AdeLa WiLLiams.. -Bir bölüm daha eklendi. -

GİRİŞ

Doğanın en canlı yeşil tonlarıyla bezenmiş gözleri, bir nar çiçeğinin rengini çalan dudakları, kopkoyu, yıldızsız bir gece gibi siyah, uzun, düz saçları ve porselen bebeklerin tenini andıran pürüzsüz teni... Pahabiçilemez bir tablo misali duruyor aynanın karşısında. Kendisini inceliyor, sol kolunun alt kısmına gelen yanık izine bakıyor. Düşünüyor o günü... O sıcaklığı tekrar kollarında ve bacaklarında, o acıyı da tekrar yüreğinde hissediyor. Gözlerini bir anlığına kapatmasıyla o uğursuz güne geri dönüyor...


##

O günün sabahı... Güneş pırıl pırıl, gökyüzüne düşen her bir ışınıyla dünya biraz daha ısınıyor ve insanların içine biraz daha mutluluk katıyor. Sanki Güneş Adela'nın içine beraberinde mutlulukla akıyordu. Adela, kardeşi Jane ile bahçede oynarken -aslında Jane'e göz kulak oluyordu- cep telefonuna bir kısa mesaj geldi. Adela, Jane'i kum havuzunda bıraktı ve kısa mesajı açtı.. Mesaj arkadaşı ve tek dostu olan Kate'tendi. Mesaj da şunlar yazılıydı : ' Hey Adela. Bu akşam bize gel. Çok önemli gelişmeler var. Kısa bir ip ucu Calep'la ilgili Umarım akşama kadar çatlamazsın... ' Adela'nın burnuna dedikodu kokuları gelmeye başlamıştı. Sabırsızca saatine baktı, saat daha 11:28'di. Akşama çok vardı ve bir an önce Kate'e gitmek istiyordu. Zaman saate bakmadan ve bir şeylerle uğraşarak daha çabuk geçerdi.

Adela, kardeşiyle oynamış, annesine yardım etmiş ve hiç yapmadığı ev ödevlerini bile yapmıştı fakat saate baktığında saat 17:14'ü gösteriyordu. Evden saat 6'da çıkmayı planlıyordu, bu yüzden oyalanacak bir şeyler bulmalıydı. Yatağına uzandı ve sağ tarafında bulunan komidinin üzerindeki her gece yatmadan önce okuduğu kitabı gördü. Bu kitap Sophie Kinsella'nin yazdığı Sır Tutabilir Misiniz? adlı romanıydı. Kitap gerçekten hoştu, bir genç kızın ailesinden ve sevgilisinden sakladığı sırlarını anlatıyordu. Yattığı yerden uzanıp kitabı aldı ve kaldığı yerden okumaya başladı.

Kitaptan başını kaldırdığında saat 18:20'yi gösteriyordu. Adela telaşla eşofmanını çıkardı ve bir pantolon geçirdi, üsütüne de siyah askılı bir badi giydi ve spor ayakkabılarını da giyip hızla evden çıktı. Yolda giderken de bir yandan Kate'e özür mesajı atıyordu.

Kate'in evine vardığında, Kate heyecandan yerinde duramıyor ve oda da dolanıyordu. Adela'yı gördüğünde direk boynuna yapıştı ve kulağının dibinde heyecanla bir şeyler gevelemeye başladı ama dediklerinden hiçbir şey anlaşılmıyordu.

"Kate biraz sakin ol.. Bütün gece buradayım, anlatırsın. Şimdi sakinleş ve derin bir nefes al." dedi Adela.
"Tamam" dedi Kate. "Hadi odama çıkalım orada anlatıyım. Anlarsın ya özel bir mevzu herkesin duymasına gerek yok" dedi. Bahsettiği kişi mutfakta yemek yapan annesi Bayan Thomas'tı.

Odaya çıktıklarında Adela, Kate'in yatağına bağdaş kurup oturdu ve meraklı gözlerini Kate'e çevirdi. Karşında bulunan yere elini vurdu ve Kate'e seslendi.
"Kapının yanında öyle dikileceğine gel otur şuraya da anlatmaya başla küçük hanım. Sabahtan beri merakten çatlayacaktım. Anlat ama tane tane." dedi ve sırıttı.

Bütün gece olayı tüm ayrıntılarıyla, artılarıyla-eksileriyle konuştular. Saat 23'e yaklaşırken Adela eve gitmek için ayağa kalktı.

"Artık eve dönmeliyim. Annemlere geç kalmayacağıma söz verdim"dedi Adela ama gitmek istemiyordu. Daha konuşacak çok şeyleri vardı.
"Gitme Adela... Daha yarın ne yapacağımı bile konuşmadık. Ona nasıl davranmalıyım? Bunu bile bilmiyorum..." dedi Kate üzgün ve çaresiz bir sesle.
"Bugün nasıl davrandıysan öyle... Sadece Biraz daha sıcak.." dedi.. Sıcak sözcüğünü işveli bir tonda söylemişti Adela .
"Öyle mi dersin?" dedi Kate kararsız bir şekilde. Bir yandan da hayaller kuruyordu.
"Tabii ki.. Bu işleri az çok bilirim" dedi ve göz kırpıp odadan çıktı Adela. Tabi Kate de peşinden...
"Tamam o zaman... Umarım haklı çıkarsın."
"Çıkarım sen merak etme" ama içinden umarım diye eklemeyi unutmamıştı. "Her neyse, yarın görüşürüz Kate"
"Görüşürüz." dedi Kae ve arakasından el sallayıp içeri girdi. O kadar mutluydu ki annesinin ona iğneleyici bakışlarını görmezden gelip gülerek odasına çıkıp kendisini yatağa attı ve Calep'a kısa mesaj atmak için mesaj bölümünü açtı.

Adela, Katelerden ayrılmış ve eve doğru ağır adımlarla yürüyordu. Bu gece havada bir basıklık vardı ve Adela'nın içini sıkıyor, huzursuz ediyordu. Eve daha çabuk gitmek için adımlarını hızlandırdı. Fakat ayakaları, beyninin verdiği talimatlara uymuyor, aksine geri gidiyormuş gibi geliyordu ona. Bu onun daha canını sıkmasına neden olmuş ve koşmaya başlamıştı. Eve yaklaştıkça çığlıklar ve bir çok insan sesi duydu. Ne olduğunu merak etmişti. Evlerine giden sokağı döndüğünde keskin bir yanık kokusuyla irkildi ve gözleri kalabalığın ortasında duran ve her geçen saniye alevlerin biraz daha yuttuğu evlerini gördü. O anda beyninden vurulmuşa döndü ve ruhsuzca ayaklarını yerde sürümeye başladı..


##

Yavaş yavaş eve doğru ilerliyordu. Evden yükselen gri-siyah karışımı dumanlar gecenin duru güzelliğindeki siyah gökyüzüne ulaşıyordu. Adela daha da yaklaştı, yanan evin kendi evi olduğunu tam anlamıyla idrak edince bir çığlıkla kalabalığın biraz arkasında, dizlerinin üzerine çöktü. Kalabalık, o acı çığlıkla arkasına döndü ve komşularından bir kaçı Adela'nın yanına koştu. Bayan Salmon, küçük kızı Sussana ile Adela'nın yanına gelmiş ve saçlarını okşamaya, yatıştırmaya çalışıyordu. Adela ise boş gözlerle büyük ve güçlü alevlerin yuttuğu evine bakıyordu. Sussana, mavi gözlerini korkuyla açmış Adela'ya bakıyordu... İşte o korku dolu ve üzgün bakış Adela'yı harekete geçirmişti.

Adela, Bayan Salmon'ı itekleyerek ayağa kalktı. Kalabalığı kollarıyla yararak eve doğru koşmaya başladı. Adam güçlü kollarıyla Adela'yı durdurmaya çalıştı fakat acının verdiği güçlü Adela Adam'ın kollarından sıyrıldı ve itfaye ekiplerinin kimsenin yaklaşmaması için çektiği şeride ulaştı. Tüm gücüyle annesine, babasına ve kardeşine bağırdı. Ama onlardan ses gelmedi. Adela'nın içine çöken sıkıntı iyice su yüzüne çıkmıştı. Şeridi yukarı kaldırıp altından geçti ve alevlerin içine daldı. Evin kapısından geçerken sol kolunu yanan kapıya değdirdi, bacaklarındaki yanan yerleri de aynı kolu gibi umursamıyordu. İçeride pek bir şey kalmamıştı. Yanan koltuklara, yataklara baktı. Göz yaşları sicim gibi yanaklarından akıyordu.

Adela "Hayır! Hayır! Bu kabus değil mi !? Lanet olası bir kabus.. Jane! Hadi beni uyandır.. Anne! Baba! Beni uyandırın!" diye bağırıyordu. Sesine ailesinden biri değil başka biri cevap verdi.
"Hey sen! Buraya nasıl girdin? Hemen dışarıya çık ! Buranın çökme tehlikesi var.!" diye bağırdı bir erkek arkasından..
Adela hışımla arkasını döndü. İçindeki acıyı, kızgınlığı birisine kusmak zorundaydı.
"Hayır! Burası benim evim. Çıkmıyorum! Annemi, babamı ve kardeşimi bulmadan hiçbir yere gitmiyorum." dedi.
"Çıkman gerekli" dedi uzun boylu itfayeci. Adela'ya doğru bir kaç adım attı. "Hadi gel dışarıya çıkalım. Burası tehlikeli." dedi.
"Hayır! Çıkmak istemiyorum. Onlar nerde?"

İtfayeci üzgün bir şekilde kafasını öne eğdi. Adela ne olduğunu anlamıştı. Uzun boylu itfayeci tam ağzını açıp olanları söyleyecekti ki, Adela bağırmaya başladı :

"Hayır! Sus! Duymak istemiyorum! Bu gerçek değil! Bu gerçek değil, sadece bir kabus!" ve itfayeciyi ittirip koşmaya başladı. Evin kapısından çıkarken hala "Bu gerçek değil. sadece kabus! Lanet olası bir kabus! Uyanıcam, birazdan uyanıcam." diye bağırıyordu. Güvenlik şeridinden çıkmadan bir bahtaniyeyle yanan bacakalrını ve sol kolunu söndürdüler. Adela ise hala "Kabus.. Bu bir kabus." diye sayıklıyordu. Artık bağırmıyordu, sesi bir fısıltıdan farksız çıkıyordu. Göz yaşları ise durmak bilmeden akıyordu ve gözlerini artık sönmeye başlamış evine dikmişti. Sağlık görevlisi olan bir kadın bahtaniyeye sarılmış olan Adela'nın sağlam koluna girip ambulansa bindirdi. Adela ise gözlerini yarı kül olmuş evine sabitlemiş, boş bir şekilde duruyordu ve ambulansın kapıları kapandı. Araba küçük bir sarsılmayla harekete geçti. Ambulans sireni Adela'nın kulaklarının içine doluyor ve hemşireyi duymasını zorlaştırıyordu..


##

Ambulansta bulunan hemşire bir oyuncak bebeği hareket ettirir gibi Adela'yı sedyeye yatırdı. Yanmış olan sol koluna ve bacaklarına baktı. Biraz pansuman yaptı fakat yanıklar ciddi görünüyordu. Hastaneye gelindiğinde bacaklarındaki yanıkların sol kolundakine göre daha iyi olduğunu öğrendi. Doktorların söylediğine göre bacaklarındaki yaralar 3. dereceden yanıktı ve izi çok kalmayacaktı. Kolundaki ise 1. derecedendi ve izi kalıcıydı. Bu izin kolunda kalacak olması Adela'nın umrunda bile değildi. Kalbindeki yara izini ne yapacaktı? Oda daha iyi duruma gelecek miydi? Sanki içinde kocaman bir oyuk varmış gibiydi, içi bomboştu. Bu oyuğun dıştan görülüp görülmediğini merak ediyordu.

Hastahanedeki 3. gününde Adela'dan annesinin, babasının ve küçük kardeşinin cesetlerini doğrulamasını istediler. Adela koluna giren 2 hemşirenin yardımıyla morga geldi.Cesetler tam anlamıyla yanmamıştı ama yine de onları böyle görmek korkunçtu.

Jane'in siyah küt saçlarından geriye fazla bir şey kalmamıştı. Narin parmaklarından sadece bir kaçı tam anlamıyla yanmamıştı.Minicik vücudu sol kolundaki berbat yanıktan çok farklı ve iğrenç görünüyordu ama Adela yine de Jane'e sarılmak ve mis kokusunu içine çekmek istiyordu. Fakat teninin yanmış kokusu eskimis kokusunun yanından bile geçmiyordu.
Adela Jane'in cesedini doğruladıktan sonra sıra annesi Christin'e gelmişti. Annesinin bukle bukle siyah saçları artık yerinde değildi. Yüzünün yarısı yanmıştı. Elleri yanıktan çok kömür gibi simsiyahtı. Adela'nın hem miğdesi bulanmıştı hem de kendini kötü hissediyordu. Görmek istemiyordu ailesini bu şekilde, onları eski ve mutlu halleriyle hatırlamak istiyordu. Adela'nın beynine kazınan onlardan geriye son görüntü bu olmamalıydı. Annesinin cesedini de doğruladıktan sonra sıra Adela'nın babası Dave'e gelmişti. Morgta bulunan orta yaşlı doktor babasını sadece bir kez görebileceğini çünkü aralarında en kötü halde olanın o olduğunu söylediğini hayal meyal hatılıyordu. Doktor yavaşça Dave'in üstündeki beyaz örtüyü kaldırdı. Adela babasının yanmış cesedine 10 saniyeden fazla bakamadı ve öğürerek elleriyle ağzını kapattı. Artık gözyaşlarının tutmasının bir anlamı yoktu. Adela morgun kapısına doğru koşmaya başladı çıkmadan önce arkasına döndü. Şaşkın gözlerle onu izleyen doktor ve 2 hemşireye baktı.

"Evet o küçük kız kardeşim Jane. İnanın onu bu haliyle görmek hiç kolay değil. O elleri tamamen yanmış, kömür gibi olan kadın annem Christin. Eskiden siyah bukleli saçları vardı ama şimdi yok hepsi yanmış. En son gösterdiğiniz ise babam Dave... O. O... O çok yakışıklıydı böyle olması..." Adela gözlerinden sel gibi akan gözyaşlarını kendini sıkarak durdurmak istiyordu. Çünkü konuşmasını tamamlamak istiyordu. Derin bir nefes aldı ve kendini ağlamamak için sıktı. "Onların beyaz tenlerinde bir pürüz dahi yoktu. Ama şimdi.... Onlar öldü. Beni tek başıma bıraktılar.. Keşke bir kabus olsaydı şu 4 günde yaşadıklarım..." dedi ve kapıdan koşarak uzaklaştı. Tasarladığı konuşma bu değildi ama onların yanmış halleri gözünün önünde canlanınca aklındaki herşey bir anda uçup gitti. Adela kapıdan fazla uzaklaşamadı ve yakınlardaki bir duvarın dibine yere çöktü. Kafasını ellerinin arasına aldı ve dizlerini kendine doğru çekti.

"Anne! Baba! Jane! Niye bırakıp gittiniz beni? Şimdi ben ne yapacağım!?" diye bağırmaya başladı. Ağladığı için söyledikleri pek anlaşılmıyordu fakat çektiği acıyı anlatması için kimsenin söylediklerini anlamasına gerek yoktu. Onun haykırışlarını duyup ve gözyaşlarını görmek yeterli olurdu.

Adela farkında olmadan elini yanık izinin üstünde gediriyordu.Gözlerini aynaya çevirdi ve yatağının üzerinde bulunan siyah elbisesinin yansımasını gördü. Onu giyip evden çıkmalıydı. Adela arkasını dönüp yatağın üzerindeki elbiseyi aldı ve giydi. Sağ askısını omzuna yerleştirdi, yakasını da düzelttikten sonra giysi dolabını açtı ve siyah şalı aldı. Şalı, omuzlarında bir kez dolandırdıktan sonra odadan çıktı. Tezgahın üzerinde bulunan 3 demet beyaz gülü eline aldı ve kapıya doğru ilerledi. Kapıyı açtığında karşısındaki herkes siyahlar içindeydi ve ellerinde kırmızı, beyaz ve pembe renklerde demet demet güller vardı. Kapıya ona eşlik etmek için Kate ve Adam gelmişti fakat Adela onların koluna girmesine izin vermedi.
Adela kapıyı kapatmadan önce dönüp son bir kez daha eve baktı. İçeriden Jane'in mutlulukla dolup taşan tiz kahkahası, annesinin duru sesi ve babasının Jane'i yakalamak için arkasından seslenmesi... Bu sesleri tekrardan duymuştu. İşte onun ailesi böyle neşeliydi, ta ki babasının borçlu olduğu adamlar evlerini yakana kadar... Kimsenin bu borçtan haberi yoktu. Babası kimseye duyurmak istememişti. Bu acı olayın üzerinden tam 3 yıl geçmişti ve şimdi mezarlığa, ailesinin bulunduğu yere gidiyordu. Tüm komşular ve arkadaşlarıyla.. Kimse Adela'yı yalnız bırakmak istememişti. Adela yavaşça kapıyı kapattı ve siyah şalı bir kez daha düzeltti. Arkaya dönüp baktığında onları bir anlığına da olsa görür gibi oldu...


##

[/color]Kate ve Adam bir merdiven aşağıda onu bekliyordu. Adela ağır ağır adımlarla yanlarına yürüdü. Elindeki 3 demet beyaz güle bakarken yanaklarından süzülen bir kaç damla tam olarak açılmamış bir gülün yapraklarında yerini aldı. Adela bir demet gülü Adam'a diğerini de Kate'e verdi ve gözlerini boşta kalan eliyle kuruladı. Adam ve Kate'in de gözleri dolmuştu. Kate'e bir o gün ile ilgili bir sözcük söylese Kate hiç durmayacak ve hüngür hüngür ağlayacaktı. Adam ise Adela'nın yanında ağlamazdı. Birinin güçlü durup Adela'ya sahip çıkması gerekliydi ve bu kişi de Adam'dı.

Adela, Adam ve Kate Calep'ın arabasına bindiler. Adam öne Kate ve Adela arkaya bindi. Calep yavaş yavaş mezarlığa doğru ilerliyordu. En önde onlar gidiyordu. Arkada da bir sürü araba vadı. Williams ailesini gerçekten herkes çok seviyordu. Dave ve Chirstin her zaman iyi komşulardan olmuştu. Jane'den de kimsenin şikayeti yoktu. Herkes onu çok severdi, özellikle de bilmişliğine herkes hayrandı. Mezarlığa -Adela'ya göre- çok çabuk gelinmişti. Adela, Adam'ın yardımıyla arabadan indi ve ilk önce annesinin mezarının yanına gitti. Döktüğü gözyaşları sözlerine daha da çok acı katmıştı. Adela'nın dudaklarından dökülen sözcükler şunlardı:

"Anne, yakışmıyorsun burada olmaya... Niye evimizde değilsin? Özledim seni anne! Evde ol, bana emirler yağdır. Hepsini yapmaya razıyım. Keşke böyle olmasaydı. Ya bende o evde olsaydım sizinle birlikte yansaydım ya da sizi de o evden çıkarmış olsaydım. Her iki durumda da birlikte olacaktık. Siz olmadan yaşamak çok zor, hep bir yanım eksik. Seni seviyorum anne, hep sevdim ve her zaman da seveceğim." dedi ve elindeki bir demet beyaz gülü annesinin mezarının baş ucuna koydu.
Adela sonra da annesinin yan tarafında bulunan babasının mezarına gitti.

Gözyaşlarının arasından gülümsemeye çalışarak söze başladı. "Hey dostum! Bana hep böyle derdin... Ah bir de hafifçe yumruğunu omzuma dokundururdun. Hep oğlun gibi davranırdın bana. Sana ne kadar kızsam da aslında hoşuma giderdi. Keşke yanımda olsan, Jane'i evin içinde koşturt, bana bazen erkekmişim gibi davran, bazen de hala küçük kızınmışım gibi gıdıkla... Ama yanımda ol... Seni seviyorum baba ve hep de seveceğim." dedi ve Adam'ın elinde bulunan beyaz gül demetini mezarının baş ucuna bıraktı.
Adela son olarak küçük kardeşi Jane'in mezarının yanına geldi.

"Selam küçük cadı. 3 yıldır sabahları senin sesinle uyanmıyorum, kimse saçlarımı çekip babamın yanına kaçmıyor... Ev bomboş... Sesinin şen tonundan yoksun, bahçedeki kum havuzu boş... Senin yaramazlıklarını özlüyorum. Ah keşke hayatta olsan da benimle uğraşsan. Benim ağlamamı hiç istemezdin. Bak yine ağlıyorum. Hem de 3 yıldır sürekli... Gel de gözyaşlarımı sil, bir de o annemin sesini taklit edip bana kız.. Öyle yaptığında o kadar tatlı oluyordun ki ağlamaya devam etmek imkansız hale geliyordu. Seni seviyorum ufaklık, biliyorum sen de beni seviyordun. Umarım hala seviyorsundur." dedi ve Kate'in elinde bulunan beyaz gülleri Jane'in baş ucuna koydu.

Adela'nın arkasından herkes elinde gülleri, papatyaları ve diğer çiçekleri mezarlara koymaya başladı. Herkesin gözü nemliydi. Adela içinden 'Ailesiyle Tanrı'nın o güzel cennet bahçelerinin birinde buluşmayı' diledi. Kate ve Adam'a yanına gelmesi için işaret verdi ve arabaya doğru bir kaç adım attı. Adela arkasını döndü ve son bir kez 3 yıl önce yanan ve şu anda toprağın altında olan ailesine baktı. "Sizi seviyorum ve hep sevicem. Sizi hiçbir zaman unutmayacağım" dedi ve arabaya bindi. Adela'yı bir gözyaşı seli esir alacakken, dişlerini sıktı ve pencereden dışarıyı izlemeye koyuldu. Kate Adela'nın bu halini çok iyi biliyordu. Elini Adela'nın elinin üzerine yerleştirdi ve elini sıktı.

"Atlatıcaksın canım. Bunu da atlatıcaksın. Acın hafifliycek ama onları hiç unutmayacaksın." dedi ve Adela'ya gülümsedi. Adela da kafasını bir kez aşağıya doğru eydi. Yol boyunca dışarısını izledi ve hiçbir şey düşünmemeye çalıştı...


##

[/color]Adela artık o 17 yaşındaki kız değildi. Ağlarken herkesin içinde ağlamıyordu, bağırıp çağırmıyordu. Geçen 3 yılda gözyaşlarını gizlemeyi, bekletmeyi öğrenmişti. İlk zamanları durmaksızın bağırıyor, birşeyleri kırıyor deviriyor ve ağlıyordu. Şimdi ise gözlerinden usulca inen bir kaç damla vardı görünürde, herkes onun acıya, bu duruma alıştığını düşünüyordu fakat kimse içinde kopan fırtınaları görmüyor, duymuyordu. Ama Adela'nın içinde kaynayan gözyaşı, çığlıklar bir çatlak bulup dışarı çıkmak, bir yanardağ gibi patlamak istiyordu ve o patlamada tek zarar gören kendisi olacaktı. Bunun farkındaydı, bu yüzden bu patlamanın yaşnamaması için kendini zor tutuyordu eğer bir gün dayanamaz patlarsa.... bunu düşünmek dahi istemiyordu.

Adela evinin gelindiğinde Kate ve Adam da onunla birlikte indi ve onu yalnız bırakmak istemediklerini söylediler. Adela'nın ağlama planları suya düşmüş gibi görünüyordu. Bir bahane üretemediği için Kate ve Adam'ı içeriye davet etmek zorunda kaldı. Üçü de salondaki koltuklara geçip oturdu. Ev çok pis değildi ama dağınıktı. Adela gerektiğinde temizlik yapan biriydi. Kate kısa zaman içinde buraya gelip temizlik yapması gerektiğini söylecekti ama son anda vaz geçip başka bir şey söylemeye karar verdi.

" Tatlım, bir şey ister misin? Su, kahve ya da başka bir şey?" dedi..
" Sanırım sade bir kahve bana iyi gelebilir." diye cevap verdi Adela.
" Peki ya sen Adam?"
" Ben de kahve alırım Kate. Sütü az olsun." dedi..
" Tamam o zaman 5 dakikaya burada olurum." dedi Kate ve odadan çıkıp mutfağa gitti.
Kate odadan çıktıktan sonra Adam Adela'nın yanına doğru biraz kaydı ve arkadaşlıklarının samimiyetine dayanarak Adela'nın ellerini ellerinin arasına aldı ve sımsıkı tuttu. Adela da yorgunluktan başını Adam'ın omzuna dayadı.
Kate, Adam ve Adela liseden beri çok iyi arkadaşlardı. Adela'nın ailesinin ölümünden sonra Kate ve Adam onun ailesi olmuştu. Ona sahip çıkanlar arkadaşlarıydı, Bayan Salmon bile 2 ay sonra ayağını evden kesmişti. Onlar içinde zor olmalıydı bunalımda olan bir kızla uğraşmak... Yemek yemeyen, konuşmayan, uyumayan bir kızla kim uğraşırdı ki? Tabi ki gerçek dostlar...Kate, Adam ve Calep Adela konuşsun diye 2 - 2,5 ay yanından ayrılmamış ve her yolu denemişlerdi. Adela hangi olayın onu konuşmaya başlattığını ve hayata geri döndürdüğünü bilmiyordu.

Kate kahvelerle içeri girdiğinde Adela Adam'ın omzunda uyumak üzereydi. fakat kahvenin muhteşem kokusuyla bir anda dalmakta olan uykusundan uyandı ve :
" İşte tam ihtiyacım olan şey.." dedi ve Kate'in elindeki tepsi de bulunan kahvelerden birine uzandı...


##

Adela içmek için fincanı ağzına götürürken Adam bunu engelledi ve Adela’nın elindeki fincanı alıp sehpanın üzerine bıraktı. “ Adela, 2 gündür doğru düzgün uyumadın. Şimdi bu kahveyi içeceksin ve iyice uykun kaçacak Sonrada ortada bir zombi gibi dolaşacaksın. Hadi tatlım, git ve biraz uyu.” Dedi Adam yumuşak bir ses tonuyla.
”Evet, Adela. Adam haklı. İstersen bugün yanında ben kalayım. Adam da eve git biraz dinlenir. “ dedi Kate. Her gün Adela ile biri kalıyordu. Çünkü Adela hala gece uykusunda bağırıyordu. Çığlıkları hep o gün bağırdığı gibiydi. O bunun farkında olmadığı için uykusundan uyanmıyordu. Adela’nın ailesi öldükten 2 hafta sonra fark etmişti bunu Kate. Adela’yı uyandırıp her şeyin yolunda olduğuyla ilgili bir şeyler zırvalayıp su içirdikten sonra tekrar uyuması için yalnız bırakıyordu. İlk zamanlarda bu çığlıkları daha sıktı. Yeni yeni azalmaya başlamıştı. Daha önceleri gece de 4-5 kez uyanırken şimdi 2 günde bir uyanıyor veya çığlık atıyordu. Bunun ne zaman olacağı belli olmadığı için her gün evinde biri kalıyordu. O sıra da Kate’in cep telefonu çaldı. Kate yüzünde kocaman gülümsemeyle telefonu açtı.
” Efendim Calep”
” Evet Adela’dayım. Biliyorsun bu gün ailesinin ölümünün üzerinden tam 3yıl geçti.”
”Burada kalmayı planlıyordum.” Kısa bir sessizlik.
” Adela’ya sorup tekrar ararım Calep.” Dedi ve telefonu kapattı. Yüzü asık gibiydi.
” Tatlım, bugün tek kalabilir misin? Calep dışarıya çıkalım diyor.” Dedi yüzü endişeliydi, kararsızdı. Hem Calepla dışarıya çıkmak istiyor hem de Adela ile kalmak istiyordu. Bir anda kendisinden iki tane olmasını diledi. Bir tanesi burada Adela ile kalırken diğeri de Calepla dışarıya çıkardı. Kate bunun çok saçma olduğunu kabullenerek düşünmekten vazgeçti.

Adela ise bu duruma sevinmişti. Kate yokken rol yapmak zorunda kalmayacaktı. Rahatça ağlayabilir veya bağırabilirdi. O da geceleri uyandığının farkındaydı, çığlıklarını duyuyordu ama önemsememeye çalışıyordu. Fakat bazen kendine engel olamıyor ve korkularına yenik düşüp gözlerini açıyordu. Adela hala cevap vermediğini fark etti ve “ Tabii ki kalabilirim hayatım. Artık iyiyim. Sende benim yüzümden bütün gece buraya tıkılıp kalıyorsun. Hadi git ve biraz eğlen.” Dedi ve Kate’e gülümsedi.

Kate konuşmadan Adam konuştu.
” Hey! Hey! Ben ne işe yarıyorum burada? Ben kalırım Adela’nın yanında.” Dedi.

Adela, Adam’ın yanağını okşadı, Adam bu dokunuşla hafif bir şekilde ürpermişti ama bunu belli etmedi.
” Sende çok yorgunsun Adam, biraz uyumaya ihtiyacın var. Bana zombi diyorsun ama senin gözlerinin altındaki morluklar güzel bir uyku çekmediğin sürece geçmeyecek ve orada kalacaklar.” Dedi Adela ve zordan da olsa gülümsedi. Adela elini Adam’ın yanağından çekti ve kendi bacağına koydu. Adam Adela’nın ellerini ellerinin arasına aldı ve gözlerinin içine bakarak:
” Sen beni merak etme Adela. Uykusuzlukla baş edebilirim. Daha önceleri de uykusuz kaldım ve iki fincan kahvenin ardından maraton bile koşabilirim.” Dedi ve sırıttı.

Kate Adam’a göz kırptı ve “ O zaman bu konuda halledildiğine göre ben hazırlanmaya başlamalıyım. Birazdan Calep gelecek. Geç çıktığımda kızıyor.” Dedi ve biraz kırgın bir şekilde gülümsedi. Kate yukarı çıkıp üzerine bir kot pantolon ve kırmızı bir tişört geçirdikten sonra hafif bir makyaj yaptı ve Kıvırcık sarı saçlarını salık bıraktı. Kate hızlı bir şekilde hazırlanıp Adela’nın yanına oturmuştu ki dışarıdan bir araba sesi duyuldu ve ani bir frenle araba duydu. Ardından da kısa bir korna sesi. Kate hemen ayağa kalktı ve saçlarını düzeltti.
” Gelen Calep olmalı” dedi ve çantasını astığı yerden alıp Adela’nın yanaklarına birer öpücük kondurduktan sonra “ Bir tanem seni bırakmak istemezdim ama Calep’a da zaman ayırmalıyım.” Dedi ve Adam’a görüşürüz dedi. Koşar adımlarla kapıya gitti. Kapıyı arkasından kapattı ve Celap’ın bulunduğu arabaya koştu.

Evde Adam ve Adela kalmıştı. Adela Adam’dan izin istedi ve odasına gitti. Odasındaki aynaya bakmadan şalını çıkartıp yatağının üzerine bıraktı. Elbisenin askılarını omuzlarından sıyırıp yavaşça çıkardı. Elbiseyi yerden kaldırmadı ve gardırobuna yöneldi. İçinden rahat bir şeyler seçti. Seçtiği siyah eşofmanı ve beyaz askılı tişörtü üzerine geçirdi. Geceleri sürekli üşüyordu bu yüzden yatağın üzerinde bulunan bol ceketi giydi. Ceket ona çok bol gelse de o bu ceketi çok seviyordu. Çünkü bu ceket annesi Christine’e aitti. Adela şifoniyerinin önüne geldi ve üzerinde bulunan tokayı alıp saçlarını topladı. Şifoniyerinin en üst çekmecesini açtı ve yeni başladığı sigaranın paketini aldı. Kate görmesin diye paketi kıyafetlerinin altına saklıyordu. Kate onun sigara içtiğini duysa gerçekten çok üzülür ve kızardı. Bu yüzden Kate’ten sigarasını saklıyor ve onun yanında sigara içmiyordu. Adam ise Kate kadar kızmıyordu. Bu yüzden onun yanında rahat rahat sigara içebiliyordu. Annesinin ölümünden sonra Kate annelik görevini üstlenmişti. Yaptığı her şeye karışıyor ve gerektiğinde azarlıyordu.

Adela odasında fazla kalmış olmalı ki Adam kontrol etmek için odasına gelmişti. Kapıyı iki kez tıklattı ve Adela’ya seslendi.
” Adela. İyi misin?” dedi. Sesinde belirgin bir endişe vardı.

” Evet, Adam. Şimdi içeriye geliyorum. Sen git ve kahveni soğutma.” Diyerek cevap verdi.
” Tamam, ama sende çok geç kalma.” Dedi.

Adam ağır adımlarla salona doğru ilerledi. Adela 5 dakika sonra elindeki sigara paketiyle odaya girdi. Adam’ın karşısındaki koltuğu oturdu ve paketten bir sigara çıkartıp yaktıktan sonra paketi koltuğa attı. Adam ise onaylamayan gözlerle Adela’ya bakıyordu.

”Yine bu lanet olası sigarayı mı içeceksin? Ne kadar zararlı olduğunu bilmiyor olamazsın!” dedi.
Adela ise umursamaz bir tavırla “ Biliyorum ama beni rahatlatıyor.” Dedi ve omuz silkip sigarasından bir duman çekip üfledi.

” Bunun psikolojik olduğunu da biliyorsun değil mi? Onun yerine beynini kahveyle rahatlayacağım diye şartlarsan kahveyle de rahatlarsın.” Dedi bilmiş bir edayla. Adela’nın pes edeceğini düşünürken Adela gözlerini kıstı.

” Adam bana ders vermeyi bırak da biraz uyu. Ben de rahat rahat sigaramı içebileyim.” Dedi. Oturduğu yerden kalkmadan sehpanın üzerindeki soğumuş kahveye uzandı ve kahveden bir yudum aldı. Bir yandan da sigarasını içiyordu.

Adam onun sigara içmesini istemiyordu. Bu yüzden küçük çocuklar gibi kollarını göğsünde kavuşturdu ve arkasına yaslanıp başını başka bir yere çevirdi. “ Uykum yok benim.” Dedi. Bu hali Adela’ya Jane’yi hatırlatmıştı. O da yatmak istemediği zaman böyle yapardı. Adela gözleri dolu bir şekilde ve gülümseyerek Adam’a bakıyordu. Sigarasından bir duman çekti. “ Sana 5 dakika veriyorum. Birazdan bu koltukta sızacaksın.”[i] Aynı Jane gibi… Bunu sesli söylememişti. Çünkü Adam’ı üzmek istemiyordu. Adela sigarasının bitmekte olduğunu gördü ve mutfağa gidip bir kül tablası alıp koltuğa bıraktı. Kısa bir süre boyunca konuşmadılar. Ardından Adam esneyince Adela konuşmaya başladı.

”Ben sana söylemiştim değil mi?” dedi ağzından az önce sigarasından çektiği dumanlar çıkıyordu. Adela sözünü bitirdikten sonra kalan dumanı da üfledi ve sigaranın izmaritine yaklaşmış olduğunu fark edip sigarayı kül tablasında söndürdü. Ardından Adam konuşmaya başladı. Ellerini teslim olur gibi yukarı kaldırmıştı.

” Tamam, yenilgiyi kabul ediyorum ve uyuyacağım ama sadece bir saat. Sende bir saat olduğunda beni kaldıracaksın.” Dedi. Adela ‘tamam’ anlamında kafasını salladı. Adam koltuktaki yastığı kabarttıktan sonra uzandı. Adam koltuğa uzanmış ve gözlerini Adela’ya dikmişti. Adela yerinden kalkıp televizyonu açmıştı. Sesi çok kısık değildi. Adam’ın gözleri ise bir an bile Adela’dan ayrılmadı. O ise Adam’a bakmıyor ve televizyon izliyormuş gibi yapıyordu. Bir ara televizyondaki Realty Show ilgisini çekmiş ve ona dalmıştı. Gözlerini televizyondan ayırıp Adam’a baktığında ise o uyuyordu.

Adela gece boyunca art arda sigara içmişti ve sonunda paketinde son bir sigara kalmıştı. Oda da yoğun bir duman vardı. Adela bundan rahatsız olmuştu ve yanındaki pencereyi açtı. Dumanın dağılması gerekiyordu. Sabah Kate gelecekti. O zamana kadar koku gitmese de duman gitmeliydi. Adela saate baktığında 30.56’tıyı gösteriyordu. Güneş’in doğmasına çok fazla bir zaman kalmamıştı. Adela paketindeki son sigarayı çıkardı ve Adam’a baktı. Hava biraz serindi ve camı açtığı için serin hava direk odaya doluyordu. Adam bacaklarını biraz daha kendine çekti. Adela onun üşüdüğünü düşünüp bir pike almak için odasına gitti. Mavi pikeyi dolaptan çıkardı ve aşağıya, odaya indi. Mavi pikeyi Adam’ın üzerine örttü. Ardından karşısındaki koltuğa oturup Adam’ı izlemeye başladı. Sigarasından ağır ağır dumanlar alıyordu.

Adam uyurken küçük, tatlı bir çocuğa benziyordu. Sanki 20 yaşında değil de daha 12 yaşındaymış gibi… Siyah saçları dağılmış, dolgun dudakları çocuksu bir şekilde bükülmüştü. Bir anda onun ne kadar yakışıklı bir olduğunu fark etti. Ona da çok iyi davranıyor ve onu anlıyordu. Adela’yı mutlu edebilir ve belki de Adam’ın sayesinde kalbinin yanmış olan bir kısmını tamir edebilirdi. Adela bir anda Adam’ın dolgun dudaklarına dokunmak için içinde büyük bir arzu uyandı. Adela Adam’ın saçlarını okşamak ve yüzünü elleriyle ezberlemek istiyordu. O Adam’ın suratını ezberlerken parmaklarıyla Adam bir anda uyanacak ve onu kendisine doğru çekip, şehvetle onu öpecekti. Adela silkindi ve kendi gelmesi için kafasını sağa ve sola salladı. Neler düşünüyordu böyle? Adam onun arkadaşıydı ve arkadaşlar arasında böyle şeyler olmazdı. Ama Adam onun için sadece arkadaş mıydı? Tabii ki öyleydi. Fakat Adam’ın dudakları, saçları, gözleri ve boynu… Adela “ Hayır. Kendine gel Adela. Onunla arkadaşsın. Sadece arkadaş!” diye mırıldanıyordu. Adam kanepe de kıpırdandı ve yan döndü. Böylelikle Adela onun yüzünü görmüyordu. Ama aklından da çıkaramıyordu.

Adela biraz uyumanın aklını dağıtacağını düşündü ve Adam’ın uyuduğu kanepenin karşısındaki kanepeye uzandı. Gözlerini Adam’ın sırtına dikti, bir kez daha kıpırdanmasını ve ona dönmesini diledi. Böylelikle uyumadan önce son gördüğü şey Adam’ın yüzü olacaktı. Ama Adela bunu beklerken uyumuştu. Yüzünde bir gülümseme vardı ve gece ne çığlık atmış ne de uyanmıştı. Uzun zamandır ilk defa bu kadar rahat ve dinlendirici bir uyku çekmişti. Sabah uyanmasının sebebi ise burnuna gelen kokuydu. Adela bu kokuyu çok iyi tanıyordu. Burnuna gelen koku yanık kokusuydu. Adela hemen gözlerini açtı ve yattığı kanepe de doğruldu. Kanepe de yattığı için her yeri tutulmuştu ama bunu önemsemeyecek kadar telaşlıydı. Hızlı hızlı soluk alıp vermeye başladı.

” Adam bir yer yanıyor. Evden çıkmalıyız. Ev yanıyor! Ev yanıyor!” diye bağırıyordu.



##

Adam Adela’nın hiç beklenmeyen sesiyle yerinden sıçradı ve salona, Adela’nın yanına geldi.
”Tatlım bir yerin yandığı yok.”
” Kokuyu duymuyor musun?” dedi Adela sesindeki telaş hala yerini korumaktaydı.
”Duyuyorum… Sadece krepler yandı. Önemli bir şey değil yani.” Dedi Adam gülümsemeye çalışarak.

Adela şaşkınlıkla “Krep mi?” dedi.
Evin yanmadığına ve tekrar o olayları yaşamayacağına sevinmişti. Derin bir nefes aldı. Başını koltuğun arkasına yasladı. Adam Adela’nın dizlerinin önüne çöktü. Ellerini Adela’nın ellerine kenetleyip konuşmaya başladı.

” Evet Krep. Sana kahvaltı hazırlıyordum.” Dedi Adam biraz utangaç bir sesle.
”Ah, gerçekten mi? Krep ha! Sen yapabiliyor muydun?” dedi ve kıkırdadı. Ardından Adam’ı oda da bırakıp mutfağa gitti. Adam da onu takip etti, Adam tavaya uzanacakken Adela araya girdi. “ Sen kenara çekil. Ben yakmadan krem yapabiliyorum. Sende camları aç en azında içerideki duman ve yanık kokusu gitsin.” Dedi Adela ve Adam’ı hafif bir şekilde ittirdi.

” Vay! Adela’nın yanmayan krepleri…” dedi ve ellerini ovuşturup odadaki pencereleri açmaya gitti. Pencereleri hızlı bir şekilde açıp mutfağa geri döndü. Bir sandalye çekip Adela’ya doğru çevirdi. “ Madem sen ‘yanmayan’ krep yapacaksın bende oturup izleyeyim.”dedi.

Adela krepleri yaparken Adamla konuşmayı da ihmal etmedi. Adam sürekli Adela’yı güldürecek sözler söylüyor ve kendi söylediklerine değil, Adela’nın kahkahalarına, mutlu olmasına gülüyordu. Belki Adela da 3 yıl boyunca ilk defa ilk kez bu kadar çok gülüyordu. Adela, Adam’ın yanında olmasından mutluydu. Onunla aynı evi paylaşmayı, aynı yatağı paylamayı, aynı hayatı paylamayı düşündü ve hayallerini bu noktada kesti. Çünkü o arkadaşıydı ve öyle de kalmalıydı. Adam onu öyle görmüyordu, Adela’nın bu düşünceleri kafasından çıkarmalıydı. Tabii ki bu Adela’nın düşüncesiydi. Adam’ın liseden beri onu sevdiğini bilmiyordu.

Adela krepleri yapmıştı ve masaya koyuyordu. Adam da diğer kahvaltılıkları çıkartıyordu. Adela yüzünü yıkamadığını fark edince banyoya gitmeye karar verdi.
” Hey, ben gelmeden başlama. O kreplere dokunursan seni öldürürüm.” Dedi ve gözlerini kısıp Adam’a baktı, ardından da kıkırdadı.

” Tamam prensesim. Sizin sözleriniz benim için bir emirdir.” Dedi ve ayağa kalkıp referans yaptı.
”Beni şımartıyorsunuz lordum.” Dedi Adela ve Adam’ın saçlarını karıştırıp bir kahkaha attı.

Adam masa da Adela’nın gelmesini beklerken, Adela’nın ailesinin vefatından sonra aralarının daha iyi olduğunu ve böyle sürmesini ne kadar istediğini düşünüyordu. Kate yokken yeni evli bir çift gibi olduklarını ve daha yakın olduklarını düşündü. İşte o anda onunla aynı evde bir arkadaş gibi değil, sevgili veya evli olarak yaşamak istediğini fark etti. Daha önce evlenmeyi hiç düşünmemişti Adam. İşte bu da öncekiler gibi boş hayallerden sadece biriydi.

Adam Adela’nın geldiğini ve masanın karşısında onu beklediğini fark etmemişti.
”Hey, Adam! Geldim hadi krepleri daha fazla soğutmayalım.” Dedi ve karşısındaki sandalyeye oturdu.

” Geldiğini fark etmemişim prensesim. Önce bayanlar…” dedi ve tatlı bir şekilde Adela’ya gülümsedi. Bu gülümseme Adela’nın içini eritmişti. Adela tabağına bir krep aldıktan sonra Adam’ın tabağına da koydu.

Kahvaltı boyunca sürekli konuştular. Adela bugün enerji doluydu ve sürekli gülmek istiyordu. Artık hayatına devam etmesinin zamanının geldiğini düşünüyordu. Eğer ailesiyle konuşabiliyor olsaydı, onlar çok daha önce hayatına devam etmesini isterlerdi Adela’nın. Adela artık eski hayatını istiyordu. Eski Adela, çok fazla güler, eğlenir ve mızmızlanırdı. Şımarık biri değildi ama istediği şey yapılmadığı zaman çok fazla mızmızlanırdı. Babası Adela’ya dayanamaz ve her istediğini yapardı. Şimdi de Adam vardı. O zamanlar babasına geçen nazı şimdi de Adam’a geçiyordu. Adam’ın çevresinde olmasına çok alışmıştı. Yanında o ve Kate olmadan hayatını düşünemiyordu. Her planının içinde onlarda vardı. Sanki onlar üç arkadaş değil, tek bir bedendi. Adela kendini onlardan ayıramıyordu. Adela’yı ayağa kaldıran onlardı, artık Adela’nın bir parçasını da Adam ve Kate oluşturuyordu. Adela onlar olmadan kendini bir bütünmüş gibi hissedemiyordu. Adela kahvaltının sonlarına doğru tabakları toplamak için ayağa kalkarken masadan destek almak için elini masaya koydu bu sırada Adam onun elini tuttu.

” Hey, dur! Otursana sonra beraber toplarız.” Dedi ve yine gülümsedi. Adela, Adam’ın gülümsemesinin ne kadar güzel olduğunu dün gece fark etmişti. Adeta gülümsemesiyle etrafına ışık saçıyor, Adela’nın içini mutluluk ve yeni bir heyecanla dolduruyordu. Adam’ın gülümsemesi niye Adela’yı heyecanlandırıyordu ki? Bu sorunun cevabını kendisi de bilmiyordu. Tek istediği Adam’ın hep gülümsemesi ve onun içini mutlulukla doldurmasıydı.

” Tamam, o zaman sonra beraber toplarız.” Dedi ve o da Adam’a gülümsedi. Adam’ın gülümsemesi daha da büyümüş ve etrafına daha güçlü ışıklar saçıyor gibi geliyordu Adela’ya.

Adela utanarak başını öne eğdi ve Adam’ın hala elini tuttuğunu gördü. Eli öyle sıcaktı ki… Adela bu sıcaklığı tarif edemiyordu ve bu sıcaklık çok hoşuna gidiyordu. Yüzüne kalbinden alevlerin tırmandığını hissedebiliyordu. Ter bezleri harekete geçmişti. İşte yüzü alev alev yanıyor ve elleri terliyordu. Bu terlemenin Adam’ı rahatsız edeceğini düşündü ve elini çekti. Adam ona anlamayan gözlerle bakıyordu. Adela bir açıklama yapmak zorunda olduğunu hissediyordu.


Bu bölüm Amy Clare yani Meltem'ime adanmıştır.. Senin için bebeğeeemm. (: