Kırmızı çaylaklar ortalıkta görünüyor...

Hannah, o gün okulda kimseye görünmeden dolaşmaya çalışıyordu. Zaten birisi onu görse de sorun değildi. Neferet kendisini görenlere kesin şöyle derdi: "Şu zamanda olan ölümler yüzünden hayal gücünüz sizi zorluyor yavrularum." Hannah, Neferet'i düşününce dişlerini sıktı. Hannah, normal bir çaylak olarak çok mutluydu. Ama Neferet onu bir kırmızı çaylağa dönüştürünce, hayatı altüst olmuştu. Sınıfında en çok konuşan kızdı o. herkes onu çok severdi ve onun her zaman neşeli oluşuna imrenirlerdi. Onun amacı, Gece Evi'ndeki bütün çaylaklarla arkadaşlık kurmaktı. Ama erken ölümü yüzünden, Gece Evi'nde tanışamadığı daha birsürü çaylak kalmıştı.

Öte yandan Afrodit'le de hiç tanışamamıştı. O kızın çok güzel olduğunu ve popülerliğinin hakkını verdiğini düşünüyordu. Onunla tanışmak için can atıyordu, ta ki ölene kadar... Artık Afrodit'le asla tanışamayacaktı.

O, diğer kırmızı çaylaklardan farklıydı. Tamam, zaptedilemez bir kan arzusu vardı ama ilk çaylak olduğundan beri hiç kan içmemişti ve çok açtı. Ama Hannah, karnını doyurmak için değil bir insanı öldürmek, bir karıncayı bile incitemezdi. Onun bu özelliğiyle diğer kırmızı çaylaklar dalga geçiyorlardı. Hatta bir keresinde o lanet olası Elliott, Hannah o pis tünellerin bir köşesine kıvrılmış uyurken, Hannah'nın yanına kanlar içinde bir hayvan ölüsü koymuştu. Sırf şaka olsun diye.

Hannah uyanınca öyle bir çığlık atmıştı ki, çığlığı bütün tünellerde yankılanmıştı. İşte o gün hayatında ilk kez birine zarar vermeye çalışmıştı. Yani, Elliott'u boğmaya çalışmıştı.

Hannah'nın kütüphanede olma sebebi ise, o tünellerde canının çok sıkılıyor olmasıydı. Hannah kitap okumayı severdi. Bu yüzden her hafta kütüphaneden birkaç kitap çalardı. Bunları da diğer kırmızı çaylaklardan gizli okurdu. Çünkü onun kitap sakladığını öğrenseler, onunla yine dalga geçer ve kitaplarını parçalarlardı.

Hannah, derin düşüncelere dalmıştı ki bir ses duydu ve panikledi. Başka bir çaylağın geldiğini düşündü ve onu korkutmak için dişlerini çıkarıp yüzünü korkunç bir ifadeye dönüştürdü. Veya, kuytu bir yere saklanarak ondan kaçabilirdi. Ama hayır...

Kız onu fark etmişti. Yüz ifadesini görünce birkaç adım geriledi. Ama Hannah, o anda onu korkutmaktan vazgeçti ve yüzünü normal şekline döndürdü.

"Lütfen, gitme..." dedi Hannah hüzünlü bir sesle. Diğer kırmızı çaylaklarla arkadaşlık yapmak yerine, Gece Evi'ndeki normal çaylaklarla arkadaşlık yapmak istiyordu. Neferet bunu görse onu öldürebilirdi ama, o Neferet'e karşıydı. Zaten, ya açlıktan ölecekti ya da Neferet onu öldürecekti.

Kız, Hannah'nın derin düşüncelere daldığını gördü. Parmağını Hannah'nın alnına doğrulttu ve konuştu:
"Nesin sen?"

Canı sıkılmıştı . Bir an önce o çok sevdiği kütüphaneye gidip kendini kitaplara boğmak istiyordu. Adımlarını hızlandırdı. Yürürken pek birşey düşünemiyordu. Sadece yürüyor ve kendi sorunlarından kaçmaya çalışıyordu. Kitapları bu yüzden çok seviyordu onları sorunlarından, hayatından uzaklaşmak için kullanıyordu. Okurken kitaptaki karaktere bürünüyor "o" oluyordu.
Kütüphanenin kapısına geldi ve yavaşladı onu yavaşlatan içeriden gelen kokuydu. Kötü kokmuyordu ama bildiği bir koku değildi. Yavaşça kapıyı açtı. İçeri girince masaların birinde oturan bir kız gördü onu görünce içi kaçma isteğiyle dolmuştu. Koşmak ve buradan bir an önce uzaklaşimak istiyordu . Bir adım geriledi. Ama kızın sesiyle ayakları olduğu yere sabitlendi ;
"Lütfen, gitme..." dedi . Onu durduran kızın gitme demesi değildi. Gözlerinde gördüğü hüzündü. Kız çok üzgün görünüyordu. Kırmızı gözleri sanki acı çekiyormuş gibi bir ifadeyle yanıyordu. Mesecina'nın içi parçalandı. Kız sanki hayalet gibiydi teni çok açık renkteydi alnındaki hilal koyu kırmızı , kan kırmızısı, bir renkte parlıyordu. Bir de gözleri , gözlerindeki kırmızılık daha farklı daha koyuydu. Mesecina kızı inceliyordu. Kızın derin düşüncelere daldığını gördü. Parmağını kızın alnına doğrulttu ve konuştu:
"Nesin sen?" dedi Mesecina. Bunu onu yargılamak için yada ondan tiskindiği için değil ona yardım etmek istediği için söylüyordu. Kız aynı hüzünlü sesle konuşmaya başladı ....

Hannah, onu korkutmamak için cümlelerini özenle seçmek istemişti ama ağzından çıkanlara hakim olamadı.
"Ben bir canavarım. Ben çok tehlikeliyim. Ve şu anda çok açım. Sana saldırmamak için kendimi nasıl zor tutuyorum bilemezsin. Ben... ben bir ölüyüm."
Hannah, kızın afalladığını gördü ve o çok hassas kırmızı çaylak kulakları, kızın kalbinin küt küt atmaya başladığını duydu.
Hannah, acı acı gülümsedi.
"Korkuyorsun... Seni korkutuyorum. Benden kaçmak istiyorsun."
Kız yutkundu. Dudakları titriyordu ama yine de konuşmayı başardı.
"H-hayır. Sana ne olduğunu sordum. Lütfen daha açıklayıcı bir cevap ver."
Hannah tereddüt etti. Belki de kıza ne olduğunu söylerse kız da herkese anlatacaktı ve anlatılanlar Neferet'in de kulağına gidecekti. İşte o zaman, Hannah gerçek anlamda bir ölü olurdu.
"Kimseye söylemeyeceğine söz vermeni istiyorum."
Hannah, bu kelimeleri söyledikten sonra sağına, soluna ve en sonunda kızın gözlerinin içine baktı. Kız usulca başını salladı ve Hannah'nın yanındaki sandalyeye çöktü.
"Adım Hannah. Hannah Simon. Ya sen?" Hannah elini kıza uzattı. Kız hala olayın şokundan çıkamadığı için elini yavaşça Hannah'ya uzattı ve elini sıktı.
"Ben de Mesecina Despared. Tanıştığıma memnun oldum."
Kız çok cesur. Ben kendimi görseydim şimdiye kadar çoktan tabanları yağlamıştım, diye düşündü Hannah.Ve konuşmaya başladı...

Kız sankine söyleyeceğini bilemiyormuş gibi biraz düşündü. Daha sonra cevap verdi;
"Ben bir canavarım. Ben çok tehlikeliyim. Ve şu anda çok açım. Sana saldırmamak için kendimi nasıl zor tutuyorum bilemezsin. Ben... ben bir ölüyüm."
Mesecina afallamıştı. Önce inanamadı, ama kız gerçektende bir ölüye benziyordu teni o kadar beyazdı ki sanki her an düşüp bayılaçaktı. Sonra kzın söyledikleri aklına geldi. Korkmuştu. Kalbi göğüs kafesinden çıkmak istercesine hızlı atıyordu . Kulakları uğulduyor midesi bulanıyordu. Kız sanki onun korktuğu fark etmiş ve elinden hiçbir şey gelemediği için üzülmüş gibi acı acı gülümsedi. Mesecina cesaretini topladı. Kız böyle olmayı istememişti ve birşeyler yapması gerekiyordu. Dudaklarındaki titremeye reğmen kekelememek için çaba göstererek konuşmaya başladı ;
"H-hayır. Sana ne olduğunu sordum. Lütfen daha açıklayıcı bir cevap ver." dedi. Kız tereddütlüydü. Mesecina nedenini merak etti. Kız;
"Kimseye söylemeyeceğine söz vermeni istiyorum." dedi ve etrafına bakındı. Mesecina konuşursa kekeleyeceğini bildiğinden sadece başını sallamakla yetindi. Bunu yapabileceğini sanmıyordu ama gidip kızın yanındaki sandalyeye oturdu.
"Adım Hannah. Hannah Simon. Ya sen?" dedi kız. Mesecina şokla karışık merak duygusuyla elini kııza uzattı ;
"Ben de Mesecina Despared. Tanıştığıma memnun oldum." dedi Mesecina. Hannah'nın elleri göründüğünden de soğuktu. Mesecina ürperdi ama bunu belli etmemekte kararlıydı. Hannah başına gelenleri anlattı. Mesecina'nın yüzü her cümlede biraz daha beyazlıyordu. Duyduklarına inanmadı. İnanmak istemiyordu. Hannah yalan söylüyordu. Sonra bu düşünceleri kafasından attı . En büyük kanıtı karşısındaydı işte. Başka nasıl bir güç bunu yapabilirdi ki. En sonunda konuşmaya başaldı ;
"Nasıl ? Böyle birşeyi nasıl yapabilir? İnanamıyorum. Hayır sen böyle saklanmamalısın . Olmaz seni herkese göstermemiz gerek." dedi .Ayağa kalkıp yürümeye çalışırken Hannah onu bileğinden yakaladı. Gözlerinde öfke vardı.
"Hayır olmaz . Bana söz vermiştin. Söylersen bu sefer gerçekten bir ölü olurum. Hem bunun üstünü kapatamayacağını mı sanıyorsun ? O herkesin zannetiğinden daha güçlü. Sana da zarar verebilir. Hayır kimseye söylemeyeceksin. Sana zarar vermek istemiyorum ama birine söylemeye kalkarsan bunu yapabilirim. " dedi Hannah. Mesecina kıza hak vermişti ve kimseye söylemeyeceğine yemin etti. Daha sonra aklına birşey geldi .Kendini tutamayıp sordu;
"Bir tek sen mi varsın böyle ? Yani bu okulda senden öncede bir sürü kişi öldü. " dedi. Hannah konuşurken temkinliydi.

"Bir tek sen mi varsın böyle ? Yani bu okulda senden öncede bir sürü kişi öldü. "
Hannah, çok kısa bir tereddüt yaşadı. Bu kıza güvenmeli miydi? Aslında, çok güvenilir birisine benziyordu. Ona bakınca, Hannah'nın içine bir güven duygusu doğuyordu.
Temkinli bir sesle konuştu.
"Var. Hemde birsürü. Burada ölenlerin hepsi, boş ve çok pis olan tünellerde yaşıyorlar. Tabii ben de öyle. Ve tüneller de..." Hannah durdu ve havayı, sonra da kendi saçını kokladı. "Aynı benim gibi kokuyor."
Mesecina gülümsedi.
"Bir banyo yapmak ister misin?"
Hannah donakaldı. Banyo? Temizlik? Güzel kokmak? bu kelimeler artık Hannah'ya çok yabancı geliyordu. Ama bu teklifi reddedemezdi.
"Çok... çok isterim. Çok teşekkürler..."
Mesecina tekrar ışıl ışıl gülümsemesiyle Hannah'ya baktı.
"Haydi gidelim o zaman," diyerek Hannah'nın kolunu tuttu. Ama Hannah yerinden kıpırdamadı.
"Ama benim kimseye görünmemem gerekiyor."
Mesecina saatine baktı. Saat sabahın 10'uydu ve bütün çaylaklar uyuyordu. Mesecina yalnız başına kitap okumayı sevdiği için bu saatlerde uyanık olur, herkesten gizli ortalıkta dolaşırdı.
"Kimse seni göremez. Benim dışımda herkes uyuyor. Unuttun mu?" dedi gülümseyerek. Tekrar Hannah'nın kolunu çekti ama Hannah yine yerinden kıpırdamadı. Hannah bu sefer bir ihtiyacı daha olduğunu hissediyordu. Kan ve banyoya ihtiyacı vardı ama başka birşey daha olduğunu hissediyordu... Sevgiye. Sımsıcak bir dost kucağına...
"Sana... sarılabilir miyim Mesecina?"
Bu beklenmedik soru karşısında Mesecina afallamıştı. Ama Hannah'nın gözlerinin içine bakınca, buna ihtiyacı olduğunu anladı. Kollarını iki yana açtı ve "Tabii," dedi yumuşacık bir sesle.
Hannah bir saniye Mesecina'nın yüzüne baktı ve kollarına atıldı. Yaşlar Hannah'nın gözünden sicim gibi akarken, bir taraftan da boğuk bir sesle konuşuyordu.
"Eski yaşamıma geri dönmek istiyorum. Böyle yaşamaktan nefret ediyorum. Bundan sonraki hayatım boyunca kanla beslenmek istemiyorum. Ben... yeniden hayata dönmek istiyorum..."
Mesecina, bir yandan Hannah'nın sırtını okşarken, bir yandan da "Sakin ol tatlım..." gibi teselli edici kelimeler söylüyordu.
Hannah, hala gözlerinden yaşlar akarken, duraksadı ve Mesecina'nın ıslanan omzuna baktı. Daha sonra kulağının dibinde bir ses duydu. Pıt... Pıt... Pıt... Bu Mesecina'nın atan damarının sesiydi. Hannah, eğer kendisini tutamazsa, o damara saldıracağını adı gibi biliyordu. Gözlerini sımsıkı kapatıp açtı. Başka şeylere odaklanmaya çalıştı. Mesecina'nın saçlarına... Mesecina'nın şampuanının kokusuna... Mesecina'nın sallanan küpelerine...
Ama neye odaklanırsa odaklansın olmuyordu...

Hannah sorusunu cevaplarken Mesecina kendini çok kötü hissediyordu. Hannah gibi daha çok mu çaylak var yani ve hapside sanki bi değerleri yokmuş gibi pis tünellerde mi yaşıyolardı ? diye geçirdi içinden Mesecina.
Bir süre konuştuktan sonra Mesecina Hannah'yı oda arkadaşı Elizabeth'e göstermeden nasıl banyoya sokabileceğini düşünüyordu. Sonra saatine baktı saat sabahın 10'nuydu Elizabeth Mesecina'nın huyunu bildiği için onun geç saatlerde odaya gelmesine alışmıştı ve şu anda top atsan uyanmazdı.
"Kimse seni göremez. Benim dışımda herkes uyuyor. Unuttun mu?" dedi gülümseyerek. Tekrar Hannah'nın kolunu çekti ama Hannah yine yerinden kıpırdamadı. Hannah Mesecina'ya bir şeyin özlemi içindeymiş gibi bakıyordu.
"Sana... sarılabilir miyim Mesecina?" dedi .Bunu beklemiyordu ama kızın özlemini anladı . Hüzünlendi. Gerçekten içten bir şekilde gülümseyerek kollarını iki yana açtı ve ;
"Tabii," dedi. Hannah Mesecina'nın kolları arasında ağlarken ;
"Eski yaşamıma geri dönmek istiyorum. Böyle yaşamaktan nefret ediyorum. Bundan sonraki hayatım boyunca kanla beslenmek istemiyorum. Ben... yeniden hayata dönmek istiyorum..." diyordu. Mesecina ağlamamak için kendini zor tutarken bir yandan da Hannah'ya yardım etmek için elinden geleni yapıyordu. Sırtını okşarken onu teselli etmek ve acısını hafifletmek amacıyla konuşuyordu.
Ama sonra birşeyler değişti. Hannah'nın eskiden güçsüz ve kırılganmış gibi görünen elleri Mesecina'yı sıkmaya başlamıştı . Ellerinin arasından kurtulmak için geri çekilmeye çalıştı ama başaramadı. Hannah onu sıkıyor Mesecina kaçmak için Hannah'nın elleri arasında debeleniyordu. Aman Tanrıçam yoksa beni öldürecekmi diye düşündü. Hannah Mesecna'yı omuzlarından tutarak geriye doğru çekti ve kendisine bakmasını sağladı. Mesecina kıza baktığında korkudan çığlık atmamak için ağzını kapadı. Hannah'nın gözleri
eskisinden daha parlak bir kırmızılıkla ve susuzlukla parlıyordu. Dudakları geriye doğru çekilmiş. Boğazından hırıltılar yükseliyordu. Mesecina korkudan ne yapacağını bilemedi ve yalvarmaya başladı;
"Hannah nolursun bırak beni. Sana kan bulabiliriz. Canımı acıtıyorsun . Nolursun bırak! Sana yardım etmeye çalışıyorum" dedi Mesecina
Ama işe yaramıyordu. Sözleri Hannah'ya ulaşmıyordu. Hannah kendi içinde öyle büyük bir savaş veriyordu ki Mesecinayı duymuyordu bile. Hannah'nın bir anlık tereddütünden yararlanan Mesecina kendini sıkan kollardan kurtuldu ve yere düştü. Geriye doğru gitmeye başladı. Sonra bu şekilde asla Hanna'ya yardım edemeyeceğini anladı. Yavaşça ayağa kalktı Hannah hala olduğu yerde duruyor ve Mesecina bakıyordu. Gözlerindek parlaklık arasında Mesecina hüznü gördü. Ona nasıl ulaşacağını bulmuştu. Yavaş ve tane tane konuşmaya başladı ;
"Hannah lütfen ! Sen canavar değilsin ama bana veya bir başkasına zarar verirsen bir canavardan farkın kalmaz ." Mesecina bunları söylerken Hannah'nın gözlerindeki parlaklık yavaş yavaş sönüyor geriye sadece pişmanlık ve üzüntüyle bakan gözler kalıyordu. Hannah yavaşça yere yığıldı hıçkırarak tekrar ağlamaya aşladı. Mesecina derhal yanına koştu. Onu yerden kaldırdı ;
"Tamam merak etme sana kan bulacağız hadi gel. " dedi Hannah'yı yerden kaldırmay çabalarken onun nasıl yorgun düştüğünü gördü. Birlikte kütüphaneden çıkarken onları kimsenin görmemesi için Mesecina dua ediyordu.....

Arkadaşlar artık devam ettiremeyeceğiz çünkü ben artık kırmızı çaylak değil, 5. sınıf çaylağım. Rütbe değiştirdiğim için rpyi sonlandırıyoruz. Yazacağımız diğer rpleri okuyabilirsiniz

Konu Kilit.

» slm çaylaklar
» KIRMIZI...........
» Kırmızı Ayakkabı
» Çaylaklar için sihir ve büyü dersliği
» KRAMISHA (kırmızı çaylak)