri siyahtı ve elbiseside öyle. Fakat elbiseyi kendisi görüyordu. İşin garip yanı annesi bunu bildiği için mi en özel gününde giymesi gerektiğini söylemişti? Hiçbir şey bilmiyordu. Ama bozuntuya vermedi ve birkaç adım ilerledi. Nefretin cisimleşmiş halinin bedenine yayılmasına izin vermeyecekti. Annesini ve iyi şeyleri düşündü. Yavaşça ssakinliyordu. En sonunda gözleri zümrüt yeşili olmuştu.
Kızgın bir ateşi vardı nefretiyle parlayan fakat tutsak edilmiş zümrütlere..
Bu düşünce nerden gelmişti bilmiyordu ama nefretini bastırmasında iyi bir rol oynamıyordu. Hemen uzaklaştırdı aklından ve konsantre oldu.
Gözleri aura konumundan kurtulmuş elbise yine beyaz görünüyordu. Derin bir nefes alarak aklını ritüele ve olacaklara odaklandırdı..

Kurgu değiştiği için konuyu kilitliyorum