Yalnız Bir Ruh Bu Konuşan

Konu: Yalnız Bir Ruh Bu Konuşan Perş. Ocak 21, 2010 9:35 pm

İçime attığım ama aslında haykırmak isteğim şeyler var.Bazen iki dudağım ayrılır,ince bir fısıltı çıkar ama haykıramam yalnızlığımı.Avare dolaşırım sahilde.Bir kaya bulur otururum bazen.Güneşin batışını izlerim zaman zaman.Kendime benzetirim ben Güneşi.Gecenin karanlığında yalnız başına doğar göksemaya.Gün boyu döner durur anlatamaz derdini.Zamanı gelincede yalnız ve sessizliğiyle batar tepelerin ardında.Tıpkı ben gibi.

Yalnızlıklık nedir bilir misiniz?Bilmezsiniz.Yalnızlık ruhunuzun bedeninizden sıyrılmasıdır.Yalnızlık gülmeyi unutmaktır.Yalnızlık hissetmeyi unutmaktır.Yalnızlık yalnızlıktır.Ruhunuz olur bazen arkadaşınız.Konuşamazsınız.İşte o zaman söylemek istediklerinizi gözleriniz söyler.Bazen ışıldayarak,bazen ise yaşlar akıtarak.Çoğu kez gökyüzüne anlatır derdini yalnızlık.Bazen denize,bazen rüzgara.Fark etmeden rüzgarla konuşurum.Çoğukez gözlerimi denize dikerim hiç kırpmadan.Sonsuz suyun derinliklerine inerim farketmeden.Sonra yalnızlığım çıkar karşıma,uyanırım hayallerimden.
Sahilde yürürüm yavaş yavaş.Yalnız ruhum gösteriri yolu bazen.Bazen ise rüzgar.Etrafıma bakarım.İnsanlara...Konuşurlar,gülerler.Bense bilinmez derinlikte yalnız ruhumla dolaşırım etrafta.Sonra kıyıya vuran dalgalar çarpar ayaklarıma.Hissetmek istediklerimi dalgalarda hissederim.Dokunmak istediklerimi;ayağımın altındaki ıslak kumda bulurum her zaman.Birini dinlemek isterim.O anda kayalara çarpan dalgalar seslenir ruhuma.
Sonra herşey biter.Karanlık kaplar her tarafı.Ben Dolunay'ın ihtişamına bakarım,gökteki yalnız parlayışını seyrederim.Denizde oluşturduğu yakamozu.Gözlerimi kapatırım ve karanlığın sessizliğinde ruhumu bulurum.Sonra gözlerimi açar ışığı görürüm.Elimi uzatır ve sonsuzluğa yelken açarım...