Gercekler.. {isteyen katilsin}

Evet bütün bu olanlardan sonra saka gibi O'nun, Nyx'in tapinagina gelmsitim huzur bulmak icin.. Diger iki arkadasim, nerdeyse kardes gibiyiz, Nyx'e inanmiyor, ondan nefret ediyorlar. Onlara secim hakki tanimamis, onlarin güzel hayatlairni ellerinden almisti, evet böyle görüyorlardi. Ama asil bunlari yani özgürlüklerini ve secim sansini Kalona ellerinden almisti, cünki Nyx kötü tarfa gitmelerine izin veriyordu, ama Kalona seni bi kere istedigi zaman iyi tarfai secmen imkansizdi.
Derin derin düsüncelere dalmisken telefonuma mesaj geldi. Eski arkadasimdi, evet eski isaretlendikten sonra bir daha konusmadik.
- Üzgünüm Ares, duyunca cok üzüldük, yani kim diyebilirdiki ailenin seni evlatlik aldigi... umarim fazla üzülmemissindir.
Nee, ne diyordu bu? Evlatlikmi?

Okulun avlusunda bir aşağı bir yukarı volta atıyordum. Dğşğnecek o kadar şey vardı ki. Ben kendime iyi hükmedebiliyordum ama Lilith' i bu karanlık olayı pekte iyi etmemişti. Bir anda çok değişmişti. Ben böyle düşünürken Ares' in mesajını gördüm:
-Senin için zor olacak ama Nyx' in tapınağına gel.
Neden beni o önemsiz yere çağırıyordu ki. Düşünmeden oraya doğru yürümeye başladım. Büyük kapıyı gıcırtılarla açtıktan sonra karşımda sabırsız bir şekilde bekleyen Ares' i buldum ve direk konuya girdim:
-Beni neden çağırdın?
-Yanımda olmana ihtiyacım var... Bir şeylerde terslik var.
Gözlerindeki endişeyi görünce yardım etmem gerektiğine karar verdim...

Agladigimi yanagimdan bir ya$ süzüldükten sonra fark ettim. Telefonumu Ace'ye uzattim ve Ace $ok olmus gibi bir bana bir telefonuma bakti. "Aress, üzgünüm", dedi ve bana sarildi. $u siralar bana güven veren bi o birde Lilith vardi.
Aklimda bir kac tane soru vardi, ve omuzlarimda bir ton yük.. -Neden ben?-
Birkac dakika sessizlik hüküm sürdü ve ben sessizligin hakimiyetini dudaklarimdan dökülen sözcükler ile bozdum. "Telefonumdan internet gazetesine girdim, heryerde sözde ailem ve ben variz, beni nerden evlatlik aldiklari, yada bu haberin gercek olmadiklarini söyledikleri vs.", dedim. Ace bana döndü ve "Ailene sordunmu", diye bir soru yöneltti ve gözlerime bakti, sabirsizlikla cevabimi bekliyordu. Tam cevap verecektimki. "Tanrim, sonunda buldum sizi, nerlerdeydiniz?", diyerek Lilith bize dogru geliyordu.

Ailesi nasılda onu kenara itmişti. Ares' e üzülüyordum. O sırada çılgınca bir fikir geldi aklıma:
-Neden ailenin yanına gitmiyoruz.
İkisi de bana şaşkın şaşkın bakıyordu. Bir anda sırıtmaya başladım:
-Güzel olabilir. Aracı ben ayarlayabilirim.
-İyi de onlara ulaşmamız hiçte kolay olmaz.
Doğru söylüyordu. Bir süre bir sandalyeye oturup düşünmeye başladım. Ailesini doğramamı istemesi yeterdi. Onları çok rahat yok edebilirdim ama Ares onlara hala bağlıydı. Aklıma bir şey gelmesi için bekliyordum ama kafamdaki saksı durmuştu ama içimdeki ses kesinlikle yüzyüze görüşmeleri gerektiğiydi...

"Aklindan ne gecirdigini bilyiorum, sagol ama onlari parcalara ayiramassin", dedim ve gülümsedim, sasirdi ve bana bakti. Sonra düsündüm ve "Aslinda olabilir", dedim. "Yani onlari parcalara ayirabilirmiyim?", dedi gözlerini kocaman acarak. "Hayir", dedim ve güldüm. "Onlarla yüzlesmek, yani yanlarina gitmek", dedim. Ve uzaklara daldim. Kari$ik düsünclere dalmistim, yine. Kafamdakileri toparliyordum.
- Kuzgun tarafindan saldiriya ugramistim. Beni isirmisti, sol bilegimde mor bir hilal vardi, kötü tarafa geciyor gibi bsieydik. Ve evlatliktim, yada evlatlikmiydim, yada isaretlendigim icin, benden kurtulmak icinmi böyle birsey demislerdi....
Ahh Ace'ye ve Lilith'e güvenmekten baksa bir sey gelmiyordu elimden...

"Tatlım biliyorum bana güvenini sarstım ama inanki benim inandığım şey Kalona' dan daha güçlü. Bir tane dövme beni durduramaz. Nyx içimdeki saf iyiliği biliyor. Etki yüzünden saçmaladım biliyorum ama artık eski Lilith' in geri döndü. Ace biliyorum şaşırıyorsun ama ben orda kanımla mühürledim sözümü ama saf iyilik Kalonadan daha güçlü. Ares, kardeşim,dostum, arkadaşım... Yanlış anlaşılma vardır. Ailenle yüzleşmelisin.Senin işaretlendiğini söyleyemeyecekleri için bence böyle bir yalan uydurmuşlardır. Ama onlarla konuşman en iyisi. İsteediğin zaman bir evetine bakar gideriz. Lütfen kendini üzme. Tamam mı? Çünkü Ace ve ben senin için endişeleniyoruz.", dedim. O korkunç bunalım ve kendini buluş tarzı saçma sapan etkiden kurtulmuştum. Ares'in bir einden ben bir elinden Ace tutmuştu ve ağzından çıkan bir kelimeyi bekliyorduk. Sonra ikimize bakıp gülmeye başladı. Ace ile şaşırarak birbirimize baktık sonra ikimize birden sarıldı.

"Tanrıçam. Ares, sana ne oldu?"
Nyx Tapınağı'na sadece biraz rahatlamak için gelmiştim ama Ares'i üzgün bir halde bulmuştum.
Hemen yanına koştum.
"Ah... Nasıl anlatsam ki... Ailem... Ah, ben aslında evlatlıkmışım."
"Ah, anladım."
Nasıl bir his olduğunu bilmiyordum ama çok üzgün olduğu belliydi. Ace'e baktım. O da her zamanki gibi destek için Ares'in yanındaydı. Yüzünü inceledim. Bu, 'Bir planım var' bakışıydı.
"Ace, söyle, planın ne senin?"

Hannah etrafina bakinarak yürüyordu ve bizi gördü, basta Ace'yi bizim yanimizda görünce surati asildi, sonra bana bakti ve yüzünü bana cevirdi ve gözleri pörtledi.
"Tanrıçam. Ares, sana ne oldu?", diye haykirdi Hannah. "Ah... Nasıl anlatsam ki... Ailem... Ah, ben aslında evlatlıkmışım." Bunu söylemek pekte kolay olmadi, cok uzakmistim ama sonunda cümlemi bitirmeyi basardim, daha sonra Hannah,
"Ah, anladım." Neee, ah anladimmi? Bu kiz ne diyordu, ben evlatligim diyorum o bana sadece anladim diyor, gercekten kafayi yemis olmali, yada aci cekmem hosuna mi gitmisti, tanrim evet Hannah'i sevmistim ama o balodaki olay aramizi bozmustu, yani kavga falan yoktu ama arada soguk bir ip vardi. Ace'e döndü ve bir süre ona baktiktan sonra. "Ace, söyle, planın ne senin?", dedi. Ace, ona bakti ve sonra bana döndü, birseyler anlatmaya hazirlaniyordu.

-Ailesini ziyaret edelim.
Tam bunu söylerken kılıcımı hızlıca kınından çıkarttım ve tehtitkar bir şekilde tuttum. Ares bana korkmuş ve şaşırmış şekilde bakıyordu. Sonra kahkahayı patlattım:
-Şaka yaptım. Sadece gidip onlara doğrudan soralım.
Ardından herkes kabul eder gibi bakıyordu ama Ares' in çekinceleri vardı:
-Güzel plan ama onların yanına elini kolunu sallaya sallaya gidemezsin.
Bu da doğruydu. O sırada aklımda ikinci bir ampul yandı:
-Peki ya senin kaçırıldığını söylersek...

"Peki ya senin kaçırıldığını söylersek..."
"Ace, delisin sen. Ne zamandan beri sinsilik peşindesin? Her gün düzenli olarak çalışıyorsun sanırım," dedim kıkırdayarak.
"Ben... Bilermiyorum," dedi Ares.
"Yalan söyleyerek yapılacak bir iş..." dedim tırnağımı çeneme vurarak. Yüzümde düşünceli bir ifade yer aldı ve sonra sinsice sırıttım. "Ben varım."
"Hadi ama," dedi Ace. "Bu işe yarayabilir."
"Biraz zahmetli ama işe yarayabilir," dedim.

-İşe yarar. Kolay ve onları kendi ayaklarımıza kadar getirebiliriz.
Ares' in de kafasına yatımış gibi duruyordu ama pekte gönüllü durmuyordu. Lilith zaten baştan hazırdı. Ares' e yavru köpeklerin baktığı gibi baktım:
-Hadi Ares. Bunun işe yarayacağını biliyorsun. Yoksa gerçeği öğrenmek istemiyor musun?
Herkes Ares' e dönmüş, vereceği cevabı bekliyordu. Ares:
-Peki bunu nasıl yapacaksınız?
Sinsice gülerek cevap verdim:
-Gerçekçi olmak zorunda. Yani kameranın önünde duran sana benzemeli, vücudu seninki gübi olalı, yüzü senin gibi olalı, sesi sana benzemeli...

"Vay canına. Ace Skym sinsilikte sınır tanımıyor," dedim gülerek.
"Bence de vay canına," dedi Ares. Lilith de kafasını sallayarak onayladı.
"Bence biz direkt olarak Ares'i kullanalım," dedim. "Ares, rol yapma yeteneğin vardır umarım."
"Cidden, bunun için uğraşacak mısınız?" dedi Ares.
Ace'le birbirimize baktık ve aynı anda "Evet," dedik.
"Öyleyse görev dağılımı yapalım," dedi Lilith.
"Ben görüntüyle uğraşacağım," dedim. "Ares'e perişan bir kız imajı vermeliyim."

-Bende kar maskelerini ayarlıyım. İyi bir görünüm vermemiz şart.
-Silahları kim ayarlayacak?
-Oyuncak mağazasından alınabilir ama para...
Doğruyu söylüyorlardı. Para gerekiyordu. Sakince düşünmeye başladım. Bu sırada Ares seslendi:
-Limonata satsak.
-Limon için para gerek.
herkes umutsuzluğa kapılmıştı. Evde olduğumuz sürece para denen şey pekte önemli olmuyordu ama gerçek hayat para gerektiriyordu. O sırada Ares' in sesi yinne geldi:
-Senin kılıcın.
-Ares... Biz bunu sanki onlara yapılan bir suikastmiş gibi göstermeliyiz. Şövalyelerin kaçırdığı prenses gibi değil.
Uzun bir of çektim...

Evde olduğumuz sürece para denen şey pekte önemli olmuyordu ama gerçek hayat para gerektiriyordu. O sırada Ares' in sesi yinne geldi:
-Senin kılıcın.
-Ares... Biz bunu sanki onlara yapılan bir suikastmiş gibi göstermeliyiz. Şövalyelerin kaçırdığı prenses gibi değil.
Uzun bir of çektim...

"Aptallastim.. Tamamen unutmusum", dedim ve Ace bana bakti. "Neyi?", dedi bende cevap verdim. "Sözde ailem, banka hesabima düzenli para yatirirlar..", dedim ve Ace'nin gözleri büyüdü. "Iyi ozaman, hadi gidelim." "Ya ama beni orada biri görürse, planimiz pek islemez..", dedim ve Ace'e döndüm. "Tamam, ben giderim", dedi ve tam adim atacaktiki, bileginden tuttum, kimseyebelli etmeden gözlerimle, sen gitme, dedim. Sonucta biz bir aile gibiydik, o benim abim, ben onun kardesiydim. Ace bana bakiyordu. Bir tek o vardi, ailemden sayabilecegim ve Lilith...

"Offf ben yaparım. Para çeker sonrada birkaç oyuncak silah alırım. Sizde dövmüşüz gibi makyaj falan yaparsınız. Ortalığı hazırlarsınız. Yarım saate gelirim. İyiki ailem güzel bir araba hediye ettiler. Ayrıca bende para var. Ben eve gitmeyeyim diye her tatilde yüklü bir miktar para yatırıp gitmek istediğim yerin uçak biletlerini alırlar. O yüzden para problemi yok. Yaşasın kötü aileler.", dedim.Herkez bir an üzüldü ama sonra gülüştük.
Hemen üstüme uzun ceketimi giydim ve sustalımı yine arka cebime yerleştirdim. Kılıcım yanımda olsada o sustalı benim için önemliydi. Güvende hissediyordum kendimi.
"Haydi görüşürük. Bir şey daha aklınıza gelirse mesaj atınız.", dedim ve hızlıca okulun otoparkına doğru yol aldım.

Kafama yeni şeyler geliyordu. Birincisi, ailesi Ares' i o halde görünce üstümüze polisleri salarsa ne olacaktı, ikincisi ise ailesi gelmeyi red ederse ne olacaktı? Kafamda bir sürü soru dolanıp duruyordu. Bir an olsun umutluydum ama şimdi... İkisine döndüm ve:
-Kızlar ya işe yaramazsa?
-Yarar bence. Neden yaramasın.
-Ailen önemli ailelerden birisiydi, değil mi?
-Evet.
-Peki üstümüze polis, SWAT, asker gibi bir ton adam yollarlarsa ve daha kötüsü...
-Ne?
-Ya bu kaçırılma olayından gece evini sorumlu tutarlarsa?
İkiside hak vermiş gibi bana bakıyorlardı. Tanrım... Çözümleri kolay buluyor ama gerisini hemen düşünemiyordum...

"Lanet olsun. O zaman herşey mahvolur. Belki de bizi Gece Evi'nden atarlar."
Endişelenmiştim. Huzursuzca kıpırdanıyor ve çözüm üretmeye çalışıyordum. Ama bu durumda ne tür bir çözüm üretilebilirdi ki? Ailesi önde gelenlerdendi. İstediğini yapabilirlerdi.
"Peki ne yapacağız?" diye sordum.
Ace iç geçirdi ve "Bilmiyorum!" dedi.
"Aress..." diyerek umutla Ares'e baktım.
"Ben de bilmiyorum..." dedi.
Düşünmeye devam ettik. Eğer mahvolmak istemiyorsak, düşünmeliydik...

"Haklisin, kardesim", dedim ve devam ettim, "Zaten gelmezler, ben onlar icin önemsiz bir kar tanesiyim", dedim ve Hannah suratini asti, "Öyle söyleme canim", dedi. Ama ne yapabilirim ki? Bunlar dogrulardi..
Ace Lilith'i aramak icin telefonunu eline aldi. Bende telefonumu elime aldim mesaj varmi diye bakmak icin. Jake'den bir mesaj vardi.
- Hayatim, Ares seni sevioyurm. Lütfen bana cevap ver seni cok özledim.
"Tanrim nezaman pesimi birakmayi düsünüyorsun", dedim

Ardından ani bir şekilde onlara döndüm ve:
-Sakın Lilith' i arama! Bir planım var.
İkisi de bana bakıyordu. Bense aklımla gurur duyuyordum. Ardından:
-Gece evini sorumlu tutmamaları için senin okuldan gizlice kaçman gerek.
-Eee...
-Yani sen kaçtın ve birisi seni ispiyonladı. Böylece gece evi kameraları kontol eder ve sende tam kameraların önünden geçerek kaçarsın. Böylece sorumluluk kabul etmezler.
-Doğru...
İkisi de herşeyin yoluna girmesine sevinmişlerdi ama şimdi de öyle birini bulmalıydık ki, Ares' ten çok nefret etmeli ve onun her açığını profesörlere şikayet edecek birisi olmalıydı. Çünkü bizden birisi ispiyonlarsa profesörler onunla sıkı fıkı olduğumuzu bildiği için plan suya düşebilirdi. Bunu onlarada söyledim ve Ares düşünmeye başladı...

Arabama atladım ve en sevdiğim müziğimi açtım şarkı söyleye söyleye -tabiki bağırarak- bankamatik yolunu tuttum.
Bankamatiğin önüne geldiğimde telefonuma msj geldi.
"Seni özledim, lütfen görüşelim."
Yine yeni yeniden oydu. İşaretlenmeden önce sevdiğim aşık olduğum adam.
"Görüşelim.", dedim.
"Nerdesin?"
"Arvest Bank önündeyim."
"Geliyorum."
En azından bunuda aradan çıkarmış olurum diye düşündüm. Ne diyecektim ki?
"Ben işaretlendim. Artık vampirim. Çok yaklaşma seni yerim." Evet en mantıklı şeylerdi. Bizimkiler ne yapıyorlardı acaba ya. Mesajda atmadılar. Neyse hemen işimi halledip geri dönmem gerektiği için paramı çekmek için arabadan indim.

"Peki ama, öyle biri yok, yani benim bildigim yok, cünki ben pek kimseyi tanimiyorum. Tanidiklairmda beni seven kisisler." Telefonum titredi ve bana mesaj geldigini haber verdi -Ares ben biraz gecikicem, henüz almadim esyalari- yazyiordu ve Lilithten gelmisti. "Bakin Lilith almamis baska bir plan düsünelim ve ben Lilithe haber veriyim" dedim. Ace biraz düsündü. Ve evet der gibi kafa salladi. Lilithe mesaj attim - Plan iptal isini hallet gel, özledim- yazdim birde gülücük ekledim. Ne yapabilecegimizi düsünüp duruyorduk. "Umrumda degil", deidm ve ayagi firladim.
"isterlerse bin tane randevulari olsun ben bu soruyla yasayamam", dedim ve devam ettim. "Ne yani öylece orayami gidecegiz?", dedi Ace. ...

Bu gece nöbetim falan yoktu. Uyuyup dinlenmem gerekiyordu ama başaramıyordum bir türlü. Yatakta dönüp duruyordum. En sonunda kalkıp üstümü değiştirdim. Dışarı baya soğuk görünüyordu. Bahçeye çıktığımda rüzgar yüzüme vurmaya başlamıştı. Bu hissi seviyordum. Gökyüzüne baktım dolunay vardı bu gece yıldızlarda her zaman olduğundan daha parlaktı. Birden Aurnia aklıma gelmişti. Gece evinde durumlar baya karışıktı ve ben bir erebustum hemde varistim liderden sonraki en önemli kişi. Birçok sorumluluğum vardı. BU işlerin arasında ona vakit ayıramamıştım. Oda beni aramıyordu kesin darılmıştı bana. En kısa sürede bunu telafi etmeliyim. Özlemiştim onu... Kokusunu, teninin sıcaklığını... en çok da gözlerini... Bana her bakışında gözleri delip geçiyordu beni başka alemlere götürüyordu. Dolunay'ı seyretmeye dalmış bunları düşünüyordum... Gece Evi'ne yeni gelen Erebuslara ders veriyordum ayrıca çaylaklara bir disiplin gerekiyordu. Bunları düşündükçe içim daralıyordu. Birden kafamdan bu düşünceleri uzaklaştırdım. Sonra aklıma NYX geldi... Tanrıçam... Bu karmaşanın ortasında onu bile unutmuştum. İçimden kendime kızmaya başladım. Uyku tutmuyordu beni zaten bundan iyi gidecek yer gelmiyordu aklıma. Nyx'ten hem özür dilemek hemde şükranlarımı sunmak üzere tapınağın yolunu tuttum. Yolda Nyx'i düşündükçe içime huzur doluyordu. Ona yaklaşmanın verdiği mutluluk ve sevinçle hafifçe gülümsedim. Tam tapınağa yaklaşmıştım ki sesler duydum bir kız sesiydi bağırıyordu. Hemen sesin geldiği yöne doğru koşmaya başladım....
3 çaylak 2'si kız 1'i erkek. Bir tane kız ayağa kalkmış bağırıyordu arkası bana dönüktü. Bunlar bu satte neler karıştırıyorılardı... Hemen onlara doğru hızlı adımlarla yürümeye başladım. Sert ve cansız bir sesle:
- Burda neler oluyor?
Oturan çaylaklar bana şaşkın şaşkın bakıyorlardı. Gece evindeki en iri erebuslardan biriydim. Beni görmeyi beklemiyorlardı.... Tekrar ve bu sefer daha gür bir sesle
-Burda neler oluyor!?
Erkek olan çaylak yutkunarak yavaş yavaş ayağa kalktı. Konuşamaya
başlayacağı sırada arkası bana dönük olan bana döndü... Buda neyin nesiydi.. Bu- bu çaylak ağlamıştı göz damlaları dolunayda bir elmas gibi parlıyordu. Yavaştan ona yaklaştım. Erkek olanı konuşacağı sırada elimle onu susturdum. Ağlayan çaylağa onu incitmeden:
- Leydim size ne oldu?
Leydim demiştim çünkü bunun onu etkileyeceğini daha çabuk konuşmasını sağlayacağını biliyordum.... Tam bu sırada tapınağın karşısındaki ağaçlardan tiz iğrenç sesler gelmeye başlamıştı...

RP OUT: kusura bakmayın arkadaşlar birden rp'nize daldım .D kurgu hoşuma gitti.

Bir anda karşıma kocaman bir erebus oğlunun çıkacağı aklımın ucundan bile geçmezdi:
-Burda neler oluyor?
Hay birde bu eksikti. Allahtan daha Ares' i görmemişti. Aynı soruyu tekrarladı:
-Burda neler oluyor?
İyi bir bahane ile bu erebus' u saf dışı bırakmamış gerekiyordu. Tam ağzımı açtım ki Ares' i gördü ve bana susmamı işaret etti. Kahretsin! Eğer Ares saflık yapıp bütün her şeyi söylerse her şey çökerdi. Hoş Lilith hafendi zaten planı bozan ilk hamleyi yapmış ve gerisi de domino taşlarının devrilmesi gibi gelmişti. Hem konuşmama izin de vermiyordu. Ares' e yaklaştı ve:
-Leydim size ne oldu?
Ares' e yaklaşması hoşuma gitmemişti. Tam kılıcıma davranacaktım ki kılıcımı odamda unuttuğumu hatırladım. Elimden bir şey gelmiyordu. Yani oturup bu erebus' un bize yardım etmesi için dua etmek dışında.
Ares' in konuşacak hali yoktu ve Hannah bana aval aval bakıyordu. İpleri elime almam lazımdı:
-Üzgünüm ama fark etiyseniz kızın konuşacak hali yok... Sevgilisi onu terk etti de. Ama isterseniz bize katılıp sizde, sizi üzen bir konuyu anlatıp ağlayabilirsiniz...

Bir Erebus, planı mahvedebilirdi.
"Leydim size ne oldu?"
Savaşçı, Ares'e yaklaşınca Ace huzursuzca kıpırdandı. Onu bir ağabey gibi koruyordu.
"Üzgünüm ama fark etiyseniz kızın konuşacak hali yok... Sevgilisi onu terk etti de. Ama isterseniz bize katılıp sizde, sizi üzen bir konuyu anlatıp ağlayabilirsiniz..."
Bunu söyleyince hızlı bir hareketle Ace'e dirsek attım.
"Ace!" diye fısıldadım. "Bir Erebus Oğlu ile böyle konuşamazsın!"
Hafifçe öksürüp bir adım öne çıktım.
"Merhaba, adım Hannah. Aslında tam adım Daryna Hannah Simon ama ben Hannah'yı kullanıyorum."
Aptallık yaparak zaman kazanmaya çalışıyordum. Savaşçı da benim hafif çatlak olduğumu anlamıştı herhalde.
"Ve siz de...?"
"James Dean Archibald."
Bunu o kadar sert söylemişti ki susma gereği duydum. İçimizden biri durumu kıvırmalıydı...